Rozdział 6

             Mimo wczesnej godziny tupot małych stóp można było usłyszeć z daleka. Ktoś bardzo się śpieszył, jego oddech był przyśpieszony, a ruchy i tak wydawały się zbyt wolne. Padło pewne pytanie, na które nikt nie potrafił udzielić jednoznacznej odpowiedzi. Tajemnicza postać brnęła więc dalej. W końcu stanęła przed drzwiami zziajana, lecz nie myślała nawet o chwili odpoczynku. Nie myśląc wiele położyła dłoń na metalowej klamce i pewnym ruchem pociągnęła ją do dołu, i wkroczyła do środka.

- Nie uwierzysz, co się stało! – Ginny wybuchnęła ogromnym entuzjazmem. Zachowanie to było do niej nieco niepodobne, bo zazwyczaj zapukałaby grzecznie i nie byłaby tak rozemocjonowana, jednak w tym przypadku dała się porwać radości, która wręcz biła od niej.

Leire w tej chwili stała zdezorientowana w miejscu rozczesując swoje włosy, które były teraz jeszcze bardziej pokręcone niż zwykle, ponieważ poszła spać z mokrą głową. Zatrzymała się nieruchomo i patrzyła to raz na koleżankę, a raz na Rona, który siedział na łóżku, a na widok siostry podniósł się natychmiast. Ginny zrobiła wielkie oczy ze zdumienia, bo nie spodziewała się, że natknie się tu na swojego brata. Nie zastanawiało ją nawet, jak się tu znalazł, ale po co tu przyszedł?

- A więc co się stało? – odezwała się czerwonowłosa, próbując w pewien sposób złagodzić obecną sytuacje. Odłożyła szczotkę na blat i zbliżyła się do koleżanki, która jeszcze paradowała w piżamie.

- Arnold. Zresztą sama zobacz! – Ponownie uśmiechnęła się szeroko i złapała rudowłosą za rękę, ciągnąc ją za sobą. Panna Dumbledore pokazała tylko, by Ron poszedł za nimi. Zrobił to mało chętnie, ponieważ czuł się równie dziwnie w tej sytuacji, jak jego siostra.

Gryfoni po chwili znaleźli się w Pokoju Wspólnym. Tam nie było jeszcze nikogo, ale euforia Ginny wcale nie opadała. Weasley stanął w miejscu, krzyżując dłonie na klatce piersiowej, myśląc że jego siostra już całkiem ześwirowała, gdy nagle usiadła na podłodze. Leire wykonała tą samą czynność, a potem obserwowała dziewczynę, która wołała swojego małego ulubieńca.

Po chwili zza sofy wyszedł mały, różowy puszek pigmejski. Zazwyczaj trzymał on się na ramieniu Ginny, jednak teraz zachowywał się ostrożnie, może nawet trochę nieufnie. Za nim pojawiła się druga kuleczka, tym razem czerwona, lecz ona tylko wychyliła się nieśmiało.

- Daphne – powiedziała Leire, a Gryfonka pokazała jej, by patrzyła dalej uważnie. 
Ta skoncentrowała się i zrozumiała, co dziewczyna miała na myśli. Za dwoma puszkami pojawiło się kilka, jak nie kilkanaście mniejszych. Obydwie dziewczyny uśmiechnęły się w tej chwili szeroko i popatrzyły na siebie. Zwierzątka zbliżyły się do swoich opiekunek, a małe podążyły za nimi.

Ginny wspominała przy jednej kolacji, że jej pupil znika. Rudowłosa zaobserwowała to samo zjawisko u swojego puszka, jednak żadna z nich nie wpadła na to, co działo się naprawdę. Kochały zwierzęta równie mocno i często rozmawiały o nich. Lecz zazwyczaj wtedy, gdy były same. Ron jakoś nie pasjonował się nimi tak bardzo. To był element, dzięki któremu dało się przekonać młodszą siostrę Weasleya do Leire. Teraz dwie koleżanki zafascynowane tym zjawiskiem, wymyślały przedziwne imiona dla małych maluchów, ciesząc się z tego jak małe dzieci. 

* * *

- Muszę lecieć mam zaraz Zaklęcia, pogadamy potem – rzuciła Leire i pożegnała się z Gryfonką.
Przerwa na lunch właśnie dobiegała końca, a ją czekała jedna z jej ulubionych lekcji. Profesor był dla niej zawsze bardzo sympatyczny, choć on zwyczajnie był miły dla każdego. Zaklęcia to były jedne z niewielu zajęć, które lubiła, ponieważ mogła tam czuć się normalnie.

Zostawiła Ginny i ruszyła do sali na siódmym piętrze. Jej dzień od samego początku był bardzo udany. Lekcje mijały spokojnie, a w czasie przerw cały czas widywała się z Ronem albo jego siostrą. Powoli zaczynała czuć się w Hogwarcie dobrze i nawet ta myśl przypadła jej do gustu. Była już w połowie drogi, gdy usłyszała strzępki rozmowy. Zatrzymała się w miejscu i próbowała poruszać się bezszelestnie, by nie zbudzić niczyich podejrzeń.

- Należy odwołać spotkanie w Ministerstwie. Nie powinniśmy narażać wszystkich uczniów na takie niebezpieczeństwo, Albusie. – Profesor McGonagall z troską o dzieci wyrażała swoje zdanie.

- Odbywają się one odkąd pamiętam. Nigdy nic nikomu się nie stało, więc tym razem też tak będzie. Ministerstwo chce szczegółowej relacji z początku roku szkolnego i naszym obowiązkiem jest pojawić się tam. Zapewniam cię Minewro, że Hagrid stanie na straży, ale i tak żadne nieproszone zjawisko nie będzie miało miejsca. Nie zapominaj, że atutem jest tajność tych spotkań. – Nauczycielka nie wydawała się przekonana, więc jedynie odeszła od pozostałej dwójki. W tej chwili Dumbledore przeniósł wzrok na profesora Snape’a, który znalazł się tu z całkiem innego powodu. Albus znał dobrze jego spojrzenie i wiedział do czego dąży Severus.

- Jesteśmy na dobrym tropie, jednak jeszcze nie wiemy, kto dokładnie nam zagraża, lecz niedługo rozwiążemy tą trapiącą zagadkę. – Spokojny i mądry głos, nie mógł być to kto inny, jak Dumbledore.

- Mam wrażenie, że nie wiesz, czego szukasz, Albusie. To ona prawda? To o niej była wtedy mowa? Wykluczyłem się ze wszystkim spraw Zakonu Feniksa, oprócz tych dotyczących Pottera i Sam-Wiesz-Kogo, ale wtedy nie wiedziałem, że pojawi się ona. Oferowałem swoją pomoc, jednak wy musieliście ją odrzucić. Nie wątpię w twoje metody, Albusie. Ona posiada ogromną wiedzę, ma wielki talent, ale brak jej dyscypliny i ogłady. Gdyby wychowała się ze mną byłaby gotowa. A teraz?

- Też jest gotowa, Severusie. Przekazałem jej całą swoją wiedzę – wtrącił Dumbledore, jednak Snape nie zezwolił mu na rozwinięcie tej myśli.

- Nie wiesz nawet jakie są jej prawdziwe zamiary. Nie wiedziałeś o czarnej magii. Zdajesz sobie sprawę Albusie, że takie przypadki pojawiają się rzadko. Mają być zbawienne, jednak przy nieodpowiednich metodach mogą wywołać tylko jeszcze większe kłopoty. Gdyby chociaż trafiła do Slytherinu?! Miałbym nad nią większą kontrolę. – Mężczyznę w końcu dopadły emocje, jednak uspokajające spojrzenie Dumbledore’a sprawiło, że nauczyciel od razu opanował się. Dyrektor spuścił wzrok, jakby przez moment poczuł się na przegranej pozycji. W jego przypadku była to rzadkość, wtedy Snape dodał jeszcze ciszej.

- Nie jesteś pewny czy to nie ona. A jeśli tak? Co jeśli to ona stoi za atakami? Miała być naszym asem w rękawie, a może się okazać największą zgubą. – Na te pytanie nie pojawiła się żadna odpowiedź, ponieważ Severusowi wydawało się, że usłyszał coś. Rozejrzał się dookoła i zrobił kilka kroków przed siebie.  

Leire w tej chwili stała skołowana w miejscu. Wiedziała dokładnie, że rozmowa dotyczyła jej, choć nic z niej niezrozumiała. Powinna w tym momencie pójść tam i kazać to wszystko wyjaśnić, jednak to nie byłoby rozsądne posunięcie. Znając życie, niczego by się nie dowiedziała. A tak to posiadała informacje, które może będzie mogła potem w pewien sposób wykorzystać. Tylko pytanie, co one oznaczały? Jak to ona mogłaby powodować to wszystko? Jak to Severus miałby ją wychowywać? Przecież on jej nienawidził! Cały czas posądzał ją o coś złego, ani razu nie pochwalił za doskonale wykonaną pracę na Eliksirach. Chociaż, kto zrozumie jego metody wychowawcze?  

 ♫

Jednak w głowie dziewczyny nie to było największym szokiem. Mogła być zła, Snape mógł za nią nie przepadać z powodu mało zrozumianych dla niej powodów, ale Dumbledore? To wyglądało, jakby Albus otrzymał w nagrodę wychowywanie jej. Tak po prostu Zakon Feniksa stwierdził sobie, że gdzieś w mugolskiej rodzinie urodziło się cudowne, magiczne dziecko, a że Dumbledore jest świetnym czarodziejem, to on je wychowa. I tyle by tego było. Mimo iż starzec nie potrafił okazywać uczuć, to rudowłosa zawsze myślała, że zabierając ją pod swoje skrzydła miał on chociaż dobre intencje. Chciał ją ze względu na nią samą, a nie dlatego, że byłą magiczna. Lecz tym razem ponownie się pomyliła i zawiodła na własnym ojcu. A raczej na mężczyźnie, który po prostu ją karmił i uczył, tak wypadałoby o nim mówić.

Z zamyślenia wyrwały ją kroki Severusa. Cofnęła się do tyłu, a wtedy jednocześnie usłyszała czyjeś słowa i natknęła się na obce ciało.

- Co ty wyrabiasz? – Słysząc ten głos, odwróciła się szybko i popchnęła osobnika. Przycisnęła go do ściany i sama przywarła do niego, jednocześnie pokazując by był cicho. Kryjówka za filarem może nie należała do najlepszych, ale w chwili obecnej była jedyną.

- Severusie? – Dumbledore zaprosił nauczyciela do komnaty, by omówić tą sprawę na osobności. Mężczyzna cofnął się, choć  dałby sobie rękę uciąć, że słyszał kogoś.

Gdy Leire była pewna, że nie ma niebezpieczeństwa spokojnie odsapnęła i spojrzała prosto w oczy intruza, przez którego mogła popaść w ogromne tarapaty.

- A ty co? Śledzisz mnie, Draco? – zapytała skołowana, wszyscy byli w tej chwili na zajęciach, więc chłopak musiał mieć powód, żeby szwendać się po szkole.

- Nie twoja sprawa – odburknął jedynie i minął ją, odchodząc na bezpieczną odległość. Dziewczyna zacisnęła pieści, ale wzięła kilka głębokich oddechów i dodała spokojnie.

- Może i nie moja. Ale nie musisz być taki. Możesz udawać. Może i taki jesteś, ale nie dla mnie. Znam cię. Nie musisz tego robić…

- Właśnie, że muszę! – Przerwał jej natychmiast, krzycząc głośno. Odwrócił się gwałtownie w jej stronę, a rudowłosa wykonała krok w tył.

- Muszę! Jesteś Gryfonką, oni nienawidzą was. Ja też muszę cię nienawidzić, więc nie liczy się to, co było. Liczy się to, co będzie. – Chłopak mówił tak, jakby cytował jakieś motto i był jednocześnie zaślepiony nim. Jakby ktoś namieszał mu w głowie, przedstawił swój system, w który on musiał wierzyć.

- Oni? Kogo masz na myśli? – zapytała, jednak nie potrzebowała odpowiedzi. Ściągnęła brwi w zamyśleniu i po chwili spojrzała ponownie w kierunku blondyna. – Wstąpiłeś do Stowarzyszenia Cienia?

- Milcz! – Reakcja chłopaka była ponownie gwałtowna. Zbliżył on się nagle do czerwonowłosej, a ta chcąc przed nim uciec wylądowała na ścianie. Dalej patrzyła się w jego oczy, wierząc, że wtedy pokaże, iż się go nie obawia, a chłopak opanuje się. Jednak jej pewne zachowanie, było tylko jeszcze bardziej irytujące dla Dracona.

- Nie masz prawa o nich mówić. Nie masz prawa o nich wiedzieć. Zapamiętaj! Jeśli przez ciebie, mnie do niego nie przyjmą to…

- To co? – przerwała mu. – Wyczyścisz mi pamięć? Będziesz mnie torturował? Albo może od razu użyjesz tego najbardziej skutecznego zaklęcia – Avada Kedavra? Hmm? Nie oszukujmy się, nie jesteś do tego zdolny. Draco, opanuj się. Jeśli nie przyłączyłeś się do nich, to wycofaj się póki możesz. Chcesz być taki jak oni? Pamiętasz, co oni wyrabiali? Do jakich czynów byli skłonni się posunąć? 
Słowa Leire w pewien sposób rozjaśniały umysł Dracona, którego wyraz twarzy zmieniał się stopniowo. Wspomnienia z wakacji miały na niego, taki a nie inny wpływ. Jednak ostatecznie on nie miał wyboru, nie on podejmował decyzje.

Chłopak potrząsnął głową przecząco, ale odsunął się od dziewczyny tylko ze względu na przeszłość, która ich łączyła.

- Masz o tym więcej nie wspominać. – To był rozkaz. Malfoy oczekiwał potwierdzenia, lecz dziewczyna chciała czegoś w zamian.

- Dobrze, będę udawać, że o niczym nie wiem, ale pod jednym warunkiem. Dasz mi listę osób, które należą do Stowarzyszenia. – Wyraz twarzy dziewczyny był pewny siebie. Draco miał zaprzeczyć, jednak wiedział, że Leire nie jest gołosłowna. Nie miał pojęcia, po co jej ta informacja, ale miał do wyboru to albo możliwość rozgadania na cały Hogwart przez nią, że istnieje taka grupa. Było jeszcze trzecie wyjście – unicestwienie przeciwnika, ale w tej chwili nawet sam blondyn nie wierzył, że mógłby wyrządzić rudowłosej krzywdę.

- Zgoda – powiedział krótko, a dziewczyna uśmiechnęła się zadowolona i odetchnęła z ulgą. Miałą już dość emocji na dziś, które najprawdopodobniej doprowadziły do jej ponownego złego samopoczucia. Nawet odechciało jej się wracać na jej ulubione zajęcia.

Zapanowała okropna cisza. Leire czuła na sobie wzrok chłopaka, który najchętniej by ją rozszarpał w tym momencie, choć z drugiej strony. W tym spojrzeniu było jeszcze coś. Pewna iskierka, którą świetnie pamiętała, bo już kiedyś te oczy patrzyły tak na nią.

- Masz cały czas do mnie żal. – Na te słowa Draco odskoczył, jak porażony. Wyraz twarzy rudowłosej złagodniał od razu, jakby było jej żal Ślizgona.

- Nie przeceniaj się tak. – Blondyn prychnął pod nosem ze znieważeniem. Z dnia na dzień zamykał się w sobie, stawał się coraz bardziej obcy, tylko po to by wdać się w środowisko, które kiedyś samo go zniszczy. A najgorsze w tym wszystkim było to, że Leire czuła, iż sama popchnęła go w ramiona czarnej magii.

- Jakiś problem? – Blaise Zabini kroczył dumnie i zatrzymał się obok blondyna. Skrzyżował dłonie na klatce piersiowej, gdy obok niego pojawiła się jego koleżanka.

- Zawsze możemy pomóc go rozwiązać. – Piękna, ale i straszna Pansy. Była jedną z najwredniejszych dziewczyn w całym Slytherine, a trudno było uzyskać taki tytuł.

- Nie. Tylko pokazywałem, gdzie jest jej miejsce. Idziemy – powiedział Malfoy i jakby nigdy nic oddalił się, zabierając ze sobą swoich małych żołnierzyków.

Leire oparła głowę o ścianę i złapała kilka głębokich oddechów. Czuła się nienajlepiej, doskwierało jej zimno. Do tego ten układ z Draco i rozmowa Snape’a z Dumbledorem, która wydawała się mało sensowna z jej punktu widzenia. Za dużo na raz, stanowczo. Po chwili zdołała jednak ruszyć się z miejsca i poszła prosto do dormitorium.

* * *

Współczucie. Właśnie ono piętrzyło się w tej chwili w Leire. Zjawisko nadzwyczajne w jej przypadku, ponieważ kierowała je do drugiego człowieka, pierwszy raz nie do zwierzaka. Jeśli chodzi o ludzi to zazwyczaj było jej po prostu kogoś trochę szkoda, jednak na tym się kończyło. A teraz? Ubolewała nad Draco. Nad osobnikiem, który tego samego dnia krzyczał na nią, kierował do niej swój gniew i nienawiść. Powinna być wściekła, powinna odwdzięczać się tym samym, jak zawsze. To byłoby dla niej normalne zachowanie. Lecz tym razem rudowłosa leżała na swoim łóżku, ślepo wpatrzona w jeden punkt i litowała się nad chłopakiem. Odczuwała nawet wyrzuty sumienia, gdy przed jej oczyma pojawiał się obraz twarzy Dracona. Była winna. Może gdyby kiedyś postąpiła inaczej, w tej chwili Malfoy nie pragnąłby tak bardzo wstąpić do Stowarzyszenia Cienia. Może mogła go powstrzymać, a swoim zachowaniem popchnęła go jedynie w ich stronie. A co będzie potem? To już oczywiste, każdy kto był w tej grupie staje się Śmierciożercą i to tym najokrutniejszym, który nawet nie zasługuje na łaskę w postaci Azkabanu.

Uczucia, które miotały w tej chwili Leire były nie do zniesienia. Wolała już żyć w swoim domku z księgami, zaklęciami i zwierzakami, i nigdy z niego nie wychodzić. Gdy jej życie tak wyglądało było o wiele prostsze. A teraz doświadczała czegoś, co nie było jej znane i wcale się jej to nie podobało.

Leire podniosła się szybko z łóżka i opuściła pokój. Czuła, że się w nim dusi. Trudno było jej znieść obecną sytuację, na dodatek zadręczały ją myśli o Severusie. Nie patrzyła nawet dokąd idzie, gdy nagle znalazła się w Pokoju Wspólnym. Przy stole siedziało mnóstwo dziewczyn, które nagle umilkły. Rudowłosa popatrzyła na nie uważnie, jednak większość opuściła głowy.

- Można jej ufać. – Ten głos dobiegł gdzieś z końca. Jej oczom ukazała się przyjaźnie wyglądająca i lekko uśmiechnięta twarz Ginny.

- To córka Dumbledore’a. Nie potrzebny nam donosiciel. – Leire nie miała pojęcia kim jest ta dziewczyna, ale za pewne kierowała tym wszystkim, bo była jedyną, która odważyła się odezwać.

- Wiele o sobie słyszałam. Ale konfidentem nie jestem. I nie mam najmniejszego zamiaru rozmawiać z Albusem. Więc jeśli planujecie coś, co tylko mogłoby go bardzo wkurzyć, to służę swoją pomocą.  – Rudowłosa zbliżyła się do dziewczyn i zajęła miejsce obok jednej z nich. Te popatrzyły na siebie niepewnie, ale w końcu jedna przemówiła.

- Nie chcemy, żeby Dumbledore się o tym dowiedział. Rok temu nakrył nas w Pokoju Życzeń i wszystkie trzy Domy dostały punkty ujemne – zaczęła pewna brunetka.

- Ale w tym roku pewnie nikt nie będzie chciał w tym uczestniczyć. Dziewczyny z Ravenclaw i Hufflepuff są przerażone – dorzuciła pewna dziewczyna z końca pokoju.

- A Cho stała na czele grupy Krukonów. Zresztą, teraz raczej nikt z nich nie będzie miał na to ochoty, każdy się boi – przerwała im nagle jakaś blondynka.

- Możecie mówić nie naraz i jasno? – Leire przerwała im inezrozumiałą dla niej wymianę wypowiedzi. Skoncentrowała swój wzrok na jednej z Gryfonek, chcąc by ona wyjaśniła całą sytuację.

- W zeszłym roku zorganizowałyśmy z dziewczynami z innych Domów małe przyjęcie. Na co dzień nie mamy zbyt wiele okazji, by się bliżej poznać, żeby się odprężyć, a chcemy. Wybrałyśmy Pokój Życzeń, ale ktoś na nas doniósł i pojawili się nauczyciele. Było nieciekawie. W tym roku chcieliśmy zorganizować to ponownie, tylko bardziej dokładnie. Cho namawiała wszystkich, by spróbować ponownie, jednak teraz, gdy ona… - Dziewczyna na moment zamilkła. – Nikt nie będzie chciał raczej się bawić.

Leire przyglądała się zgromadzonym tu osobom i na koniec uśmiechnęła się jedynie. Co prawda okoliczności nie były sprzyjające, jednak z tego co słyszała, co rok działo się coś w Hogwarcie, więc moment rozluźnienia powinien przydać się każdemu.

- Krótko mówiąc, chcecie zorganizować imprezę? Wiecie co, to nawet nie jest zły pomysł. Już nawet wiem kiedy i gdzie. Ja wszystko zorganizuje, Ginny, pomożesz mi? – zapytała, a dziewczyna natychmiast z entuzjazmem pokiwała głową.

- Wy tylko musicie przekonać Puchonów i Krukonów. Resztą zajmę się ja z Ginny. Pasuje wam taki układ? – Skierowała się do Gryfonki, na którą teraz wszystkie dziewczyny się patrzyły. Ta moment się zastanawiała, ale w końcu pokiwała głową.

- Powiadomimy swoje znajome z innych domów, a resztę oddajemy w twoje ręce.

- Chciałaś raczej powiedzieć „swoich znajomych”. Nie ma zabawy bez chłopaków. A więc wy róbcie swoje, a ja swoje. Tylko moja jedna rada, nie rozpowiadajcie tego na prawo i lewo. Nie opanujemy przecież całej szkoły na zabawie.

- To może tak zrobić ją tylko na szóstych i siódmych klas? – zaproponowała Ginny, a wszystkie przytaknęły jej w tej chwili i zaczęły rozmawiać z sobą na ten temat. Panna Weasley pojawiła się przy Leire z zadowoleniem na twarzy. Rudowłosej też poprawił się humor, więc zabrała tylko ze sobą na górę koleżankę, by objaśnić jej swój plan.

Chyba w ten sposób próbowała poprawić sobie swoje samopoczucie. Jednocześnie wierzyła, że jej, jak i wszystkim innym przyda się chwila relaksu, po tych wszystkich złych zdarzeniach. Zabawa zorganizowana przez czarodziei w najbardziej burzliwym okresie ich życia. Pytanie, co z tego wyniknie? W tej chwili nikt się tym nie przejmował, każdy marzył tylko o chwili zapomnienia, o oderwaniu się na moment od rzeczywistości.

_______________________________________________________________

Kilka słów ode mnie :) 

W poprzednich rozdziałach Snape bardzo emocjonalnie reagował na Leire. Mam nadzieje, że teraz już trochę rozjaśniły się wam przyczyny jego gniewu, choć wiem, że zostały one jedynie lekko zarysowane, ale lubię stopniowo odkrywać prawdę ;)

Powrót Draco w rozdziale, jak widać nie przedstawiam go w najlepszym świetle, ale liczę na to, że nikt nie będzie miał mi tego za złe.

I na koniec. Impreza w Hogwarcie, nie oczekujcie czegoś na wzór Balu Bożonarodzeniowego ;) Mam już na niego swój plan i mam nadzieje, że będziecie znęcać się nade mną za taki troszkę banalny pomysł ;) 

Czeka mnie teraz trudny okres. Zwyczajnie dodawałam dwa rozdziały w tygodniu, ale uprzedzam, że w tym nie dam rady. Kolejny pojawi się dopiero w weekend. 

I moje pytanie dla was. Mam wszystko rozplanowanie, choć na bieżąco dodaje jakieś nowe fragmenty. Moje pytanie brzmi, ile według was mniej więcej rozdziałów powinno mieć opowiadanie, by nie skończyło się za szybko, ani żeby nie ciągnęło się w za długo? Odpowiadając na nie ułatwicie mi pracę :)