Rozdział 4

            ♫

- Weasley, ty mugolu do kwadratu, co ty tu robisz?! – Oburzenie dobiegało z ust panny Dumbledore, która ze złości zrobiła się cała czerwona. 
Świadomość, że jej twarz zalała się teraz rumieńcem, sprawiała, iż dziewczyna wpadała w jeszcze większy gniew. Jej drobne piąstki zostały mocno zaciśnięte, jednak mimo niewielkich rozmiarów posiadały one wielką siłę. Spojrzenie rudowłosej świdrowało Rona na wylot, a jednocześnie sprawiło, że nie mógł się on poruszyć. Te oliwkowe tęczówki, z ciemniejszą, malachitową oprawką potrafiły zauroczyć, lecz w tym momencie budziły jedynie grozę. Chłopak  nie miał zamiaru się odezwać, nawet nie raczył na nią spojrzeć, bo przeniósł wzrok w bok. Poirytowana dziewczyna już miała ruszyć w jego kierunku, gdy wyczuła ruch za swoimi plecami, a to nie wróżyło nic dobrego. Zerknęła tylko szybko przez ramię, a potem powoli zbliżyła się do piegowatego.

- Nie ruszaj się, jeśli chcesz żyć. – To miało być ostrzeżenie, ale zabrzmiało raczej, jak groźba w tym przypadku. Leire udało się stanąć obok niego, jednak nadal nie ukrywała swojego wzburzenia, wynikającego z nieproszonej wizyty.

- A teraz ukłoń się grzecznie, Ron – mówiąc to, sama wykonała ten ruch, jednak Gryfon nadal nie kontaktował z rzeczywistością, jedyne na co teraz zwracał uwagę to te ogromne, czarne ślepia, które wpatrywały się w niego. 

- Jakim cudem trzymasz tu hipogryfa? – W końcu udało się przemówić chłopakowi, choć poza jego ustami nie ruszył się ani kawałek jego ciała. To zachowanie już mocno naruszyło wewnętrzny spokój, jaki tylko była w stanie wytworzyć rudowłosa. Złapała go mocno za rękaw i pociągnęła za sobą w dół.

- To nie byle jaki sobie hipogryf. To jest Płomyczek. – Po tych słowach, powoli uniosła głowę i odetchnęła z wielką ulgą, gdy jej kochany zwierzak ukłonił się. Dziewczyna wyprostowała się i uniosła brwi, gdy Ron tego nie zrobił, tylko stał dalej w tej pozycji z zamkniętymi oczami. Chwyciła jego koszulę i pociągnęła do góry, wywracając równocześnie patrzałkami. Czuła się, jakby miała do czynienia z jakimś małym dzieckiem.

- Płomyczek? Żartujesz sobie? Raczej malutki i milutki, to on nie jest – odparł, jednak po chwili poczuł niepokój. Nie wiedział do końca, na ile to zwierze rozumie ludzi. W każdej chwili mogło poczuć się urażone, a w konsekwencji byłoby w stanie zaatakować.

Tym razem Leire nie zareagowała impulsywnie na tekst, który usłyszała. Zbliżyła się do hipogryfa i pogłaskała go po grzbiecie, a ten od razu rozluźnił się i moment później usiadł na podłodze. Czewonowłosa wyciągnęła różdżkę i za jej pomocą, zapaliła wszystkie pochodnie w tym pomieszczeniu, dodając.

- Lepiej Płomyczek, niż imię, które wymyślił mu Dumbledore, Mawson. – Nawet wymawiając je dziewczyna krzywiła się nieco, jednak odkąd pamiętała, to Albus powtarzał jej, że nie wszystko musi ładnie wyglądać, czy ładnie brzmieć. Najważniejsze jest to, co kryje się wewnątrz. Ale co miało to wspólnego z tym dziwacznym imieniem, nie miała pojęcia.

– Zresztą pasuje do niego, bo jest wyjątkowy. Widzisz? – zapytała i wskazała na jego grzywę, a potem na pióra. Cały hipogryf był śnieżnobiały, jednak elementy, które ukazała dziewczyna przechodziły w brunatny, a miejscami nawet rudawy kolor. Twarz Leire rozświetlił ogromny uśmiech, gdy chłopak wybuchł zachwytem.

- Nie wierzę! Takich jest podobnież tylko kilka na całym świecie! Tata mi kiedyś opowiadał, że raz miał możliwość zobaczenia takiego okazu. Podobnież, jeśli się go dotknie, to będzie się miało szczęście do końca życia. – Na te ostatnie słowa, czerownowłosa po raz kolejny wywróciła oczami, ale moment później pokazała chłopakowi, by zbliżył się do Płomyczka.

- W to ostatnie akurat nie wierzę. Ale mimo wszystko on jest cudowny i jedyny w swoim rodzaju. Zresztą nie tylko on, mam trochę tych zwierzaków i każdy jest nadzwyczajny – mówiąc to, dziewczyna mimowolnie uśmiechnęła się. Przez dłuższą chwilę wpatrywała się w hipogryfa, przypominając sobie o całej reszcie, która najprawdopodobniej pałętała się gdzieś po Hogwarcie. Płomyczek był jej największym milusińskim. Z ukrywaniem reszty nie miała tak ogromnych problemów.

- Może kiedyś przedstawię ci resztę. Myślę, że polubiłbyś Szkarłatkę. Jak na swoje lata  jest nieco zbzikowana, ale ma świetny talent do rozpoznawania ludzi, a gdy już kogoś polubi jest naprawdę przyjazna.
Pierwszy raz odkąd, Leire pojawiła się w szkole dało się zauważyć, że wykazuje ona pewne prawdziwe symptomy radości, spowodowane takimi drobnostkami, jak wspomnienia. Ale właśnie tak działali na nią jej pupile. Na samą myśl o nich, uśmiech wkraczał na jej twarz. Oni zawsze byli przy niej i, mimo iż to tylko zwierzęta, to potrafiły okazać więcej zainteresowania, niż Dumbledore. Były one jej prawdziwą rodziną. Jedyną, którą miała.

Hipogryf siedział spokojnie, więc dziewczyna oparła się o niego delikatnie, nie przestając go głaskać. Po chwili niepewności Weasley zajął miejsce obok niej. Powinien wiedzieć, że teraz Płomyczek już nic mu nie zrobi, chyba że naprawdę by sobie zasłużył. Leire pokazała mu, że spokojnie może się wesprzeć na zwierzaku. Wtedy dostrzegła coś i od razu położyła palec na swoich ustach, dodając.

- A to co? Jakaś koleżanka pozostawiła po sobie ciekawą pamiątkę? – Czerwonowłosa uniosła jednocześnie kącik ust i brew do góry. 
Oczekiwała jakiejś namiętniej historyjki, odkrycia tajemnicy, albo oświadczeniu o homoseksualizmie chłopaka, czegokolwiek co w tej chwili zadziwiłoby ją, a jednocześnie wytłumaczyło ranę na czerwonych wargach. Jednak żaden z tych pomysłów nie okazał się trafny, a prawdziwe wytłumaczenie jeszcze bardziej zaskoczyło czarownicę.

- To pamiątka… Ale po spotkaniu z Draco. – Chłopak spojrzał się w jej kierunku, a potem gdzieś przed siebie. Było widać, że w tej chwili gromadzą się w nim różne emocje, które próbuje trzymać na uwięzi, ponieważ jego wyraz twarzy od razu uległ zmianie. Zielone tęczówki, jakby pociemniały ze złości, gdy z ust zaczęły wydobywać się pierwsze słowa.

- Wtedy, gdy cię znieważył. Po kolacji przeszedłem się do niego i trochę się posprzeczaliśmy. Miałem już go po prostu serdecznie dość. Za każdym razem, gdy ubliżał Hermionie, Harry’emu, mnie, czy komukolwiek miałem ochotę zrobić mu krzywdę. Powinien się cieszyć, że skończyło się na rękoczynach. Hermiona wyczuła, że dzieje się coś nie tak i zabrała mi różdżkę. A później sam byłem zdziwiony tym, co się stało, ale działałem po wpływem emocji i tak jakoś wyszło. Zazwyczaj tak nie reaguje, ale tym razem już przesadził. A Draco… nie wiem czy go widziałaś, bo ostatnio się ukrywał ze wstydu, ale wygląda gorzej. 
Na koniec chłopak uśmiechnął się, w ten sposób podkreślając zadowolenie wynikające z przedstawionej sytuacji. Mimo iż zazwyczaj to on powstrzymywał Harry’ego, by czasem nie rzucił się na blondyna, tego dnia, to on nie był w stanie opanować swoich emocji. Leire była pod niemałym wrażeniem, a jej wyraz twarzy dokładnie to przedstawiał. Nie spodziewałaby się po Ronie takiego posunięcia. Wytrzeszczyła oczy, ale gdy zorientowała się, że to robi od razu przestała.

- Imponujące.  By postawić się Draco, trzeba mieć odwagę – stwierdziła, ale ten od razu wszedł jej w słowo.

- On tylko udaje takiego ważniaka, muszę się z nim użerać od kilku lat. Wiem, co mówię. – Weasley wykręcił z pożałowaniem oczami, a dziewczyna wtedy zawstydziła się i spuściła wzrok. Nie była pewna, czy chce w tej chwili o tym opowiadać, ale czuła, że jest winna Ronowi pewne wyjaśnienie.

- Nie udaje. Może i przebywasz z nim w jednej szkole od kilku lat, ale zapewne nigdy nie spędziłeś z nim tyle czasu, co ja w zeszłe wakacje. – Słowa dziewczyny zaniepokoiły Rona. Na jego twarzy przeważało rozczarowanie i niezadowolenie.  Poczuł się w tej chwili zraniony. Z jednej strony stanął w jej obronie, a z drugiej dowiaduje się takich rzeczy. Nie odezwał się on ani słowem, lecz oczekiwał rozwinięcia tej myśli, jakiegoś wytłumaczenia.

- To jest trochę skomplikowane… Nie miałam pojęcia, że uczęszcza on jeszcze do Hogwartu. Gdy go poznałam, zadawał się z starszymi osobami i kiedyś coś o nim słyszałem od Dumbledore’a, ale nie za wiele. Zaczęliśmy się spotykać, a gdy tylko Albus zwrócił mi uwagę, bo dowiedział się o moich wieczornych ucieczkach, zaczęłam jeszcze chętniej zadawać się z Draco. Zaczęliśmy być sobie bliscy – powiedziała i zerknęła na chłopaka, a po krótkiej pauzie kontynuowała.

– On miał swoje problemy, ja swoje. Swój do swego ciągnie. I było całkiem zabawnie, dopóki prawie nie zabiliśmy niewinnego demimoza. Stwierdziłam, że to mnie przerasta i chciałam z tego wybrnąć. Próbowałam też pomóc Draco, ale ostatecznie powiedział mi, że nie może przepuścić takiej szansy i tak został potraktowany wyjątkowo, więc nie ma zamiaru ich opuszczać. Dużo z tego nie zrozumiałam, jednak główna treść do mnie dotarła. Zakończyłam naszą znajomość. Nie utrzymywałam z nim kontaktu, aż do pierwszego dnia szkoły. Natknęłam się na niego przed komnatą Dumbledore’a i umówiliśmy się, że będziemy udawać, jakbyśmy nigdy się nie znali. Choć z drugiej strony, na początku wydawało mi się, że jest dla mnie coś za miły. Być może myślał, że coś znowu z tego będzie. Ale raczej nie, bo on teraz jest jeszcze gorszy. Draco nie jest taki z własnej woli, jego wiele złego spotkało w życiu, ale ostatecznie sam mógł podjąć decyzję, jaką chce drogą wybrać i wybrał tak, a nie inaczej… Gdy wyzwał was od szlam stwierdziłam, że wykorzystam jego własną broń. To od niego znam to zaklęcie.

W tej chwili Ron miał już się odezwać. Twierdził, że Leire nie powinna ukrywać takich faktów przed Snape’m, gdy ją o to pytał, lecz pozwolił jej skończyć.

-  Właśnie to zaklęcie wykorzystali jego przyjaciele na tym zwierzaku. Pastwili się nad nim i sprawiało to im przyjemność. Twierdzili, że muszą ćwiczyć. Ja uwielbiam zwierzęta i wtedy powiedziałam dość… - Dziewczyna nagle przerwała swoją wypowiedź i skierowała swoje spojrzenie na Płomyczka. Gdyby ktoś w taki sposób potraktował jego, nie mogłaby tego znieść. Wiedziała, że sama nie była lepsza, bo wykorzystała to zaklęcia przeciw drugiej osobie, ale akurat w tym przypadku wiedziała, że Malfoyowi nic nie będzie.

- To co dzieje się wtedy z człowiekiem jest po prostu bardzo nieprzyjemne, ale nie zabójcze, nie dla ludzi. To trochę  jak… wymiotowanie ślimakami.
Miała nadzieje, że tymi słowami wywoła u Rona uśmiech, lecz tym razem się pomyliła. Ponury wyraz nie opuszczał jego twarzy, a oczy były skierowane w całkiem inną stronę. Czerwonowłosa mogła przyglądać się tylko profilowi chłopaka, ale wolała tego nie robić. Czuła, że w oczach Rona zobaczy jedynie ogromne zawiedzenie. Słyszała wiele o nim i jego przyjaciołach. Oni także radzili sobie z różnymi przeciwnościami losu, jednak nie w taki sposób.

Ron czuł się zmieszany. Z jednej strony wtedy śmiał się z tego co się działo, lecz sam nie używałby czarnej magii, by się na kimś odegrać. Nie rozumiał też, dlaczego Leire nie wyjaśniła skąd ma to zaklęcie. A jej działania były sentymentalne. Dobrze wspominała niektóre chwile z Draco i, mimo iż chciała w danej chwili mu się odpłacić, to jej celem nie było pogrążanie chłopaka.

Nagle jej spojrzenie skrzyżowało się ze wzrokiem Płomyczka i przez dłuższą chwilę trwała w bezruchu. Jakby zamarła albo zamyśliła się. Wyglądała na bardzo skupioną, jednak ten wyraz znikł, tak szybko, jak się pojawił.

- Zapomniałam… - powiedziała sama do siebie i wyciągnęła swoją różdżkę. 
Dopiero wtedy piegowaty chłopak popatrzył się na nią, a Leire rzuciła zaklęcie. Nagle ściany zaczęły się poruszać. Jakby roztapiały się, tworząc gesty płyn. Następnie przybierały różne kolory, a potem mieszały się ze sobą, aż utworzył się jeden obraz. Jedyne, co pozostało bez zmian to Ron, Leire i Płomyczek. Czar ten sprawił, że otaczająca ich rzeczywistość przekształciła się w słoneczną polanę. Hipogryf wówczas zaczął rozglądać się dookoła i zadowoleniem mógł odpocząć.

- Zamiana pól, łąk i nieograniczonej przestrzeni w powietrzu na mały loch, źle wpłynęła na Płomyczka. Dlatego staram się jakoś wynagrodzić mu, że jest tu ze mną.– Próbowała wytłumaczyć swoje postępowanie i dostrzegła na twarzy Rona przelotny uśmiech. Ten krajobraz też musiał mu się bardziej podobać, niż poprzedni. Całość wyglądała, jak prawdziwa rzeczywistość. W oddali lasy, dźwięki natury, zwierzęta dookoła. Jednak była to tylko fatamorgana.

- Nie skomentowałeś mojej wypowiedzi. – Zaznaczyła Leire i tym razem odpowiedź otrzymała natychmiastowo.

- Nie spodziewałem się tego. Nie wiem, czy można ci ufać. – Skierował swój wzrok w jej oliwkowe tęczówki. - Okłamałaś nas. I mimo iż Draco się należało, to skorzystałaś z czarnej magii.
Mimo że nie znała Rona długo, ale wiele o nim czytała i słyszała, tak samo jak o Harrym i Hermionie, to była pewna, że spojrzenie, którym ją obdarował było tak chłodne i nieufne,  że taka reakcja była mało spotykana u chłopaka. Rudowłosa nie miała pojęcia, jak może się obronić. Zresztą nawet nie chciała próbować. Usprawiedliwianie siebie w tym momencie, nie byłoby odpowiednie.

Pomiędzy dwójką znajomych zapadła mało przyjemna cisza. Spodziewała się, że Weasley odejdzie, nie musiał już z nią siedzieć, jednak nie zniknął.

- Nie miło cię potraktowałam na początku, nie powinnam… ale nie rozumiem jednego. Dlaczego udajesz takiego strachliwego i nierozgarniętego? – Może w nieodpowiedni sposób przerwała spokój, lecz to pytanie zaczęło ją dręczyć. Chłopak nie był tchórzem, nie był też mało inteligentny, ale po chwili w jego towarzystwie można było właśnie tak wnioskować.

- Muszę cię zasmucić… ja jednak nie udaje – odpowiedział i w końcu zaśmiał się pod nosem. Po chwili postanowił też rozwinąć temat. Opowiedział o wszystkich swoich lękach, z naciskiem na ten przed pająkami, wtedy Leire stwierdziła, że raczej nie przedstawi mu panny Włochatki. Ale także o wielu innych – na przykład o strachu przed profesorem Snape’m. Całość była wypowiedziana w zabawnym kontekście, więc Gryfonom udało się na moment zapomnieć o zwierzeniu Leire. Ich rozmowa toczyła się kilkanaście minut. Przeskakiwali z tematu na temat, powoli rozluźniając atmosferę.

- Ale w najbliższym czasie niestety obejdzie się bez tego rodzaju wygłupów. – Ron przerwał nagle swoją wypowiedź. – Profesor McGonagall powiedziała, że za bójkę z Draco, nie zabierze punktów Gryffindorowi, bo wtedy nie będzie to dla mnie żadna nauczka.  Powiedziała, że muszę znaleźć zaklęcie, które zmieni dowolny przedmiot w… pięcioramienny, srebrny świecznik. Dała mi książkę, gdzie mam znaleźć to zaklęcie, tylko ona ma jakieś dwa tysiące stron. Nawet Hermiona nie zna takiego czaru, wie ewentualnie, jak zmienić coś w menorę. Mam miesiąc na to. – Ton głosu chłopaka przekazywał zrezygnowanie. Nie był on nigdy zwolennikiem czytania ksiąg, a tym bardziej tak obszernych. Jego praca była syzyfowa, a on nie widział żadnego rozwiązania.

W końcu zdecydował, że na niego już pora. Podniósł się, żegnając się z dziewczyną i Płomyczkiem, który tylko lekko drgnął. Rudowłosa nagle ruszyła się, prosząc go, żeby się zatrzymał. Włosy oplatały jej twarz, której zastanowienie nie opuszczało. Chwilę później spojrzała swoimi zielonymi tęczówkami na chłopaka.

- McGonagall nie dawałaby ci takiego bezcelowego zadania. Chciała cię ukarać, ale jednocześnie w ten sposób próbuje poruszyć w tobie logiczne myślenie. Pomyśl. Masz przed sobą dowolną rzecz. I nagle ktoś każe ci zamienić ją w księgę z grubą oprawą i trzystoma stronami. Nie ma nawet zaklęcia, które przekształca tak dokładnie. Ale… - Nie skończyła swojej myśli, ponieważ dostrzegła zrozumienie na twarzy Rona.

- Mogę użyć zaklęcia, które zamieni dowolną rzecz w to, czego chce w danej chwili. – Po tych słowach dziewczyna klasnęła dłońmi, a na jej twarzy zawitał świetlisty uśmiech. Czuła się przez moment dumna, że udało jej się wpaść na rozwiązanie, ale także dlatego, że Ron w rzeczywistości je cały czas znał, jednak szukał tam, gdzie nie trzeba.

Weasley podziękował, a rudowłosa odczarowała miejsce z powrotem. Pożegnała się ze swoim pupilem i ruszyła razem z Ronem. Rozmawiali jeszcze moment, mając jednocześnie nadzieje, że nie spotkają Flicha.

- Czekaj… Czemu nazwałaś mnie „mugolem do kwadratu”? – Leire zaśmiała się pod nosem, a piegowaty chłopak rozłożył dłonie w niezrozumieniu.

- To długa historia.

- Do dormitorium jest kawałek. – Ron odpowiedział natychmiast, a rudowłosa przeniosła na niego swój wzrok. 
Przez moment wpatrywała się w niego z ogromną sympatią, jednocześnie nie mogła przestać się uśmiechać.Pożałowała swojego początkowego zachowania wobec chłopaka, lekceważenia go i zastraszania. Ron okazał się przyjazny, otwarty i trochę ciekawski, ale mimo to polubiła go.

- A więc… Pewnego razu byłam zmuszona przebywać z mugolami jeden, CAŁY dzień i właśnie wtedy… - Historia ta była trochę dłuższa, niż się im wydawało, dlatego Gryfoni zatrzymali się w Pokoju Wspólnym, gdzie dziewczyna mogła ją dokończyć, a potem rozstali się w świetnych humorach.

Na szczęście Hermiona już spała, więc Leire była pewna, że nie będzie żadnych problemów. Niedługo potem zajęła już miejsce, w swoim wygodnym łóżku, przytulając się mocno do poduszki. Mimo, iż ten dzień nie należał do najłatwiejszych. Wiele konfrontacji, zbytecznych słów, niespodziewanych wydarzeń. Jednak reasumując, mogła zaliczyć go do udanych. Usypiała z uśmiechem na twarzy, bo pierwszy raz w życiu czuła, że między nią, a drugą osobą pojawia się wiązka zrozumienia, zalążek przyjaźni.

______________________________________________________

W porównaniu z poprzednim działem, nie ma tu akcji, ale w tej notce chciałam wyjaśnić kilka spraw i przedstawić wam wybranego przeze mnie kompana dla Leire ;) Mam nadzieje, że przekonam was do Rona i polubicie Dumbledore & Weasley Company :D

Stwierdziłam, że rozdział wrzucę jednak krótszy, bo tak to byłby 2 razy dłuższy i ciągnął by się w nieskończoność, a tak to mam już połowę kolejnego na następną notkę ;) 

Dodałam Zwierzyniec w "O historii", który stopniowo będzie rozbudowywany ;)