Rozdział 3

            ♫

- A teraz co planujecie? Z sufitu zacznie kapać błoto, a może od razu zalejecie nas tu wszystkich szambem? – Ten ostry ton mógłby łamać kości, a spojrzenie wgniotłoby w podłogę, gdyby tylko jego właściciel sobie tego zażyczył. 
Mało kto potrafił budzić taką grozę i strach w uczniach, a na samą myśl, że właśnie on może mieć powody do gniewu, większość doznawała ciarek na skórze. Właśnie z tych powodów żaden z Gryfonów nie miał zamiaru się w tym momencie odwrócić. Cała czwórka usłyszała tylko, jak Ron przełyka głośno ślinę, jednocześnie zamykając oczy.

- Nie macie nic do powiedzenia? Dobrze. Ty. Idziesz ze mną – Severus położył dłoń na ramieniu Leire i pociągnął ją za sobą, a ona się nawet nie opierała. 
Gdy pierwszy raz go zobaczyła, była zauroczona nauczycielem, jednak dokładnie pamiętała wszystkie opowieści Albusa na temat przywódcy Ślizgonów. A teraz przyszło stanąć jej twarzą twarz z rozłoszczonym Snape’m. Pozostała trójka, gdy tylko się odwróciła, mogła obserwować jedynie z daleka wszystkie zdarzenia. Można było się wtrącić i Harry miał na to ochotę, jednak dokładnie wiedział, że w żaden sposób wtedy jej nie pomoże. Severus raczej za nimi nie przepadał i nawet odpowiednia argumentacja, raczej by go nie przekonała.

- Fajna była z niej dziewczyna – powiedział z żalem w głosie Ron, a pozostała dwójka popatrzyła się na niego ze zdziwieniem. Nie wiedząc czemu chłopak, w swej wypowiedzi użył czasu przeszłego, więc w jego mniemaniu nic dobrego nie mogło teraz spotkać Leire. W tej chwili jedynie brunetka wykazała się rozsądkiem i po chwili zniknęła z pola widzenia wszystkich.

- Ja to wytłumaczę. Jemu się należało, on powiedział… - Dziewczyna próbowała się w pewien sposób wytłumaczyć, jednak nie była świadoma, że Severus nie należy do osób, które czekają, zanim kogoś osądzą. W tej chwili mężczyzna chwycił ją mocno za ramię, w dłoniach gniotąc jej czarne szaty i spojrzał prosto w oczy.

- Nie ważne, co Malfoy powiedział. Nie używa się zaklęć przeciw innym uczniom w szkole! I nie takich! Skąd je znasz?! – Nagłe oburzenie profesora, przeraziło Leire, na której twarzy pojawił się wręcz strach i zagubienie. 
Jej tęczówki jedynie drgały, a usta nie były w stanie wypowiedzieć ani jednego słowa. Ogniste i gniewne spojrzenie Snape’a próbowało prześwietlić dziewczynę na wylot, poznać jej wszelkie tajemnice. Jednak nie znał on dziewczyny, nie mógł jej rozszyfrować, co sprawiało, że wpadał w jeszcze większą furię.

- Pytam po raz ostatni, skąd znasz to zaklęcie?! – Severus jeszcze mocniej zacisnął palce, na ramieniu dziewczyny, aż ta zaczęła próbować, wyrwać je z jego uścisku, lecz bezskutecznie. 
W tej chwili zauroczenie mężczyzną, w które popadła na pierwszej lekcji, prysło i odeszło bezpowrotnie. Po raz kolejny w jej przypadku. Czerwonowłosa miała swój taki mały talent w zadurzaniu się w nieodpowiednich typkach. Jedynym pozytywnym punktem takich zachowań było to, że zaślepienie szybko zanikało.

- Profesorze Snape, proszę natychmiast puścić uczennicę – Ten nieco ochrypły głos należał do kobiety, która jeszcze kilka godzin temu solennie wygłaszała mowę na temat zasad panujących w szkole. Lecz w tej chwili Leire, słysząc ją, odetchnęła niezmiernie i po chwili mogła odsunąć się od nieprzewidywalnego czarodzieja.

- A teraz zapraszam ze mną, wyjaśnimy tę sytuację, a potem osobiście zajmnie się odpowiednią karą dla panny Dumbledore. – Profesor McGonagall posłała znaczące i jednocześnie pouczające spojrzenie rudowłosej, której wyraz twarzy teraz wydawał się pokorny, jednak wewnętrznie Leire nie żałowała swojego zachowania.

Poczuła wypełniającą ją ulgę, gdy tylko nauczyciele zniknęli jej z oczu. Nie chciałaby rozwiązywać sporów ze Snape’m sam na sam. Z wytchnieniem na twarzy odwróciła się i skierowała w stronę Wielkiej Sali. Lecz po wykonaniu kilku kroków dziewczyna zatrzymała się i dostrzegła trójkę przyjaciół. Chłopcy podpierali ścianę, choć zapewne obydwaj umierali już z głodu, a brunetka chodziła w tę i z powrotem, jakby czekała na wyniku z ważnego testu. W tym momencie rudowłosa poczuła zdumienie. Zrozumiała, że ktoś wstawił się za nią. Pani Profesor nie pojawiła się od tak, rzecz jasna powinna teraz spożywać kolację, a nie kręcić się po szkole. Jednak nie sam fakt, iż poinformowali oni opiekunkę Gryfonów, ale to, że martwili się o nią, co było w tej chwili widocznie w ich zachowaniu, zaskoczyło czerwonowłosą najbardziej. Ta myśl wywołała u Leire mimowolny uśmiech i wewnętrzną radość. Nawet nie była w stanie się odezwać, bo świadomość, że ktokolwiek może się o nią troszczyć, była tak jej miało znana, iż chciała trochę pobyć w ogarniającym ją amoku.

- Ona żyje! – Radosny głos rozszedł się po korytarzu, choć te słowa były tak samo przerysowane, jak wcześniejsze. Lecz ich autorem był Ron, a to usprawiedliwia takie zachowanie. Reszta uniosła energicznie głowy, a rudowłosa znalazła się po chwili obok nich i z niemałym dezorientowaniem patrzyła się na Weasleya.

- Ron spędził raz pięć minut sam na sam z profesorem Snape’em – Wytłumaczenie podpowiedziała Hermiona, a ruda nie potrzebowała więcej, by zrozumieć zachowanie chłopaka.

- Chciałam wam bardzo… - Nagle dziewczyna zamilkła, tak jakby nie mogła wykrztusić tego słowa.
Jeśli miało być ono przekazane szczerze i z serca, to Leire nie była do tego przyzwyczajona. Brunetka, widząc ten problem, zrobiła coś, co można było traktować, jak zakopanie topora wojennego – zbliżyła się i przytuliła zielonooką. Pannę Dumbledore zdziwiło to zupełnie, ale odwzajemniła gest, a wtedy do jej uszu dotarł cichy szept.

- To ja ci dziękuję. – Hermiona odsunęła się i posłała przyjazne spojrzenie. Leire zbliżyła się do chłopaków i na początku posłała uspokajający uśmiech Ronowi, a ten odwdzięczył się tym samym. Ostatni na liście znalazł się Harry. Rudowłosa przechyliła głowę na bok, a potem westchnęła, dodając.

 - Zdradziłeś mi tajemnice. Nie pożałujesz. Zaraz przejdę się do pierwszoklasistów i spróbuję pozyskać jakieś informacje. W końcu jestem tu tak samo nowa jak oni. Może jakoś się dogadamy. Jestem ci wdzięczna. – Ostatnie słowa dodała bardzo szybko i na potwierdzenie tych słów, musnęła policzek Harry’ego. Może nie przywiązywała do tego takiej ogromnej wagi, w ten sposób po prosu się odwdzięczała. Wiedziała, że gdyby nie on, to ani Hermiona, ani Ron nie próbowaliby, choć trochę otworzyć się na nią.

Leire minęła już chłopaka i miała wejść do Wielkiej Sali, jednak zatrzymały ją pewne słowa. Postać powoli zbliżyła się i przemknęła obok całej trójki, by stanąć przed rudowłosą.

- Zaczekaj… - Gdy Draco znalazł się przy dziewczynie, z pełną dumą i zadufaniem w sobie patrzył prosto w oczy czerwonowłosej. Na moment tylko zerknął na Pottera i prychnął pod nosem z odrazą.

- Wiedz, że pożałujesz. Albo szybciej sama się stoczysz. Nie odpuścisz nikogo? Teraz Potter? Kto następny? Neville? Wszetecznica.
 Każde zdanie wyraźnie rozdzielał i nadawał mu coraz bardziej pogardliwy ton. Jednak po ostatnim słowie, mógł spodziewać się, że dziewczyna nie pozwoli tak po prostu wygadywać takich opinii na swój temat. Spoliczkowała Dracona, ten nie był na szczęście na tyle bezczelny, by się poruszyć albo żeby oddać.

- Nie odpowiem ci, bo nie będę zniżać się do twojego poziomu – Na te słowa chłopak jedynie burknął coś i odszedł. Leire za swoimi plecami usłyszała kroki, nie miała nawet pojęcia do kogo z tej trójki należały, ale zareagowała natychmiastowo.

- Nie. Nie trzeba. Nie jest tego wart. A ja… pójdę zrobić, co do mnie należy. – Pogubiła się nieco w składni i w tym, jak tworzyć odpowiednie zdania, ale potrzebowała zwyczajnie wykręcić się z tej mało komfortowej sytuacji. Moment później dążyła już środkiem sali i skierowała się na sam koniec, gdzie zasiadały pierwsze klasy. Nie miała żadnego pomysłu na to, co zrobi i jak pozyska jakiekolwiek informacje, bo w tej chwili chciała ot tak zniknąć z oczu trójki Gryfonów i Draco zasiadającego ze Ślizgonami.

- Co to wszete… - Ron nie zdążył nawet dokończyć swojego pytania, gdy Hermiona szturchnęła go w ramię i na ucho wytłumaczyła mu, o co chodziło Malfoyowi. Nie miał już więcej pytań. A ponieważ pomiędzy nimi zapanowała dziwna cisza, bez zbędnych słów postanowili, że najrozsądniej będzie udać się w końcu na kolację.

* * *

Leire obrała sobie za cel wychwycenie jakiś informacji u pierwszoklasistów. Na początku było trudno, ale udało jej się w pewien sposób wejść pośród nich i zrobić małe rozeznanie. Jej zawiedzenie było ogromne, gdy u nikogo nie odnalazła jakiegoś dziwnego zachowania, elementów, czy choćby zalążków wrednego charakteru! Tak popadła w swoje zadanie, jakby okazało się jej życiowym i przez kilka kolejnych dni praktycznie nie żyła w świecie swych rówieśników. Jej kontakty zaczynały się od „Cześć”, a kończyły na „Pa” i tyle każdy ją widział i mógł z nią porozmawiać. Gdyby nie szkoła, może znalazłaby więcej czasu, ale rudowłosa przykładała też ogromną wagę co do nauki, więc od początku chciała działać systematycznie. A że w tej chwili nie mogła korzystać z usług Dumbledore’a, który pomagałby jej trenować różne zaklęcia, sama musiała przykładać się dwa razy mocniej. Reasumując, zniknęła z życia towarzyskiego, a nauczycielom przestała się uprzykrzać i nie wyróżniała się z tłumu, chyba że znajdowała się w grupie pierwszoklasistek. Jednak w końcu musiała odpuścić i oświadczyć swoją porażkę tym, którym chciała tak zaimponować.

Po południu przekroczyła próg Wielkiej Sali, w której obecnie znajdowało się dosłownie kilkanaście osób z różnych Domów. Większość uczniów wolała wypoczywać we własnych dormitoriach, jednak nie Harry z Hermioną. Brunetka studiowała właśnie pewną księgę, ale nic poza jej bujnymi lokami nie dało się zauważyć, cała twarz była ukryta za wielką okładką. Z kolei brunet wpatrywał się w nią, jakby oczekiwał jakiejś odpowiedzi, ale nie odezwał się nawet słowem, by nie przeszkadzać koleżance. Po chwili Leire pojawiła się obok nich i zajęła miejsce przy chłopaku. Ten wyglądał na nieco zdziwionego, jednak nie odezwał się, widząc, że dziewczyna sama ma coś do przekazania.

- Poległam. Oni nic nie wiedzą i nawet zachowują się bezbronnie na każdym kroku. Niemożliwe, że wśród tych niewiniątek jest dziecko… Sami-Wiecie-Kogo. – Czerwonowłosa wykręciła oczami, wymawiając ten przydomek, ale w pobliżu znajdowało się kilka osób, więc należało zachować dyskrecję. W sali z łatwością roznosił się głos, szczególnie, że Leire nie należała do słodkich piszczałek ani zaciągających końcówki Barbie, jej barwa była bardzo charakterystyczna.

- Jesteś pewna? Jeśli ta osoba wie, kim jest, to na pewno dobrze się ukrywa. – Potter zaproponował pewne wyjaśnienie, jednak spojrzenie rudowłosej pokazało mu, że dziewczyna czuje, że na pewno się nie myli.

- Ich największymi grzechami jest w tej chwili oglądanie mugolskich filmów z Johnny’m Deppem i Leonardo DiCaprio, a w przypadku chłopców dokuczanie koleżankom. Naprawdę, jestem pewna, że ktokolwiek to jest, to nie jest to nikt z pierwszych klas. – Kiwnęła głową, a jej włosy pokryły tylko jej bladą twarz. Zrezygnowana westchnęła i położyła głowę na blacie, jednak jej spokój nie trwał długo, bo po chwili panna Granger rzuciła księgę na stół, co sprawiło, iż Leire podniosła się natychmiastowo.

- Pamiętajmy, że cały czas bazujemy na domysłach Harry’ego. Nic do tej pory złego nie wydarzyło się w Hogwarcie. Tak naprawdę, profesor Dumbledore mógł poradzić sobie już z tym problemem opisanym w liście, nikt nie kazał mu nas informować. – Hermiona mówiła to z ogromną wyniosłością, przy tym gestykulując, co sprawiało jedynie, że ruda miała większą ochotę patrzeć się w pustą przestrzeń. Nikt nie skomentował stwierdzenia brunetki, ponieważ mogli jedynie się spierać, lecz nie było żadnych dowodów na potwierdzenie jakiejkolwiek kwestii. Do czasu.

Do ich uszu dotarł dźwięk szurających butów o posadzkę, dobiegający z daleka. Potem mocne uderzenie, jakby ktoś upadł na podłogę, ale szybko się pozbierał i znowu biegł. Cała trójka skierowała głowy w stronę ogromnych drzwi, a po chwili w nich pojawił się ich znajomy.

- Susan Bones z Hufflepuff! Ona tam leży! Cała zakrwawiona! Chwila. To była krew… to była krew…
Na twarzy Rona widniało ogromne przerażenie, a jego słowa były jakby mówione w nieświadomości. Jednak po chwili chłopak odzyskał poczytalność, a gdy dotarł do niego sens wypowiedzianych fraz, zbladł natychmiastowo i zemdlał. Upadłby na posadzę, najprawdopodobniej rozbijając sobie głowę, gdyby nie refleks Hermiony, która zdążyła wyjąć różdżkę i zatrzymać chłopaka w miejscu. Cała trójka w tej chwili pobiegła w jego kierunku, ale gdy brunetka zasygnalizowała, że zajme się Weasleyem, Harry i Leire udali się dalej.

Nie trudno było się domyślić, gdzie znajduje się Susan. Gromadę uczniów było widać z daleka i, mimo iż Hogwart posiadał ogromne korytarze, ledwo mógł ich wszystkich pomieścić. Udało im się jakoś przecisnąć przez tłum i gdy znaleźli się bliżej dostrzegli nauczycieli, którzy próbowali rozgonić gapiów i jednocześnie przyjrzeć oraz pomóc biednej Susan. Jej widok był przerażający. Dziewczyna znajdowała się w makabrycznym stanie. Była nieprzytomna, a jej ciało leżało bezwładnie na zimnej podłodze. Skóra rudowłosej dziewczyny, była blada i zimna jak lód. Na jej czarnej szacie znajdowała się krew jej samej. Scena ta wyglądała, jak z jakiegoś okropnego horroru, jednak wydarzyła się naprawdę.

- Prefekci i Opiekunowie Domów natychmiast oddalą się do dormitoriów z uczniami i pozostaną w nich do odwołania – Dumbledore znikąd pojawił się w samym centrum i wydał jasno polecenie, które próbowano spełnić, jednak młodzież nie miała zamiaru ruszać się z miejsca. 
Madame Pomfrey, która badała dziewczynę wstała od razu, a profesor McGonagall wypowiedziała pewne zaklęcie, nieznane żadnemu uczniowi, które jakby osłoniło biedną Susan otoczką chroniącą. W tym czasie przy Harrym pojawiła się dwójka jego przyjaciół. Ron czuł się już trochę lepiej, jednak cały czas musiał być podtrzymywany przez Hermionę.

- Profesorze Dumbledore. To nie możliwe, dziewczynie nic nie jest. Nie ma żadnych ran i żyję – Madame Pomfrey próbowała przekazać tą informacje tylko do Albusa, ale nie wyszło jej to zbyt skutecznie. Pojawiło się pytanie, skąd ta krew? Nauczyciele patrzyli tylko na siebie, a uczniowie zaczęli szeptać między sobą, gdy na głos odezwała się panna Granger.

- Ktoś wyssał z niej duszę – W tej chwili zapadła okropna cisza, a brunetka kontynuowała swoją wypowiedź, patrząc się na Susan. – Czytałam kiedyś o tym. Ostatni taki przypadek pojawił się, jakieś pięćset lat temu. Osoba, która to robi, zabiera z kogoś życie w celu wzmocnienia się. Jej ofiara nie może być martwa, musi być półżywa, ale jednocześnie bardzo słaba, by mogło do tego dojść, dlatego zabiera z jej ciała krew. W ten sposób ten potwór zwiększa swoją moc fizyczną, ale co ważniejsze magiczną. Pokrzywdzony od tej pory jest rozrywany wewnętrznie między życiem a śmiercią. Nie ma duszy, więc nie może czuć, nie posiada emocji. Jednak wewnętrznie odbiera wiele sygnałów od swojego ciała, które próbuje się ratować, powodując tylko jeszcze większy, fizyczny ból… Ale było tam napisane, że wszelkie zaklęcia, które mogły doprowadzić do tego stanu zostały zniszczone raz na zawsze, by każdy o nich zapomniał i pozostały tylko po nich legendy. – Hermiona z niezrozumieniem przeniosła wzrok na Dumbledore’a. Jakim cudem, ktoś znał zaklęcie, które od kilkuset lat nie istniało? To ciekawiło dziewczynę, jednak w tym momencie cała reszta była przerażona jej słowami i tym razem chętnie udała się za swoimi prefektami.

- Wydaje mi się, panno Granger, że sam muszę zając się segregacją pani lektur, a pan Filch przejrzy zbiory biblioteczne. – Albus posłał spojrzenie mężczyźnie, który już po chwili zniknął mu z oczu i od razu udał się na miejsce, by wykonać swoje zadanie. W czasie, gdy dyrektor pouczał pannę Granger i jednocześnie poprosił o przeniesienie uczennicy do skrzydła szpitalnego, przy Leire pojawił się Snape, który złapał ją za ramię i pociągnął na bok.

- To ty. – Wlepił w nią swe przenikające spojrzenie. – Odkąd się pojawiłaś, sprawiasz tylko kłopoty. Od tak przychodzisz do ostatniej klasy i używasz na innych uczniach zaklęć zakazanych. Pałasz się w czarnej magii. Mów, po co się tu pojawiłaś! – Z każdym słowem Severusa, jego uścisk stawał się coraz mocniejszy, a rudowłosa tylko bardziej zaciskała zęby.

- Niech mnie pan zostawi! Ja nic jej nie zrobiłam. Zostaw mnie! -  wykrzyczała, wyrywając mu się jednocześnie i niewiadoma jaka byłaby reakcja bruneta, gdyby nie to, że obok niego pojawił się Albus.

- Profesorze Snape. Pozwoli pan, że sam zajmę się tym przypadkiem, a pan nie będzie rozsiewał swoich osądów. – W tej chwili dyrektor nie stawał w obronie swojej córki. Zachowywał się cały czas, jakby była ona obcą uczennicą, jedynie prosił nauczyciela o trzeźwość umysłu. Jednak Severus był podenerwowany i nie miał zamiaru odpuścić.

- Ona użyła zaklęcia Veribus mudblood przeciw drugiemu uczniowi. Wiesz dobrze Albusie, że jest ono zakazane. Jak usprawiedliwisz jej zachowanie? A może wytłumaczysz nam, czemu dziewczyna pojawiła się w naszej szkole dopiero teraz? – Mimo iż mężczyzna zwracał się do dyrektora, jego oburzenie nadal było nie małe. Jego twarz poczerwieniała, a ciągłe gesty wykonywane przez niego, pokazywały, tylko że nie może on opanować swoich emocji.

- Severusie, nerwy są tu nie na miejscu. Jeśli chodzi o znajomość tego zaklęcia, to pozwól, że osobiście zajmę się odnalezieniem przyczyn, dla których Leire zapoznała się z nim. A co do jej pojawienia się w Hogwarcie, to nie była to moja osobista fanaberia. Sam Zakon Feniksa zadecydował, że nadszedł już czas i mógłby on podać ci konkretne powody, dla których przyjęliśmy ją w tym roku, jednak z tego co pamiętam, całkowicie wykluczyłeś się z tej sprawy, uważając ją za mało istotną – te słowa zadziwiły w równej mierze nauczyciela, jak i rudowłosą. Snape prychnął coś pod nosem, było oczywiste, że sprawdzi tą informacje, mimo iż zbytnio nie przyjaźnił się z nikim z Zakonu. Był mocno przekonany, że jest to jedynie wymysł Albusa w celu usprawiedliwienia dziewczyny. Z punktu widzenia czerwonowłosej wiadomość Dumbledore’a wydawała się mało prawdopodobna, jednak nie miała zamiaru pozostawić tego w tej chwili.

- To może powiesz chociaż mi, dlaczego musiałam przyjechać tu w tym roku? – W jej głosie można było usłyszeć żal, który bardzo dotknął Albusa, choć nie dało się tego od razu zauważyć.

- To nieodpowiednia pora na takie rozmowy. Teraz musimy zająć się panną Bones – powiedział i odwrócił się do niej, skierowawszy się do nauczycieli, którzy zajmowali się już powolnym i delikatnym przenoszeniem ofiarny.

- A czy kiedykolwiek, miałeś dla mnie czas na jakąś rozmowę. – ten zarzut dotarł do siwobrodego, jednak tak samo mogli usłyszeć go wszyscy wokół. 
Jej ton mógł świadczyć o tym, że czuje ogromne rozgoryczenie i urazę do własnego ojca. Sama nie znała powodów, dla których znalazła się tam. Od Dumbledore’a otrzymywała tylko polecenia, nic więcej. Była przekonana, że jego słowa to jedynie bajeczka, ponieważ nigdy nie przekazałby tak ważnej informacji na forum wszystkich, skoro nie był w stanie powiedzieć tego jej samej. W oczach wszystkich Albus był mądrym, opanowanym i wielkim czarodziejem, ale w jej był jedynie zamkniętym, tajemniczym i wręcz zakłamanym starcem.

Leire, nie czekając długo, odwróciła się i ruszyła przed siebie, po chwili ginąc w mroku. Nikt więcej nie skomentował tych wydarzeń, reszta jedynie zajęła się przetransportowaniem Susan do skrzydła szpitalnego. Jedynie Snape udał się w całkiem innym kierunku. Trójka Gryfonów stała, obserwując to wszystko, ale oni też uznali, że najbezpieczniej będzie, gdy oddalą się do swoich pokoi. Jedynie Ron wyglądał na niezbyt zadowolonego z tej sytuacji. Jakby chciał odpowiedzi na jakieś pytanie, próbował ułożyć elementy układanki i coś mu się nie zgadzało. Weasley, gdy tylko mógł spekulować i nic nie przesłaniało mu rzeczywistego obrazu, wykazywał się ogromnym, racjonalnym myśleniem. W tej chwili czując, że jest w stanie stać już o własnych siłach, odsunął się od Hermiony i bez słowa szybkim krokiem podążył za ścieżką, którą uciekła Leire.

Był przekonany, że dziewczyna nie oddaliła się grzecznie do dormitorium, więc kierował się swoją wewnętrzną intuicją. Nie miał pojęcia, dlaczego idzie właśnie tą, a nie inną drogą. W końcu Hogwart był tak monstrualny, że rudowłosa mogła być wszędzie. Rudy chłopak słuchał się swojego szóstego zmysłu, który zaprowadził go do lochów. Nie przekroczyłby ich progu, ale gdy dostrzegł, że główne drzwi, a w sumie brama, jest otwarta - wszedł do środka. Wyjął swoją różdżkę i wypowiedział proste zaklęcie, by rozjaśnić sobie drogę. Było tu okropnie zimno, a mury i kraty raczej nie zachęcały, żeby iść dalej, aczkolwiek Ron nie dawał za wygraną.

Nagle jego oczom wykazało się inne światło i kobiecy cień. Wstrzymał on w tej chwili oddech i wytężył słuch, by przekonać się, czy znajduje się tu na pewno, szukana przez niego osoba.

- To jest tak poplątane. Sama już nie wiem, co się dzieje. I jeszcze ty. Muszę cię ukrywać. – Te słowa wywołały mocne zaniepokojenie u Rona, jednak nie miał on zamiaru w tej chwili uciekać, mimo iż słyszał, że dziewczyna nie znajduje się tu sama. Policzył w myślach do trzech i wszedł pewnym krokiem do kolejnego pomieszczenia.

- Co ty tu robisz, Leire?! – Próbował przekazać swoje oburzenie, jakby pojawił się tu całkiem przypadkiem. Jednak po chwili jego twarz zbladła, a dłoń z różdżką zawisła wzdłuż ciała. Chłopak utkwił swój wzrok w jednym miejscu i całkiem zapomniał, po co tu przyszedł. 

________________________________________________________________

Moje pytanie do was. Kogo lub co mógł zobaczyć Ron? Zobaczymy, czy zgadniecie ;)