Prolog

            ♫

          Marzeniem każdego czarodzieja jest nauka w Hogwarcie - najlepszej na ziemi szkole dla czarodziei. Wszelkie sławy świata magicznego opuściły właśnie te progi. Tutaj kształtuje się nie tylko umiejętności i talent, ale także osobowości. Hogwart uczy, jak przetrwać w świecie pełnym niebezpieczeństwa i wrogów. Każdy, kto tu trafia, nawet największy rozbójnik, chcąc rozwijać swoje zdolności, przestrzega panujących tu zasad. Albus Dumbledore twardą ręką prowadzi szkołę, co pozwala na osiąganie takich wielkich rezultatów. Jest on ogromnym autorytetem, przez co budzi szacunek, a czasem nawet i strach.
           Jednak  wśród wszystkich stworzeń świata znalazł się ktoś, kto nie patrzy na Dumbledore'a, jak na słynnego czarodzieja. Ktoś, kto nie musi traktować go jak swojego mistrza. Lecz jednocześnie to osoba bardzo zdolna, z wielkim talentem, której przyszłość nie może się zmarnować. Harry Potter? Nie, nie. To jest wielki czarodziej, prawda. Jednak ten chłopak jest dobrze wychowany i, mimo iż czasem łamie zakazy to jestgrzeczny oraz kulturalny. Więc kim jest ta tajemnicza osóbka?

- Leire, młoda damo, nie wolno ci przebywać w mojej komnacie. – Albus zamknął szybko za sobą drzwi, po czym pośpieszył w stronę swojego biurka. 

- Spoko stary. Nic nie ruszam, jak obiecałam. Całkiem przytulnie tu masz, szkoda, że wcześniej mnie tu nie zabrałeś. – Czerwonowłosa dziewczyna rozglądała się dookoła, trzymając w zgrabnych dłoniach swoją różdżkę. Nogi oparła na starym biurku i nie zwracała większej uwagi na starca.

- Leire! Miałaś jedynie grzecznie poczekać. Zaraz rozpoczyna się ceremonia. Ściagnij, proszę, nogi z blatu. – Dumbledore mówił, lecz jego słowa odbijały się od młodej dziewczyny, jak od ściany. 
Nawet nie raczyła spojrzeć na niego. Jedynie westchnął ciężko i użył własnych środków. Za pomocą ruchu dłoni odsunął krzesło, na którym siedziała młoda kobieta, a ta wstała szybko z niezadowoloną miną. Moment później stała już naprzeciwko niego, jednak kapryśny wyraz pozostał na jej twarzy. Dziewczyna położyła dłoń na ramieniu człowieka i poklepała je delikatnie.

- Bez spiny. Magiczna czapunia przydzieli mnie na bank do Slytherinu. Nadaje się tam, zresztą po drodze natchnęłam się na takiego blondaska. Draco, czy jakoś tak. Muszę ci powiedzieć, że jednak nie macie tu samych kujonów i gburów. – Dziewczyna zaśmiała się pod nosem i nie chcąc dłużej znosić pouczającego spojrzenia starca, wyminęła go. 
Schowała swoją różdżkę i zabrała pelerynę, by się okryć. Jej strój i tak wydawał się nieodpowiedni, więc chociaż tyle mogła zrobić, żeby nie podnosić ciśnienia seniorowi. Chciała już wyjść, jednak odwróciła się jeszcze na pięcie w swoich ciężkich butach i spojrzała w kierunku czarodzieja.

- Nie wiem, jak wytłumaczyłeś moje nagłe pojawienie się tu, ale… dzięki tatku. – Leire zamknęła za sobą drzwi, przez przypadek trzaskając, a potem było już tylko słychać ciężki tupot stóp. 
Może dziewczyna nie była zdyscyplinowana, nie posiadała ogromnej wiedzy na temat mikstur czy zaklęć, ale miała wystarczająco zachwycający talent, by dołączyć do klasy swoich rówieśników. Prosto było się domyślić, że wywoła ona wiele kontrowersji i zapewne kłopotów, ale ta gra jest warta świeczki.