Rozdział 1

            Leire ruszyła za grupką pierwszaków, na którą się natknęła. Nie dało ich się nie rozpoznać. Większość sięgała jej do ramion albo jeszcze niżej, mieli wystraszone spojrzenia, drżące ręce i rozglądali się dookoła z zachwytem na twarzach. Dziewczyna wywróciła tylko oczami. Co prawda ona też odwiedziła Hogwart po raz pierwszy, ale z opowieści i listów Dumbledore’a znała dokładnie każdy obraz tego budynku, a także większość uczniów i nauczycieli.

Rudowłosa myślała, że w tej chwili przebywa w tłoku, ale jej pojęcie tego słowa uległo zmianie, gdy znaleźli się w jednym z największych pomieszczeń w szkole, które służyło do spożywania posiłków, jak i zebrań, w których brali udział wszyscy. W tej chwili wzrok każdego ucznia został skierowany na „świeżą krew”, a na Leire w szczególności. W końcu trudno było jej nie zauważyć. Gdy grupka zbliżyła się do nauczycieli, Dumbledore wygłosił swoją coroczną mowę, a następnie profesor McGonagall znalazła się na środku z Tiarą Przydziału. Młoda kobieta nie interesowała się tym procesem, który dłużył się w nieskończoność. Okazało się, że jej imię znajduje się jako ostatnie na liście. Gdy tylko na środku sali, została ona pani profesor zerknęła na Albusa, a potem na dziewczynę.

- Zapraszam cię, Leire – Kobieta uniosła czapkę do góry, a rudowłosa zbliżyła się do niej z przekąsem na twarzy. Teraz wszystko stało się jasne - była ostatnia, aby nie musiano wypowiadać jej nazwiska. Usiadła na krzesełku, a potem usłyszała ten dziwny głos.

- Hmmm. Ciężki wybór. Posiadasz cechy, które pasowałyby do każdego domu. Odwaga, tak mocno ceniona w Gryffindorze, spryt charakterystyczny dla Slytherinu, wierność i Hufflepuff, to jedność oraz ogromna inteligencja, idealna jak na Ravenclaw. – Tiara rzadko miała wątpliwości, gdzie powinien znaleźć się dany uczeń. Ostatnim razem tak długo zastanawiała się nad przydzieleniem Harry’ego Pottera.

- Slytherin, przydziel mnie do Slytherinu – zaczęła szeptać pod nosem, choć nie miała pojęcia, czy jej słowa mogą w jakiś sposób wpłynąć na decyzje.

- Tak, wiem czego chcesz. Jednak twój tok myślenia niekoniecznie pokrywa się z tym co będzie dla ciebie dobre. Należy wykorzystać twój talent i osobowość, nadać im odpowiednią drogę, bo przed tobą wielka przyszłość.  Lecz nie taka, która pozwoli zyskać Ci sławę i rozgłos. Już wiem, już wiem… Przydzielę cię, Leire Dumbledore do Gryffindoru! – Po tych słowach rozległy się oklaski, a profesor McGonagall zabrała szybko czapkę. Leire wstała niechętnie, zacisnęła usta w wąską linijkę i ruszyła w stronę odpowiedniego stołu.

- Czekajcie, czy ja dobrze usłyszałam? Leire Dumbledore? – Ten głos należał do Hermiony Granger.
Spoglądała ona na swoich przyjaciół, ale jej pytanie usłyszało więcej osób, które dopiero teraz zwróciły na to uwagę i rozpoczęły się głośne rozmowy. Tylko niejaki Seamus Finnigan przywitał rudowłosą i próbował zachęcić ją oraz dobrze opisać Gryffindor, choć mało zadowolony wyraz nie opuszczał jej twarzy.  Wolała teraz dużo nie mówić, bo miała wrażenie, że każdy się na nią gapi, nawet nauczyciele. Nie chciała ukrywać swojej tożsamości, ale takie zainteresowanie też jej nie sprzyjało, wolała by rozmawiali o niej z innych powodów.

Na szczęście ta okropna kolacja dobiegła końca i zadaniem prefektów było odprowadzenie podopiecznych do dormitoriów. Leire ruszyła za tłumem i pożegnała miłym, wręcz wymuszonym uśmiechem Seamusa. W tej chwili miała ochotę przejść się do Dumbledore’a i zrobić mu awanturę, dotyczącą tej niby mądrej czapuni, jednak gdy tylko próbowała pozostać na tyłach grupy, by potem móc bez żadnych światków przejść się do dyrektora, usłyszała ciekawą część rozmowy.

- Przynajmniej znam już odpowiedź na nurtujące mnie od kilku lat pytanie. Zanim Dumbledore osiwiał, miał rude włosy! Wiedziałem, że mam z nim coś wspólnego. – Ron próbował zażartować, ale to jedynie spowodowało wywracanie oczami, towarzyszącej mu dziewczyny i cichy śmiech chłopaka o ciemnych włosach.

- Ron, to niemożliwe, by dyrektor był jej ojcem, chociażby ze względów biologicznych, ile on może mieć lat? Sto? Albo i więcej. To nie realne. – Ten pewny głos należał do blondynki, która jednocześnie śmiesznie gestykulowała dłońmi.

- Wydaje ci się, że to przypadek z tym samym nazwiskiem? Ono raczej nie jest popularne. Mnie się wydaje, że to jego córka, bo…

- Muszę cię zmartwić chłopcze. – Leire przerwała mu. Zza swoich pleców trójka przyjaciół usłyszała nieznany im głos, więc odwróciła się od razu, a tam dostrzegli czerwonowłosą.

– Sama nie mam pojęcia, jaki jest jego naturalny kolor włosów, ale rudych nie odziedziczyłam na pewno po nim. Dla waszej wiadomości jestem adoptowana i możecie to przekazać całej reszcie, i… - W pewnej chwili dziewczyna przestała mówić, gdy zaczęła wlepiać swoje spojrzenie w bliznę na czole szatyna.

- Harry Potter. Proszę, proszę… W końcu widzę cię na własne oczy. Miejmy nadzieje, że te wszystkie historyjki od Alba nie były zmyślone. Miło mi, Leire. – Dziewczyna wyciągnęła dłoń w stronę bruneta, jednocześnie ignorując dwie pozostałe osoby. Dokładnie wiedziała kim oni są i w tej chwili nie byli oni dla niej interesujący.

- Od Alba, kto to ten Alb? – Rudy chłopak nie wykazał się w tej chwili bystrością i moment później do głosu doszła panna Granger.

- Albus Dumbledore. Ty nazywasz się "Leire", tak? "Leire" to nie jest czasem hiszpańskie imię? Bo wydaje mi się, że kiedyś czytałam tak do snu pewną serie powieści, w której główna bohaterka miała tak na imię. Tylko, że jakoś nie wyglądasz mi na hiszpankę ani nawet na meksykankę, a wydaje mi się, że się nie mylę.

- Hermiona, prawda? – Czerwonowłosa w końcu przerwała jej długi monolog i skierowała na nią swoje zielone oczy. – Dla twojej wiadomości, tak "Leire" to imię hiszpańskie, a ja nie mam tam żadnych korzeni, ale czy to jakiś dla ciebie problem, czy po prostu jesteś taka czepliwa? - Dziewczyna zmrużyła nieco oczy, a pomiędzy młodymi kobietami pojawiło się napięcie i cisza, którą dopiero przerwał Ron.

- Już wiem! Wiedziałem, że to gdzieś słyszałem. Moja mama ogląda te meksykańskie telenowele, tam to usłyszałem. Kiedyś mnie zmusiła, żebym z nią to obejrzał. Mówi, że to jeden z najlepszych wynalazków mugoli, ale  ja tego nie rozumiem. Oni tylko tam cały czas sobie grożą, próbują się zabijać, płaczą, a potem popadają w ogromne miłości, zdrady i tak w kółko, co w tym ciekawego. – Chłopak mówił szybko, chcąc się podzielić z zgromadzonymi tu widocznie bardzo ważną informacją. Jedynie sprawił, że Harry i Hermiona patrzyli się na niego z lekkimi uśmieszkami na twarzy, a Leire skierowała swój chłodny wzrok na niego.

- Zapewne, Ron Weasley. Wiesz, ja akurat uwielbiam takie seriale. – W tej chwili dziewczyna miała bardzo bojowe podejście co do wszystkiego. Jeszcze chwila i zapewne skoczyłaby komuś do gardła, ale na szczęście znalazł się ktoś, kto w chwilę rozładował napiętą atmosferę.

- Hermiona, Leire, Harry, Ron… Mogę się dowiedzieć, czemu nie znajdujecie się teraz w waszych dormitoriach? – Cichy, lecz doniosły głos rozszedł się  po korytarzu, a przed czwórką uczniów pojawił się dyrektor. Spoglądał na nich z pełnym opanowaniem, nie stracił go nawet po tym, gdy jego tajemnica ujrzała światło dzienne.

- Cieszy mnie, Leire, że tak szybko odnalazłaś nowych znajomych. Wiele dobrego ci o nich opowiadałem, pamiętaj. Lecz teraz powinniście już stąd iść. Hermiono, proszę, zajmij się Leire. Z tego co pamiętam, będziecie zamieszkiwały w tym samym pokoju. A… Harry, mogę cię poprosić na moment?
Albus, mimo iż był starszy i posiadał ogromny autorytet, zawsze okazywał szacunek swoim rozmówcom, nawet gdy byli oni według niego bardzo młodzi. Hermiona nie miała odwagi się sprzeciwić, choć nie była zadowolona z faktu, że będzie musiała przebywać z rudowłosą dziewczyną. Jednak ta nie była na tyle spokojna, by móc w tej chwili tak po prostu odejść.

- Czekaj. Chcę z Toba porozmawiać, ta głupia czapka musiała się pomylić, bo… - Leire zaczęła mówić, okazując swoje oburzenie, gdy nagle Dubledore wszedł jej w słowo.

- Tiara nigdy się nie myli. A ja chciałbym, byś w szkole zwracała się do mnie, tak samo, jak inni uczniowie. W tej chwili przysługują ci takie same prawa, jak im. Nie zapominaj o tym. – tymi słowami Albus wywołał zdziwienie na twarzy dziewczyny. 
On nigdy nie potrafił być stanowczy. Jego ton zawsze był powściągliwy oraz wyważony i, mimo iż w tej chwili to się nie zmieniło, to Leire odczuła, że pierwszy raz w życiu musi się go słuchać, wykonać jego polecenie.

- Świetnie. W takim razie będę, jak inni. Życzę miłej nocy, Panie Dyrektorze.  – Leire obróciła się na pięcie, po czym minęła Hermionę i Rona, idąc przed siebie. Dubledore nie okazał żadnych emocji, jedynie jego stęskniony wzrok powędrował za dziewczyną, ale potem bez słowa oddalił się z Harrym.

- Mogłaby poczytać trochę literatury  parenetycznej, bo może została wychowana przez Dumbledore’a, ale nie jest na pewno wzorem godnym naśladowania. – wtrąciła Harmiona, gdy pozostała sama z Ronem, a ten tylko ściągnął brwi, wpatrując się w nią.

- Jaką literaturę?

- Nieważne, chodź już - dodała dziewczyna i pociągnęła go za ramię. 
 Dwójka przyjaciół zdążyła dogonić dziewczynę, jednak nikt nie miał w tej chwili odwagi się do niej odezwać. Jej mocno stawiane kroki było słychać na całym korytarzu, a jej pięści stały się czerwone od zaciskania. Rudy chłopak pożegnał się po cichu, a Hermiona poszła z mocno podenerwowaną koleżanką do dormitorium. Na szczęście udało im się tego wieczora uniknąć jakiś sprzeczek, ale głównie dlatego, iż Leire od razu znalazła się w swoim łóżku, jednak nie miała zamiaru iść spać. Wpatrywała się tylko w sufit i zastanawiała się, co następnym razem może zrobić, by przykręcić śrubę tatkowi, żeby odwdzięczyć się za zignorowanie jej. Ta noc okazała się długa, ale jakże owocna w interesujące pomysły.

* * *

 

Dziewczyna musiała się śpieszyć, głupio byłoby spóźnić się na swoją pierwszą lekcję. Rankiem wyłączyła budzik i chciała się zdrzemnąć, co nie wyszło jej na dobre. Na szczęście już dawno temu nauczyła używać się kilku przydatnych zaklęć, które pomogły przygotować się jej do wyjścia w zaledwie kilka minut. Oczywiście panny Granger już dawno nie było w pokoju, ale tym akurat rudowłosa się nie zdziwiła. Zabrała przybory i udało jej się przy pomocy innego ucznia, odnaleźć klasę. Kiedy pojawiła się w środku, nauczyciela jeszcze, dzięki Bogu, nie było. Stojąc w progu rozejrzała się dookoła, poszukując wolnego miejsca, gdy usłyszała za swoimi plecami:

- Cześć.
Moment później Harry Potter minął ją z lekkim uśmiechem i zajął miejsce obok swojego przyjaciela. Leire dostrzegła, że chłopak chował coś do kieszeni i od razu obejrzała się za siebie, a wtedy dostrzegła, oddalającego się Dumbledore’a. Wywróciła oczami i weszła dalej.

- Vincent, już cię tu nie ma. – Jasnowłosy chłopak uderzył swojego kolegę w ramię, a ten ledwo co utrzymał równowagę na swoim krześle, które moment później opuścił. Leire uśmiechnęła się znacząco i moment później zajęła miejsce obok Malfoya.

- Zwyczajnie nie robię takich wyjątków dla Gryfonów, ale wydaje mi się, że ty tam nie pasujesz. – Chłopak odezwał się, a ona pokiwała głową i zanim zdążyła odpowiedzieć nauczyciel zjawił się w sali.
Dziewczyna skierowała na niego swój wzrok, to musiał być Severus Snape. Tak opisywał go Albus. Rudowłosa wpatrywała się w niego jak w jakiś obrazek, gdy on tłumaczył czym będą się zajmować w tym roku i na dzisiejszej lekcji. Od razu straciła zainteresowanie siedzącym obok towarzyszem i ocknęła się dopiero wtedy, gdy wszyscy zaczęli rozmawiać.

- A ty gdzie masz swoją parę? – Profesor znalazł się przy Leire, a ta nie miała pojęcia co się dzieje. Rozejrzała się dookoła i wcale nie zdziwiła się, kto pozostał sam.

- Hermiona – powiedziała z wymuszonym uśmiechem, po czym dosiadła się do dziewczyny. Ta kartkowała już swoją księgę i szykowała jakąś miksturę.

- Po tej lekcji przekonacie się, że kamuflaż jest ważnym elementem. Co prawda zawsze możecie zamienić się w jakieś zwierzę, ale pytanie, kto was wtedy odczaruje? – Snape mówił to tak, jakby kpił z takich pomysłów albo po prostu miał taki ton.

- Pamiętajcie, że wasze mikstury mają działać tylko przez kilkanaście sekund, więc rozsądnie dobierajcie składniki. – Po tych słowach Leire spojrzała na kartkę, jaką otrzymała Hermiona. 
Ich zadaniem było przygotowanie eliksiru, który przemieni osobę w jastrzębia. Zadanie powinni wykonywać w parach, ale towarzysząca jej szatynka twierdziła, że najlepiej będzie, gdy to polecenie spełni sama. Leire nie miała zamiaru siedzieć bezczynnie i sama zaczęła przygotowywać wywar z dostępnych jej składników. Dziewczyny nie odzywały się do siebie ani słowem, póki czerwonowłosa nie wybuchła z oburzeniem.

- Za dużo. Teraz szybciej zamieni cię to w jakiegoś kurczaka. – Te słowa widocznie podenerwowany Hermionę, która była mocno przekonana, że postępuje właściwie.

- Studiowałam całe wakacje księgę dotyczącą tego typu przemian – dodała pewnym siebie tonem.

- Może i tak, ale widocznie niezbyt uważnie.  – Leire prychnęła pod nosem, a wtedy przed dziewczynami pojawił się profesor i spojrzał na nie z dezaprobatą.

- Jakieś problemy? – W tej chwili ruda dziewczyna stwierdziła, że to świetny moment, by w pewien sposób pokazać, że nie jest tu tylko ze względu na nazwisko.

- Tak. Panna Granger chce chyba przemienić kogoś w brzydkie kaczątko. – Klasa zaśmiała się po cichu, ale wystarczyło jego spojrzenie Snape’a, by ucichła.

- W takim razie zaprezentuj nam swoje dzieło. – Brunet nie wyglądał na nastawionego optymistycznie, ale dziewczyna wstała z dumą i chwyciła swoją miksturę, którą następnie wypiła szybko, nie spuszczając wzroku z profesora. 
Chwilę później zaczęła się przekształcać, a oczom wszystkim ukazał się ogromny jastrząb w nietypowym, bo rudym ubarwieniu, który wzbił się pod sam sufit. Dumnie okrążył salę i zatrzymał się w powietrzu przy profesorze. Pokaz wyglądał niesamowicie, jednak Leire zapomniała, iż miało to trwać zaledwie kilka sekund i nagle przekształciła się w człowieczą postać, lądując obok profesora. Ten chwycił ją za ramię, by dziewczyna nie upadła, a ta posłała mu tylko delikatny uśmiech, a potem z ogromną pewnością siebie spojrzała się na Hermionę. Młoda kobieta przekonana o swoich umiejętnościach i wiedzy, także wypiła miksturę i zaczęła się zmieniać. Ale cała klasa mogła zobaczyć, jak przeobraża się ona w gąskę, która nie potrafi utrzymać równowagi. Nie trwało to długo, ale przez resztę lekcji panna Granger nie uniosła głowy ani razu, by spojrzeć nauczycielowi w oczy.

Po zakończeniu zajęć brunetka opuściła szybko salę, a za nią podążył jedynie Ron. Harry szedł uważnie korytarzem, jednocześnie czytając list, który otrzymał od dyrektora. Rudowłosa stwierdziła, że nie może nie wykorzystać takiej okazji i podeszła chłopaka, po czym wyrwała mu list z rąk.

- Miłosne listy z dyrektorem, ładnie to tak? – zażartowała sobie, po czym zaczęła zagłębiać się w treść, ale już po pierwszych słowach zrzedła jej mina. 
Szatyn chciał odebrać jej list, ale jego starania poszły na marne. Zrezygnował z prób, bo wkrótce i tak otrzymał go z powrotem, jednocześnie z zaniepokojonym spojrzeniem dziewczyny. Leire pozostawiła chłopaka i szybko udała się do komnaty Albusa. Akurat wiedziała dokładnie, jak ją odnaleźć.

Dziewczyna była wściekła na swojego ojca, który dzieli się tak ważnymi informacjami z jakimś uczniem, a nie z nią. Tak, wiedziała, że to Harry Potter, ale przecież wszyscy mieli być traktowani równo. A tymczasem młody mężczyzna otrzymuje informację, o której może nawet nie wiedzą nauczyciele, by nie budzić nadmiernego strachu i paniki? Leire znalazła się w komnacie i patrzyła z ogromnym gniewem w oczach na godziwego czarodzieja, który nawet nie zwrócił uwagi na jej przybycie.

- Jakieś olbrzymie niebezpieczeństwo pojawiło się w Hogwarcie, a ty powiadamiasz jakiegoś Pottera, a mnie nie? Co to jest? Grozi coś nam? I jakim cudem znalazło się w jednej z najlepiej strzeżonych szkół świata? – Oburzenie dziewczyny nie było małe i dało się to zauważyć na pierwszy rzut oka. Zbliżyła się do stołu, przy którym pracował starzec, a ten jedynie z pełnym opanowaniem uniósł głowę znad księgi, którą czytał, dodając:

- Im mniej osób wie, tym lepiej dla szkoły. Dlatego proszę cię, byś nie mówiła nikomu o tym, co przeczytałaś, dopóki nie uda nam się zlokalizować źródła tego zła. Nie wiemy, czy ta wiadomość nie jest też zwykłym żartem, ponieważ to anonim. Ale nie przejmuj się, gdyby było jakieś realne zagrożenie, będziemy działać.

- Jak możesz być taki spokojny? Nie czytałeś tego? „Takiej mocy nie miał nikt wcześniej”, „Strzeżcie się i opuście nienależące do was tereny”, „Król przejmie zwierzchnictwo, a prawowity władca odzyska panowanie”. Jeśli to żart, to ktoś za dużo naczytał się Stephena Kinga. – Leire skrzyżowała ręce na wysokości klatki piersiowej i wpatrywała się uparcie w swojego przybranego ojca, oczekując jakiś wytłumaczeń.

- Znam dokładnie tą treść. Jednak teraz chciałbym byś udała się na lekcje, która się już zaczęła. – Leire czuła, że po raz kolejny nie może otrzymać pomocnej dłoni od tak bliskiej jej osoby, a to tylko sprawiało, że jej gniew rósł w siłę. Nie miała zamiaru się prosić, ale wiedziała, że nie zostawi tego tak zwyczajnie.

Bez słowa rudowłosa opuściła pomieszczenie i udała się w stronę klasy. Dumbledore mógł się domyślać, że podejmie ona i tak swoje prywatne śledztwo, bo nie należała do osób, które siedziały bezczynnie. Jednak w tej chwili jej zranione uczucia odbiły silne piętno na jej podejściu do tej sytuacji. Widziała to zadanie jako misję, którą musi wypełnić. Mogła użyć różnych środków, by pozyskać inne informacje. Cokolwiek groziło Hogwartowi, miała zamiar to zniszczyć i zamienić w proch. Nie raz słuchała o wyczynach Harry’ego i spółki, więc teraz nie miała zamiaru zapominać o tym wszystkim i pierwsze co musiała, chcąc tego, czy nie, zbliżyć się do nich, bo Potter na pewno wiedział coś więcej.