Rozdział 7

Gryfonki przejęły się swoim zadaniem odnośnie imprezy. Miała się ona odbyć dopiero za kilka dni, lecz jej organizacja nie była wcale taka łatwa. Oczywiście mogłyby posługiwać się magią i to bardzo ułatwiałoby sprawę, jednak nie wszystko można było załatwić czarami. Najważniejsze było, żeby tego dnia żaden nauczyciel w szkole ani Flich nie domyślili się, że uczniowie coś planują. A reszta była kwestią zawziętości i upartości.

- Naprawdę uda ci się zaprosić Złośliwe Wiedźmy i Krwawego Feniksa?! Przecież to najpopularniejsze zespoły. Jak ty chcesz to zrobić? – Ginny wykazywała ogromne podekscytowanie i na samą myśl o wokaliście z Feniksa czuła się wniebowzięta. Jej wyraz twarzy przedstawiał ogromne rozkojarzenie, gdyby wyrosło teraz przed nią drzewo, to nie dostrzegłaby tego. Leire puknęła ją delikatnie w ramię, wykręcając oczami.

- Ginny! Opamiętaj się! A tym ja się zajmę. Przechodząc do twoich zadań… Informowałaś dziewczyny o moim pomyśle? – Rudowłosa kroczyła za przyjaciółką kompletnie, nie wiedząc dokąd dążą. Gdy tylko opuściła mury szkoły, poczuła chłodny powiew wiatru na skórze i wzdrygnęła się lekko.

- Tak. Ale uważają, że to nie jest zbyt dobry pomysł. Nikt nie lubi się ze Ślizgonami, więc po co ich zapraszać? Zresztą w zeszłym roku to oni na nas donieśli. – W tej chwili czerwonowłosa zatrzymała Gryfonkę i spojrzała jej prosto w oczy.

- Może zrobili to właśnie dlatego, bo nie zostali zaproszeni? Jeśli nie chcesz, to ja się tym zajmę… A tak w ogóle, Ron wytłumaczył ci, po co mam tu przyjść?

Ginny pokiwała przecząco głową, a panna Dumbledore rozejrzała się tylko i gdy z daleka dostrzegła przyjaciela uśmiechnęła się szeroko. Pożegnała się z Gryfonką i ruszyła w jego kierunku.

Już ze sporej odległości zauważyła, że coś jest nie tak. Chłopak nie był ubrany w szaty ani w normalne ubrania, miał na sobie jakiś specyficzny strój. Dziewczyna zbliżyła się, jednak pierwsze co, to zamierzała się poskarżyć.

- Serio. Ty jesteś ubrany od stóp do głowy, a ja musiałam się przebrać w to?

Leire rozłożyła ręce w niezrozumiałym geście. Miała na sobie brunatną podkoszulkę z krótkim rękawem, na środku której widniał lew oraz ciemne szorty. Nie uśmiechało się jej paradować w takim stroju po ziąbie.

- Ale ja nic nie mówiłem o stroju. – Ron miał zdziwioną minę i nie udawał, bo to dziewczyna nauczyła się już wykrywać. Czerwonowłosa obejrzała się tylko za Ginny, która już znikała z zasięgu jej wzroku, dodając:

- Nie ważne. Potem z nią pogadam. A więc, po co tu się zjawiliśmy?  - Rudowłosa skrzyżowała dłonie na swojej klatce piersiowej, jakby była pewna, że nic nie jest w stanie ją zaskoczyć.

- Pomogłaś mi rozwiązać zagadkę od profesor McGonagall. Co prawda jeszcze nie udowodniłem, że wiem jak rzucić to zaklęcie, ale specjalnie opóźniam to w czasie, by myślała, że się męczę. W innym przypadku jeszcze pomyśli, że dała za łatwe i następnym razem wymyśli coś gorszego i… - Leire zareagowała tylko chrząknięciem i skrytym uśmiechem na gadulstwo Rona. Choć z drugiej strony cieszyła się, że czuje się on już swobodnie w jej towarzystwie i nie kiwa tylko głową w ten sposób, odpowiadając na jej pytania.

- Więc postanowiłem, że ja pomogę tobie. – Te słowa zaintrygowały czerwonowłosą. Jej wyraz twarzy wyglądał na zaciekawiony, bo nie wiedziała jeszcze, co Ronald ma na myśli.

- Od początku roku szkolnego odbyły się już dwa mecze quiddicha, a ty nie byłaś na żadnym. Nawet na tym, w którym grali Gryfoni. Do tego jako jedyna w Hogwarcie, jak nie w jego całej historii nie uczestniczyłaś w ani jednych zajęciach latania. Wspominałaś, że nie umiesz… więc dziś się nauczysz. – Na końcu Weasley uśmiechnął się szeroko, robiąc krok w bok i pokazując swoją miotłę. Leire natychmiast wytrzeszczyła oczy, które jakby mogły wyleciałyby z jej oczodołów.

- Nie ma takiej opcji! W życiu nie dotknę przedmiotu samych nieszczęść i wypadków. Mówiłam, że nie umiem i nie chce umieć. Nie potrzebne mi to. – Leire wpatrywała się w nią.  Na samą myśl, że miałaby latać wpadała w panikę, jak Ron na widok pająków. Nawet nie próbowała sobie wyobrażać, jak to by się dla niej skończyło.

- Każdy czarodziej powinien umieć latać i…

- Ja nie jestem każdy. Powiedzmy, że ja mam takie zwolnienie z latania. To był kolejny punkt do spełnienia, żebym zgodziłam się przyjść do Hogwartu. Nie mam zamiaru się zbliżać do tego ustrojstwa. – Dziewczyna zaparła się wewnętrznie i jej mina mówiła, że raczej nie ma zamiaru zmienić zdania. Ron nie chciał jej do niczego zmuszać, jednak nie odpuszczał tak łatwo.

- Dobrze… Więc, po prostu pokaże ci, że to nic strasznego. – Chłopak od razu przywołał swoją miotłę i wsiadł na nią, po czym odepchnął się od ziemi. Nim Leire zdążyła zaprzeczyć, Weasley zaczął się powoli unosić do góry, a ona tupnęła nogą, dodając:

- Złaź na dół. Ja nie chce tego oglądać! – Mimo iż znajdował on się tylko kilka metrów nad ziemią, rudowłosa wyglądała na zaniepokojoną. Ron uśmiechnął się szeroko i wzbił się jeszcze wyżej.

- Słyszysz?! Nie wygłupiaj się!

Panna Dumbledore zaczęła nerwowo stąpać z nogi na nogę, a ten zaczął się zwyczajnie bawić. Latał, robiąc pętle i przeróżne obroty. Nie zważał na szybkość, czy odległość od ziemi. Szczytem wszystkiego dla dziewczyny okazał się moment, gdy ten postanowił stanąć na miotle, jak jakiś akrobata, a następnie zachwiał się.

- Ron! Nie, ja nie chce na to patrzeć!

Leire ukryła twarz w swoich dłoniach, wcześniej zamykając jeszcze mocno oczy i upadła na kolana. Jej ciało pokryła gęsia skórka, a ręce drgały ze strachu. Jednak nic nie usłyszała. Żadnego uderzenia, upadku. Dźwięku łamiących się kości, czy roztrzaskującej się w pył miotły. Nic. Lecz nie ruszała się z miejsca z obawy, że gdy podniesie powieki zobaczy coś przerażającego.

- Leire? – Pytający ton głosu dobiegał z ust Weasleya. Ściągnął brwi zaniepokojony i klęknął przy niej, odkładając swoją miotłę na bok. – Nie chciałem cię przestraszyć. Ja tylko się wygłupiałem i…

- Tylko się wygłupiałeś… - Leire nie pozwoliła mu dokończyć, tylko przemówiła szeptem. Nie drgnęła nawet o centymetr, a chłopak nie był nawet w stanie zobaczyć czy jest ona zła, czy przestraszona. Odgarnął jej włosy za ucho i schylił się nieco, a ona dopiero wtedy zaczęła powoli ściągać dłonie z twarzy.

- Wygłupiałeś – powtarzała to słowo, jak mantrę. Ron zastygł w miejscu, a ta wzięła kilka głębokich oddechów, aż nagle wybuchła złością.

- Weasley, na Merlina! – Dziewczyna wręcz rzuciła się na niego w furii. Bez problemu popchnęła chłopaka, który wyładował zdezorientowany na plecach. Ta patrzyła na niego z góry, jednocześnie okładając go pięściami po klatce piersiowej.

- Tyś oszalał zupełnie! Chcesz żebym ja tu ześwirowała, jak inni po ugryzieniu wilkołaka albo wampira! Bardziej nieodpowiedzialnej osoby w życiu nie widziałam! Już mugole są rozsądniejsi! – Nie zaprzestawała swoich ataków na Rona. Z daleka musiało to wyglądać przynajmniej dziwnie, bo dziewczyna kipiała gniewem. Złościła się dopóki sama się nie zmęczyła i dostrzegła, że chłopak na jej uderzenia nie reaguje, a jedynie patrzy się niezrozumiale.

- Tak się denerwujesz, że jeszcze pomyśle, że ci na mnie zależy – palnął Ron z uśmiechem, jakby w ogóle nie przejmował się tą całą sytuacją. Leire zaprzestała swoich działań, po czym zeszła z chłopaka i usiadła na trawie, a ten mógł się podnieść do pozycji półsiedzącej.

Czerwonowłosa dalej wyglądała na wściekłą, a jednocześnie przestraszoną. Dla Weasleya mogło to wydawać się podejrzane, ponieważ on sam, jak i cały Hogwart nie widział nic strasznego w lataniu. Dziewczyna podciągnęła kolana, które objęła dłońmi i oparła na nich swoją głowę.

- To nie jest śmieszne – odpowiedziała. Uniosła wzrok i skierowała go na tęczówki chłopaka, a ten dopiero dostrzegł jakie emocje targają wewnętrznie dziewczyną.

- Nie myślałem, że to tak na ciebie zadziała… Przepraszam. Tylko dlaczego? – zapytał i w tej chwili pomiędzy nimi pojawiła się dłuższa cisza. Jak na czarownicę, która nie wydaje się strachliwa i posiada ogromną wiedzę, jej zachowanie było wręcz niepokojące.

- To przez Dumbledore’a. – Jej słowa nie wyjaśniły wiele, więc Ron pokazał tylko, by kontynuowała swoja wypowiedź, a on będzie słuchał uważnie. – Gdy kupił mi te wszystkie akcesoria, jak skończyłam jedenaście lat była wśród nich miotła. Zawsze wszystkich zaklęć uczyłam się sama, a on mnie tylko sprawdzał, ale obiecał, że sam nauczy mnie latać. Czekałam kilka tygodni, ale on nigdy nie miał czasu, więc raz postanowiłam sama się tym zająć. Przeczytałam uważnie wszystkie wskazówki i dumnie z miotłą w dłoni wyszłam na dwór. Po chwili niepewności wezwałam ją, a potem udałam się na lot próbny. Szło mi całkiem, całkiem… Dopóki nie chciałam wylądować. – Dziewczynie załamał się głos i a jej ciało zadygotało, wspominając tamten dzień.

– Uderzyłam o ziemię, niszcząc miotłę i łamiąc rękę. Z płaczem pobiegłam do domu i na początku próbowałam szukać jakiś zaklęć, ale w tych podstawowych księgach nie mogłam nic znaleźć. Wysłałam rozpaczliwego Wyjca do niego i poszłam do pokoju… Czekałam na niego ponad sześć godzin. – Rudowłosa nagle uniosła wzrok i spojrzała w stronę chłopaka. Od razu pożałowała tego, bo dostrzegła na jego twarzy współczucie, a nie lubiła go. Czuła się wtedy, jakby była przegrana. Jakby była gorsza.

- Pomógł mi i następnego dnia przyniósł mi grubą księgę z różnymi zaklęciami. Na złamania, krwotoki, zwichnięcia, na wszystko. Kolejnego wieczoru znałam już wszystkie na pamięć. Ze strachu nauczyłam się ich. I jak zobaczyłam ciebie, jak się zachwiałeś. To wszystko mi się przypomniało, a ja zaczęłam próbować przywołać sobie te zaklęcia, ale nagle powstał mi ogromny mętlik w głowie i nie mogłam sobie nic skojarzyć. Czułam, że jestem tak bezbronna, jakbym znowu miała jedenaście lat.

Po jej długiej wypowiedzi nastała grobowa cisza. Leire patrzyła się daleko przed siebie z wielkim smutkiem na twarzy. Jej serce stopniowo wracało do zwyczajnego rytmu, ale cały czas czuła dreszcz. Mimo iż wiedziała, że nie powinna się bać latania, jednak ten mały epizod w jej życiu ustawił jej patrzenie na to w określony sposób. Widziała w nim jedynie ból, niemoc i niebezpieczeństwo.

- Po tym zdarzeniu zostało mi tylko to. – Dziewczyna pokazała mały ślad na ręce i skrzywiła się jednocześnie. – Nawet Albus nie potrafił do końca tego usunąć. Zresztą mam takich blizn mnóstwo. Od nieudanych zaklęć i tym podobnych, tylko że potem radziłam sobie już sama. – Leire po kolei pokazywała znamiona, jednak opowiadając o nich była nawet nieco rozweselona. Sama nie wiedziała nawet czemu, ale późniejszych wypadków nie wspominała raczej tak koszmarnie, traktowała je jako nauczki.

Z blizny na nodze przeszła na tą, która widniała na jej brzuchu, lecz zdążyła się tylko zająknąć się i położyć dłoń pod klatką piersiową, gdy nagle zatrzymała się.

- Ale to nie ważne… - przerwała nagle, a Ron spojrzał się na nią z zaintrygowaniem, jednak stwierdził, że obecnie lepiej nie wypytywać.

- A to? – Wskazał palcem na trochę większy ślad na jej przedramieniu. Rudowłosa skierowała wzrok w wskazane miejsce i skwasiła się nieco dodając:

- Chciałabym powiedzieć, że to blizna po jakimś ciężkim zaklęciu i dlatego jest taka ohydna, ale niestety tak nie jest. Dumbledore mówił, że to musiało powstać, gdy byłam jeszcze w brzuchu matki i pępowina się jakby „zlepiła” z moim ciałem. Okropieństwo, jak się o tym mówi. Takie przypadki się zdarzają. – Wzruszyła bezradnie ramionami. Nienawidziła tego znaku, ale jakoś już się do niego przyzwyczaiła. Szczególnie, gdy zaczęła nabywać nowe. Jakby przyjrzeć się jej z bliska, to była cała poharatana.

- Leire – zaczął poważnie chłopak. Gdy dziewczyna wspomniała o swojej matce, przypomniało się mu pytanie, które od dawna go nurtowało. – Myślałaś kiedyś o nich? Wiesz, o twoich prawdziwych rodzicach? O tym jacy są, kim są. I dlaczego…

- Nie chcę wiedzieć dlaczego mnie zostawili – przerwała mu natychmiast. – Nie wiem, jak okrutnym trzeba być człowiekiem, by oddać niemowlaka do domu dziecka. Kimkolwiek są… kimkolwiek byli, to jest nieważne. Dla mnie nie istnieją. I nie wnikam dalej. Zresztą nie obchodzi mnie to. Nie jestem pierwszym ani ostatnim magicznym dzieckiem mugoli, które wylądowało w domu dziecka.

Czerwonowłosa skupiła swój wzrok na Weasleyu. Nie miała pojęcia dlaczego akurat teraz poruszył ten temat i dlaczego ona postanowiła podać mu wyjaśnienie. Nigdy o tych sprawach z nikim nie rozmawiała, nie licząc swoich małych podopiecznych. Ron usiłował poznać ją, zagłębić się w jej życie, jednak to nie było proste. Panna Dumbledore strzegła bram swojej prywatności, które dla niego jedynie nieco uchyliła. Nie chciała albo raczej nie umiała rozmawiać, szczególnie o sobie.

Uniosła głowę i spojrzała na Hogwart. Na jej twarzy ponownie objawiła się obojętność, jakby maska. Jedynie delikatny podmuch wiatru wprawiał pojedyncze kosmyki jej włosów w ruch. Opanowała swoje emocje, koncentrując wzrok na pięknym widoku.

Ron próbował zrozumieć, co czuła dziewczyna. Jej sytuacja życiowa nie należała do najłatwiejszych, a na dodatek ta wpadka z miotłą. Przyrównał to trochę do swojego strachu do pająków. Też reagował na nie ogromną paniką, jednak przeżycia Leire wydały mu się jeszcze gorsze. Widząc bezbronność dziewczyny stwierdził, że nie jest w stanie tego tak po prostu zostawić. Nie chciał jej do niczego zmuszać, ale uważał, że warto wyeliminować słaby punkt i przekonać ją do zmiany perspektywy.

♫
 

- Chodź – powiedział chłopak, wstając o podał jej swoją dłoń. – Obiecuję, że nic się nie stanie – dodał, a ta spojrzała na niego niepewnie. Domyśliła się do czego dąży chłopak i zdziwiło ją, że mimo historii, która zrobiła na nim wrażenie on nie odpuszczał.

- Obiecuje – powtórzył Ron, jakby chciał zapewnić jej poczucie bezpieczeństwa. Czerwonowłosa w końcu wysunęła w jego kierunku swoją dłoń i po chwili stali już razem przy miotle. Weasley przywołał ją na wysokość swojej ręki, a następnie położył dłoń dziewczyny na niej.

- Nie zmuszam cię do niczego. Jednak możesz pokonać swoje lęki, jesteś w stanie. Ja w to wierzę. Więc jeśli będziesz gotowa, to możesz spokojnie na nią wsiąść. Ja będę cały czas obok. Jeśli nie, to po prostu pójdziemy sobie stąd – zaproponował Ron cały czas utrzymując z nią kontakt wzrokowy. Ta wpatrywała się w niego, jak zahipnotyzowana w dłoni ściskając kawałek drewna. Nie odzywała się i nawet nie drgnęła z miejsca przez dłuższy czas.

Weasley w tej chwili wydawał się bardzo opanowany i jednocześnie dodający otuchy. Słowa wypowiadane z takim spokojem i delikatnym, zacisznym tonem mogły oczarować. On nie bał się latać, w powietrzu czuł się doskonale. Jego pełne przekonanie o zdolnościach Leire ugięło dziewczynę.

Nagle wzięła głęboki oddech i zrobiła krok w przód. Zacisnęła dłoń jeszcze mocniej, po czym bardzo niepewnie wsiadła na miotłę. W tym samym czasie zamknęła oczy, jakby zaraz miało wydarzyć się coś okropnego.

- A teraz odbij się delikatnie… Nie bój się. Cały czas tu jestem – dodał chłopak, widząc, że Leire nie wykonuje żadnego ruchu. Nie była pewna, co do tego jaki gest powinna wykonać, ale w końcu odepchnęła się lekko od podłoża.

Poczuła, że unosi się w powietrzu. Jej równowaga została lekko zachwiana, mimo iż dalej trzymała się kurczowo. Bała się, że gdy otworzy oczy będzie wysoko nad ziemią i wtedy zacznie lecieć w dół. Będzie spadać i spadać, i spadać… Aż ponownie poczuje ogromy ból i usłyszy dźwięk pękających kości.

- Spójrz na mnie. – Wtedy usłyszała głos Rona.

Dobiegał on z lewej strony i to z całkiem bliska. Ciekawość nie pozwoliła Leire nie otworzyć oczu. Przekręciła ona głowę w bok i dostrzegła, że znajduje się mniej więcej na równi z chłopakiem. Na twarzy Weasleya pojawił się szeroki uśmiech, a dziewczyna zrozumiała, że szybuje tylko kilkanaście centymetrów nad ziemią.

Rudowłosy chłopak w dłoniach mocno ściskał dwa końce miotły, co uniemożliwiłoby jej jakikolwiek ruch. Leire poczuła ogromną ulgę i ochronę, którą obdarzył ją Weasley. Moment później stała już na ziemi, ale w pewien sposób przełamała się. Oczywiste było, że nie zacznie ona teraz regularnie latać na miotłach, czy darzyć je sympatią, ale chłopak sprawił, że przynajmniej najgorsze za nią.

- Dziękuję – zawołała radośnie, jak mała dziewczynka.

Uściskała Rona szybko, lecz z całej siły, a potem musnęła delikatnie jego policzek na znak wdzięczności. Dopiero później zastanowiła się nad swoim zachowaniem. Wypowiedziała to słowo w odruchu, co natychmiast ją zadziwiło, bo mówiła je niezwykle szczerze, a nie dlatego, że powinna. Zjawisko to musiała potem dokładnie przemyśleć, więc natychmiast zaproponowała.

- Chodźmy na lekcje, lepiej byśmy się nie spóźnili do Snape’a – rzuciła dziewczyna.

Ron przytaknął jej i razem skierowali się w stronę szkoły. Chłopak wyglądał na lekko zarumienionego, ale na to czerwonowłosa już nie zwracała uwagi, żeby go bardziej nie zawstydzić. Obydwoje wrócili zadowoleni z tej krótkiej lekcji latania. Leire przezwyciężyła swoje lęki, a Ron pomógł jej w tym. Choć dla niego liczyło się coś jeszcze. Dziewczyna po raz kolejny podzieliła się z nim krótką historią ze swojego życia.

- A właśnie, miałem zapytać. Jak wygląda twój dom? Ten, w którym mieszkałaś zanim przyjechałaś do Hogwartu? – zapytał z ciekawości, gdy zbliżali się już do budynku. Jemu wcale nie śpieszyło się na Eliksiry, bo ani nie lubił Severusa, ani nie miał smykałki od nich.

- Akurat on był cudowny. Skromny i piękny. Na wzgórzu. Z pięknym widokiem. Kiedyś cię tam zabiorę. – Dziewczyna mówiła rozmarzona, aż wyszła z pewnego rodzaju propozycją. Ron natychmiast wykazał zadowolenie, a potem posłuchał chętnie opowieści na temat krajobrazów, a także samego wystroju mieszkania. Leire widziała w nim swój mały raj, co jak co, ale do tego Dumbledore się przyłożył. Mogła czuć się w domu, jak dziewczynka w bajce. Tylko szkoda, że jedynie otaczający ją obraz był wyśniony, a reszta okazała się jednym, wielkim koszmarem.

_______________________________________________________________

 Kolejny rozdział za nami. Nie zakładałam, że pojawi się tu jedna scena, ale jakoś się rozpisałam, a nie chciałam też dodawać drugiej, by tego za bardzo nie przedłużać. Notka znowu wokół Dubledore & Weasley Company, ale to przez to, że w poprzedniej nie było praktycznie Rona i stęskniłam się za nim ;) Rozdział wydaje się zapewne lekki i zwyczajny, taki miał być z założenia, jednak nie jest on bez znaczenia dla dalszej historii. Kolejny za tydzień ;)

Moje pytanie do was ;D O czym chcielibyście czytać więcej w opowiadaniu, lub co według was mogłoby się pojawić? :) Chętnie zapoznam się z waszymi sugestiami i pomysłami ^^