Rozdział 8

Chwila beztroski i swobody zawitała wśród Gryfonów. Moment oddechu od spraw codziennych. Odejście od problemów, z którymi muszą zmierzać się na każdym kroku. Czas spędzony na świeżym powietrzu okazał się zbawienny dla ich samopoczucia. Leire była wstanie odprężyć się przy Weasleyu. Nie miała pojęcia dlaczego, ale działał na nią w bardzo specyficzny sposób. Potrafiła się przed nim wyspowiadać, wspomnieć o sprawach, które wywoływały u niej ból, o których zwyczajnie wolałaby nie pamiętać. Zaczynała odczuwać paletę emocji przy Ronie, których dawno nie doświadczała albo z którymi nigdy nie miała kontaktu. Troszczyła się o niego, wręcz bała się, że mogłoby stać się mu coś złego. Wcześniej jedynie tak martwiła się o swoje ukochane zwierzaki i o… Draco.

Z drugiej strony podchodziła niepewnie do tej nowej sytuacji. Widziała, jak Ron jest w stanie na nią wpływać i nie mogła określić czy to dobrze, czy jednak nie. Cały czas przed oczami miała obraz jego twarzy, gdy ten przekonywał ją, żeby przełamała swój strach. Skoncentrowała swój wzrok na jego ustach, z których wydobywały się słowa, jakby w spowolnionym tempie. Były one miodem dla jej uszu, budowały w niej siłę, przełamywały bariery. I te niebieskie tęczówki. Nigdy nie widziała nikogo, kto patrzyłby na nią z taką ogromną wiarą.

Zaczynała się nim naprawdę interesować. Jakby jeszcze nie było kim, tylko rudym, zabawnym Weasleyem. Nigdy by o tym nie pomyślała. Wydawało się jej, że jeśli odnajdzie się w jakimś towarzystwie to albo będzie to Potter, albo Dracon ze względu na przeszłość. Ta szkoła w kilka tygodni potrafiła ją tak bardzo zmienić. Pytanie, jak to się dla niej skończy po całym roku?

- Umówiłem się wieczorem z Harrym, tylko że w tajemnicy przed Hermioną. Jej ostatnio koszmarnie odbija i… Leire? – Ron przerwał swoją wypowiedź i zatrzymał się tuż przed drzwiami do sali.  Dziewczyna potrząsnęła głową i spojrzała w jego kierunku. Spróbowała przypomnieć sobie jego ostatnie słowa i zorientowała się, że gdy skończyła opowiadać o domku na wzgórzu całkowicie się wyłączyła.

- Yym. To dobrze, naprawdę dobrze. Przynajmniej on zachowuje się fair wobec ciebie. Jesteśmy spóźnieni – powiedziała, chcąc jakby szybko zmienić temat. Wolałaby nie zostać przyłapana na niesłuchaniu, ale w jej głowie cały czas pojawiała się scena z lataniem. Zresztą, nie miała zamiaru słuchać o Hermionie, która od kilku dni nie pojawiała się w komnacie i już unikała rudowłosej całkowicie.

Otworzyła drzwi i przekroczyła próg sali od Eliksirów razem z Ronaldem. Wzrok wszystkich uczniów skierował się na nich, a sam profesor przerwał wykład widocznie niezadowolony.

- Proszę, proszę. Kto zawitał na zajęcia. Rozumiem, panie Weasley, że jest pan już tak dobry, że nie potrzebne panu moje lekcje? – powiedział z sarkazmem w głosie Severus, a Ron opuścił głowę. Nie miał zamiaru wykłócać się z nim, by Gryfindor nie dostał punktów ujemnych. Zajął miejsce obok Harry’ego.

Leire ruszyła do przodu i rozejrzała się dookoła. Obok Dracona siedział jego kolega. Tym razem blondyn nie miał zamiaru zaprosić dziewczyny do siebie. Spojrzał w jej stronę tylko raz, gdy wchodziła do komnaty, a potem patrzył w całkiem innym kierunku. Czerwonowłosa zrobiła krok w przód, ale miejsce przy Hermionie było zajęte przez jej stos książek. Plus był taki, że w końcu się na nią natknęła. Czuła się, jakby każdy chciał zrobić jej na złość. Nie mogła po prostu ukryć się przed Severusem, a on zniesmaczony jej zachowaniem i spóźnieniem opuścił swoje miejsce zza biurka, mówiąc:

- Widzę, że mamy ochotnika. Zapraszam. – Dziewczyna nie miała pojęcia, co się dzieje, ale skryty, chytry uśmieszek Snape’a nie zapowiadał nic dobrego. Leire wkroczyła na miejsce, w którym przed chwilą stał nauczyciel i stanęła twarzą do klasy, gdy ten kontynuował swoją wypowiedź.

- Jak wspomniałem. Od dziś przechodzimy do jednej z najgroźniejszych kategorii Eliksirów. Tu nie może pojawić się żaden błąd, dlatego większość powinna jedynie obserwować dla własnego bezpieczeństwa. – Profesor na moment zatrzymał się przy Neville’u, popatrzył na niego z pogardą i ruszył dalej.

- Wszyscy zapoznaliście się z poddziałem dotyczącym kamuflażu… Czemu podręczniki nie są otwarte? – przerwał na moment. Większość wpatrywała się w dziewczynę, ale po jego uwadze zaczęli szukać w księgach odpowiedniej strony.

- Eliksir Niewidzialności. To obiekt naszego, dzisiejszego zainteresowania. A więc zanim zacznę kontynuować swoją wypowiedź. Panno Dumbledore – zwrócił się do rudowłosej. – Proszę zająć się jego przygotowaniem. Tylko lepiej ostrożnie i z rozwagą, to bardzo rzadkie składniki. – Pouczył dziewczynę, a gdy ta zerknęła do księgi leżącej  na stole, Severus jednym ruchem sprawił, że po chwili znalazła się ona w jego dłoni.

- Kontynuując. Jeśli ktoś ma pelerynę-niewidkę zapewne uważa, że taki eliksir byłby mu niepotrzebny. Jednak to jest mylące stwierdzenie. Pelerynę zawsze można ściągnąć. Eliksir daje nam pewność, że nie zostaniemy odnalezieni. Niektórzy czarodzieje noszą go przy sobie na czarną godzinę. Gdyby różdżka zawiodła albo nie było żadnej drogi ucieczki. Lecz nie każdy może tak po prostu wykonać taki wywar. – Na moment przerwał swoją wypowiedź i skierował wzrok ponownie w kierunku Leire.

Rudowłosa z pełnym skupieniem na twarzy wykonywała odpowiednie czynności przy biurku. Czytała kiedyś o tym, była tego pewna. Jednak coś jej nie pasowało. Na blacie znajdowało się za dużo składników… a jeśli się myliła? Czy Sewerus byłby podstępny, czy jednak nie? Mogła posiłkować się jedynie swoją wiedzą i własnymi przeczuciami, niektóre składniki dodawała odruchowo, bez zastanowienia. Jakby wpadła w pewnego rodzaju trans i nawet zrzędzenie Severusa nie było w stanie wytrącić jej z pracy.

Czarnowłosy mężczyzna zamruczał cicho pod nosem, obserwując ją uważnie, po czym pod jego stopami ponownie zaczęła skrzypieć podłoga.

 ♫

- By go w odpowiedni sposób przyrządzić potrzeba lat praktyki i odpowiedniej wiedzy. Jest niewiele czarodziejów, którzy mają odwagę wykonywać ten eliksir. – Nagle profesor zatrzymał się ponownie. Leire patrzyła się prosto w jego oczy, jednocześnie wykonując krok w tył. W ten sposób, oświadczając, że skończyła. Snape rozejrzał się po klasie.

- W takim razie, kto na ochotnika? – Zapadła koszmarna cisza. Nikt nie miał zamiaru się wychylać. – Longbottom? Nie, może tym razem cię oszczędzimy. – Chłopak odetchnął z ulgą, a Severus ruszył dalej. Nie powinien tak się zachowywać i każdy o tym wiedział, jednak tutaj on rządził. I zatrzymał się. Położył dłoń na ramieniu jednego młodzieńca i dodał prędko.

- Weasley. Już. Szybko do biurka, nie mamy czasu. – Pośpieszył go dodatkowo, a twarz Rona wykazywała przerażenie. Przełknął głośno ślinę, a siedzący obok niego kolega chciał zareagować, jednak Snape od razu go uciszył. Rudowłosy wstał powoli i moment później znalazł się przy Leire.

- Zobaczymy, czy te wszystkie opowieści o twojej wiedzy i talencie są czegokolwiek warte – powiedział mężczyzna, jakby chciał jej udowodnić, że tak naprawdę jest nikim.

W tej chwili czerwonowłosa straciła całkowicie przekonanie, co do swojego wytworu. Patrzyła to raz na niego, a raz na Rona, który stał tuż obok. Zastanawiała się, co dodała tam i w jakich ilościach. Próbowała sobie przypomnieć wszystko po kolei.

- Wspomnę tylko, że przy nieodpowiednim wywarzeniu tak silnych składników, bardzo często zachodzi…

- Mutacja – przerwała mu nagle Leire. – Mutacja chromosomowa stała. Dokładnie euploidia. U roślin czy zwierząt zachodzi polipoidyzacja, jednak u ludzi jest gorzej. Zmniejsza się cały zespól chromosomów. A to od razu prowadzi do śmierci. Nie da się w żaden sposób tego cofnąć – zacytowała to wpatrzona w jeden punkt. W tej chwili dokładnie przypomniała sobie cały artykuł, który kiedyś czytała. Opowiadał o naukowcach-czarodziejach, którzy zostali znalezieni po nieudanej próbie wyważenia Eliksiru Niewidzialności, a raczej zostały po nich tylko resztki.  

Na samą myśl dziewczyna wzdrygnęła się i uniosła wzrok na towarzysza. O dziwo jej słowa nie powiększyły strachu u Ronalda. W jego oczach można było dostrzec pełny spokój i opanowanie. Jak na lekcji latania. Jakby w nią wierzył. Jednak nie powinien tego robić teraz. Teraz mógł się przeliczyć, a ona była całkowicie zdezorientowana.

- Weasley, na co czekasz? – zapytał Severus, ale ci dalej stali w ciszy wpatrzeni w siebie. Nie odzywali się ani słowem. Jednak, jakby czytali sobie w myślach.

- Nie może pan… - Gdzieś z kąta sali, ktoś się odezwał, jednak Snape posłał tylko badawcze spojrzenie i czekał nadal, jak zakończy się to przedstawienie.

Nagle Ron wykonał szybki ruch ręką, chwycił miksturę w palce i już miał przykładać do swoich ust, gdy całej klasie zaparło dech w piersiach. On był na tyle odważny, by się do tego posunąć, jednak Leire nie była. Chwyciła jego dłoń w ostatniej chwili i zacisnęła ją mocno, żeby powstrzymać chłopaka.

- Nie! – Krótki okrzyk wydobył się z jej gardła. Po chwili zabrała Weasleyowi miksturę i postawiła ją na blacie. Nikt nic nie powiedział, a koszmarną ciszę na sali przerwał jedynie cichy śmiech Severusa.

- Proszę, proszę… - Zbliżył on się powoli do biurka, by spojrzeć prosto w oczy rudowłosej. – Jednak Dumbledore cię przechwalił. Wcale nie jesteś taka dobra. Powiedziałbym wręcz, że klasyfikujesz się poniżej przeciętnej. Nie umiesz sporządzić mikstury, nie masz odwagi, a na dodatek jesteś bezczelna, żeby z takimi wadami spóźniać się na zajęcia. Wartościowość czarodzieja to nie pogłoski o nim, tylko jego czyny. A twoje są znikome. Dziesięć punktów ujemnych dla Gryffindoru. – Klasa wydawała dźwięk niezadowolenia. Na szczęście lekcja dobiegła końca, ale profesor zdążył jeszcze dodać, by uczniowie przeczytali cały rozdział na następną lekcje.

Leire była pierwszą osobą, która opuściła salę. Gdyby tam została mogłaby naskoczyć na Snape’a, a to skończyłoby się jeszcze gorzej. Poczuła się, jak jakiś śmieć, którym można od tak pomiatać. Została ośmieszona na forum klasy i nie miała nic na swoją obronę. Ron wybiegł niedługo po niej, ale zdążył już stracić z oczu dziewczynę. Jedną z ostatnich osób, które opuszczały komnatę był Neville. Pakował już swoje rzeczy, gdy zainteresowało go zachowanie profesora.

- Po co to panu? – zapytał odruchowo. Severus pierw zatkał małą fiolkę uważnie, a potem schował ją, jakby była dla niego bardzo cenna.

- Dawno nie widziałem, tak dobrze sporządzonego Eliksiru Niewidzialności – powiedział, po czym dopiero uświadomił sobie, co zrobił. Uniósł spojrzenie na chłopaka i skwasił lekko swój wyraz twarzy, który i tak już wyglądał nieprzyjaźnie.

- A ty Longbottom, co tu jeszcze robisz? Wypracowanie na jutro o wpływie śluzu gumochłona na istoty ludzkie, minimum tysiąc słów – dodał po czym wygnał chłopaka z sali, który tylko zamruczał coś niechętnie pod nosem. Snape został sam na sam z eliksirem, własnymi przemyśleniami i sumieniem.

Leire była wściekła. Lecz chyba najbardziej na samą siebie. Ten dzień miał być taki udany, jednak zawsze coś musi popsuć jej szyki. Chciała wygarnąć Snape’owi w twarz swoje zdanie na jego temat, jednak jeszcze nie teraz. Miała nadzieje, że los się do niej uśmiechnął, gdy natknęła się na rudowłosą znajomą.

- Ginny. Dobrze, że cię znalazłam. – Zatrzymała dziewczynę, która wyglądała na lekko zdezorientowaną, jakby już miała złe przeczucia. Leire spróbowała zapomnieć o niedawnym wydarzeniu i skoncentrowała się na tym, co wydarzyło się jeszcze kilkadziesiąt minut temu.  – Powiedz mi, po co kazałaś mi się przebierać? To był jakiś żart?

- Nie, nie… - Ginny od razu zaperzyła i opuściła głowę niechętnie. Czerwonowłosa skrzyżowała dłonie na wysokości klatki piersiowej, wyczekując, aż dziewczyna się odezwie.

- Zakład? – Strzelała dalej.

- Nie, skąd. – Weasleyowa od razu udzieliła odpowiedzi i wyglądała na coraz bardziej zagubioną. Było to zachowanie bardzo do niej niepodobne, jakby ukrywała coś wstydliwego. Panna Dumbledore zaczęła się zastanawiać i jeszcze tylko jeden pomysł wpadł jej do głowy.

- Próbujesz mnie zeswatać z Ronem? – dodała trochę nieśmiało, bo to pytanie było jednocześnie krępujące dla niej, jak i dla Ginny.

- Nie! Skądże, jakbym się wtrącała to byłby wściekły, bo… - I nagle urwała swoją wypowiedź, ale tym razem Leire nie ciągnęła jej za język, bo nie to było jej celem. Zaczynała już wykazywać lekkie zaniepokojenie obecną sytuacją. Czekała na jakieś wytłumaczenie, nawet banalne.

- Naprawdę nie chciałam – powiedziała w końcu Ginny. Rudowłosa była zaskoczona żalem w głosie dziewczyny. To nie zapowiadało nic dobrego. – Naprawdę mówiłam, że jesteś w porządku. Ja ci wierzę, jednak ona mnie prosiła. Mówiła, że to bardzo ważne, więc obiecałam, że sprawdzę. – Leire położyła dłonie na ramionach dziewczyny i poprosiła ją, by uniosła twarz do góry, a gdy ich spojrzenia się spotkały odpowiedziała.

- Kto i o co cię poprosił? – Ktoś posługiwał się panną Weasley w jej sprawie, a to mogło świadczyć tylko o tym, że ta osoba jest bardzo nieugięta i zawzięła się na Leire.

- Hermiona. Miałam sprawdzić, czy nie masz na pewno znaku... śmierciożercy. – Ostatnie słowo wypowiedziała ciszej, a kolejne zdania przestały docierać do rudowłosej. Weasleyowa zapewne przepraszała, przynajmniej tak to wyglądało. Panna Dumbledore poczuła się lekko zawiedziona, choć z drugiej strony przeczuwała, że Granger coś knuje, tylko że po kryjomu.

Przeprosiła Ginny i odeszła od niej. Nie miała teraz na to siły. Gdyby tylko dorwała teraz Hermione, to chętnie porozmawiałaby sobie o czymś, co nazywa się zaufanie. A w drugiej kolejności o nie odwracaniu ludzi przeciw innym. Teraz zła kroczyła po prostu korytarzem, próbując pozbyć się wszystkich zbędnych emocji, lecz to nie miał być koniec na dziś.

Szukając Granger, której teraz najchętniej skoczyłaby do gardła, natknęła się na nikogo innego, jak na Draco. Stał kilkanaście metrów przed nią i prowadził rozmowę z Pansy. Leire wiedziała o niej dużo, a przynajmniej wystarczająco, by określić ją nachalną, zapatrzoną w siebie panienką. Blondyn zazwyczaj wysługiwał się nią, ale nigdy nie okazał ani trochę zainteresowania, mimo iż Pansy należała do dziewczyn o charakterystycznej, wyjątkowej urodzie.

Panna Parkinson widocznie niezadowolona odeszła od chłopaka, a wtedy Leire pomyślała, że wykorzysta chwilę. Przecież nie powinna nawet rozmawiać z Draconem, jak on o tym ostatnio wspominał, w ich naturze jest nienawidzić się. Lecz rudowłosa ruszyła do przodu i zatrzymała chłopaka, który widocznie był  zszokowany pojawieniem się dziewczyny.

- Masz chwilę? Chciałabym porozmawiać o…

- Raczej nie. – przerwał jej Malfoy, a jej wyraz twarzy zmienił się natychmiastowo. Z łagodnego przeszedł w wręcz groźny, jednak ignorant Draco sam sobie na to zasłużył.

- Próbowałam być chociaż miła. Nie, to nie. Masz dla mnie listę? – Udawała swoją bezinteresowność co do chłopaka. On nie był lepszy, więc nie miała powodów, żeby podchodzić do niego pobłażliwie.

- Nic nie dostaniesz – powiedział i po prostu odwrócił się, ruszając przed siebie. Lecz Leire nie dała się tak łatwo spławić. Chwyciła Dracona za ramię, żeby go zatrzymać, ale swoim zachowanie sprawiła jedynie, że odwrócił się on się szybko i złapał jej nadgarstek.

- Zawarliśmy umowę. – Wspomniała dziewczyna. Blondyn świetnie pamiętał tamte wydarzenia, jednak najwidoczniej rozmyślił się. Zmrużył oczy i posłał jej surowe spojrzenie.

- Nie ma żadnej umowy, zapamiętaj sobie. A ty będziesz siedzieć cicho dla własnego dobra. – Leire nie była tchórzem. Nie uciekała wzrokiem ani nie kajała się przed nim. Uniosła głowę jeszcze wyżej, odpowiadając dumnie.

- Ponownie grozisz. Jesteś jedynie marionetką w ich rękach. To robi się już nudne, Draco. – powiedziała, ale w ten sposób tylko rozdrażniła chłopaka. Ten zacisnął mocniej dłoń, jednak twarz czerwonowłosej nie okazywała jakiegokolwiek bólu.

- Oni cię zniszczą, zabiorą ci wszystko co masz i…

- Co mi zabiorą? Co niby takiego mam? – Ponownie wtrącił. Lecz tym razem Leire nie potrafiła znaleźć żądnej odpowiedniej odpowiedzi. Znała sytuacje Dracona od podszewki i po chwilowym zastanowieniu sama nie widziała, co cennego mógłby stracić. Te słowa nie były zwykłą odpowiedzią, były także krzykiem o ratunek. Przedstawieniem beznadziejnej sytuacji, w której znajdował się chłopak. Nie miał nic, a oni oferowali mu wiele za posłuszeństwo. Dbali o swoich. Tak wiele pokus, a w tym wszystkim jedynie zagubiony Dracon.

- Puść ją, Malfoy. – Zza pleców dziewczyny znikąd pojawił się Ron. Jego wyraz twarzy był opanowany, ale mimo wszystko złowrogi. Draco zerknął na chłopaka i puścił dziewczynę, jednak nie ze względu na jego polecenie.

- A ty tu czego szukasz, Weasley? Może guza, co? – syknął Dracon, a to sprawiło jedynie, że Ron zbliżył się do niego. Stanęli twarzą w twarz, jeden mały ruch, a gotowi byli rzucić się na siebie. Obydwaj byli nadal rozwścieczeni po ostatnim starciu.

Leire, chcąc uniknąć jakiejś katastrofy poklepała Rona po ramieniu i ruszyła w stronę klasy, dodając:

- Chodź, nic tu nie wskóramy. – Wydawało się jej, że Weasley ruszy za nią, jednak gdy obejrzała się za siebie, on nadal stał w miejscu i po ruchu warg mogła wywnioskować jedynie, że rozmawiał z Draco. Usłyszała jedynie strzępki rozmowy, z których zupełnie nic niezrozumiała.

- Świetnie. Nie mogę się doczekać – rzucił blondyn po czym odszedł. Ron znalazł się przy rudowłosej i bez słowa ruszył z nią na kolejne zajęcia. Nie wspominał, o czym rozmawiał z Draco, powołując się na „ich męskie sprawy”. Zachowanie Weasleya zaniepokoiło z lekka rudowłosą, ale wolała nie naciskać.

Jak na złość tego dnia ani razu nie spotkała już panny Granger. Czarownica pewnie jej unikała i dobrze robiła. Leire była na nią wściekła, ale szczególnie zawiodła się na Ginny. Nie obwiniała jej, ale nie spodobało się rudowłosej podstępne podejście siostry Rona. Zawsze mogła zapytać, ale ta podeszła ją, co naruszyło zaufanie czerwonowłosej do Gryfonki.

Po tych wszystkich doświadczeniach stwierdziła, że nie może przeżyć tego roku zwyczajnie. Znalazła przyjaciół, swoje miejsce w Hogwarcie i w końcu mogła poczuć się dobrze, jednak teraz musiała się bronić. Hermiona coś knuła i to przeciw niej. Uważała ją zapewne za sprawcę tych przestępstw, przynajmniej Leire mogła się tego domyślać. Prócz tego Draco pogrążył się całkowicie i odmówił jakiejkolwiek współpracy. A jego zachowanie wydawało się coraz bardziej niepoczytalne. I został jeszcze Weasley, który przechodził całkowitą metamorfozę się na jej oczach. Dostrzegała to stopniowo, choć z drugiej strony zaczęła zadawać sobie pytanie, czy Ron zmienia się, czy on zawsze taki był, a ona teraz tylko to spostrzegła? Nie ważne, która droga byłaby właściwa, ona wiedziała jedno. Wyobrażenia dotyczące Ronalda w jej głowie przybrały niebezpieczny tor, którego nigdy by się nie spodziewała. Musiała wziąć sprawy w swoje ręce, opanować swoje niepokorne myśli, żeby nie stracić kolejnego przyjaciela. Miała zacząć bronić się przed własnymi pomysłami, to powinna zrobić. Lecz powinności a wybory i działania, do których dochodzi naprawdę to całkiem inne drogi.

_______________________________________________________________

Witajcie ;)

hmmm, czy z rozdziału jestem zadowolona - trudno mi określić. Może dlatego, że pisze już następny, a tam znajduje się scena, która chodzi za mną od tygodnia ;) 

Stwierdziłam, że w Proroku Codziennym będę zamieszczać  mały fragment kolejnego działu, co wy na to? ;)

Czekam na wasze odczucia i komentarze. ;)