Rozdział 10

Przed drzwiami do pokoju ktoś w kółko się kręcił, chodząc w tą i z powrotem. Jakby się wahał lub zastanawiał czy wejść, czy nie. W pewnej chwili klamka pomknęła w dół i zza nich wychyliła się maleńka postać. Była to Izolda, która przyszła skontrolować sytuacje. Rudowłosa od razu uniosła głowę, słysząc skrzypiące drzwi. Dostrzegła na twarzy skrzata lekkie zdziwienie i jednocześnie zaniepokojenie.

Leire zaczęła zapewniać nadopiekuńczą Izoldę, że wszystko w porządku i nie musi się niczym martwić. Jednak ona była w stanie opuścić pokój dopiero wtedy, jak Weasley odsunął się od panny Dumbledore. Cały czas wiernie wykonywała zadanie od Albusa, ale to pozwoliło przynajmniej dziewczynie na oderwanie się od myśli o Draconie. Nagle wstała i zaproponowała, by zajęli się sprawą, dla której się tutaj znaleźli.

Czerwonowłosa zbliżyła się do zamazanej tablicy, którą zaczęła szybko czyścić. Ron nie zrozumiał trochę tej nagłej zmiany nastroju, ale domyślił się, że w ten sposób dziewczyna walczy ze swoimi emocjami, więc lepiej po prostu zostawić tą sprawę w spokoju.

- Czas się wziąć za te ataki. W końcu po liście, który dostałeś możemy się spodziewać, że kolejna ofiara będzie z Gryffindoru, a tego byśmy nie chcieli, prawda? – zapytała retorycznie, po czym stanęła do Ronalda przodem i spróbowała się delikatnie uśmiechnąć. – Nie mamy żadnych pomysłów, więc wykorzystamy metodę, która zawsze pomagała mi rozwiązać zagadki od Albusa. Wypisywałam sobie hasła na tablicy i szukałam elementu wspólnego albo brakującego. Zawsze skutkowało.

Ron stwierdził, że to nie jest zły pomysł. Lepiej myślało się, gdy miało się wszystko czarno na białym przed oczami. Kiwnął głową, gdy dziewczyna zaczęła wypisać pojedyncze hasła. Podzieliła je na trzy grupy. Pierwsza była związana z listem, który otrzymał Dumbledore. Druga z atakami na dziewczyny, a trzecia z informacjami pobocznymi. Działała nieco jak maszyna, a po kilku minutach tablica była cała zapełniona.

- Czekaj, nie rozumiem. – Przerwał jej Ron. – Skąd „Znaki”,”3”,”Poziomy mocy”? – Chłopak skrzyżował ręce na klatce piersiowej i ściągnął brwi. Leire znalazła się po chwili obok niego i zaczęła wpatrywać się w swoje bazgroły.

- To hasła, które wychwyciłam, gdy czytałam tą zakazaną księgę. Większość była bezsensowna, ale to udało mi się zrozumieć. – Wytłumaczyła po czym razem z towarzyszem zaczęła przyglądać się każdej kolumnie. Kolejno znalazły się w nich następujące hasła: moc, król i władca, dziedzic, oblicze, suweren, latorośl, grzech. W drugiej: Susan Bones, Cho Chang, krew, zakazane zaklęcia, czarna magia, wysysanie dusz, zamierzchłe czasy, legendy. Natomiast w ostatniej: Voldemort, znaki, 3, poziomy mocy, księgi, kroniki.

- Dobrze, więc… Na początku musimy wysunąć założenie. Zakładamy, że potomek Sam-Wiesz-Kogo i osoba odpowiedzialna za te ataki to ta sama osoba?

- Na pewno. To by był zbyt duży zbieg okoliczności – odpowiedział Ron, nie zdejmując spojrzenia z tablicy.

Bardzo uparł się, że wymyśli coś. Jak wspominała Leire on jest bystry, tylko musi się nauczyć dostrzegać wskazówki. Dziewczyna usiadła wygodnie, przeskakując oczami z wyrazu na wyraz. Szukała punktu zaczepienia, ale nie miała pojęcia od czego zacząć. Zatracili się w ciszy i pochłonęli skomplikowane myśli, szukając rozwiązania. Nie było to proste wręcz nużące, aż w pewnej chwili Leire wygodnie oparła się o ramie Weasleya i dalej patrzyła się przed siebie. Chłopak wtedy jedynie uniósł kącik ust do góry i zerknął na nią, a potem skupił się na swojej misji.

Jak na złość żadne pożyteczne skojarzenia nie nasuwały się im na myśl. Wydawało się, że z tego wszystkiego rudowłosa zaczęła już trochę przysypiać. Jej powieki stały się cięższe, a przed jej oczami pojawił się inny obraz. Nieco zamazany, ale ona próbowała się do niego dostać.

Aż nagle uniosła powieki. Zerknęła na słowa, a potem na swojego towarzysza. On patrzył się na nią i nie uciekł spojrzeniem. Wręcz przewiercał ją wzrokiem na wylot, gdy z jego ust wydobyły się słowa otulone cichym szeptem.

- Nie przejmuj się… - Dziewczyna nie miała pojęcia o czym on wspomina, ale pragnęła, żeby po prostu mówił dalej. Był bardzo przekonywujący, wręcz hipnotyzujący, tak, że rudowłosej trudno było się zebrać na odpowiedź.

- Czym? – zapytała niezrozumiale, zrobiła to tylko po to, by usłyszeć jego głos. Wydukała pośpiesznie, bo czuła jak brakowało jej jego słów. Jakby były jej potrzebne do przetrwania. Stały się elementem, bez którego nie może oddychać jak bez powietrza.

- Malfoyem. – Spojrzenie uwodziło ją w tej chwili i świetnie mu to wychodziło. Dziewczyna została pozbawiona całej swojej odwagi w jednej chwili. Już i tak czuła się wobec niego uległa, a teraz jeszcze bezbronna.

- Dlaczego? – wymamrotała ponownie, a on zbliżał się dalej. Jej klatka piersiowa uniosła się do góry powoli. Patrzyła na niego z dołu, jak na swojego wybawiciela. Rycerza, który może oswobodzić ją z samotności, trzymającej się jej uparcie.

- Bo… troje to nie do pary. – Wytłumaczył po czym posłał jej ostatnie znaczące spojrzenie i zbliżył się na tyle, że jego wargi mogłyby musnąć jej usta. Zamknęłyby się w słodkim pocałunku, a już sparaliżowana dziewczyna doznałaby jeszcze większego szoku, jednak…

- Leire? Śpisz? – zapytał chłopak i szturchnął delikatnie jej ramię. Ta, mając przed oczami jego twarz podskoczyła od razu i odsunęła się trochę. Wyglądała na nieco wytrąconą z równowagi, co dostrzegł Ronald.

- Mam pomysł – powiedzieli jednocześnie, a następnie rozładowali powstałe napięcie śmiechem. Mieli dwie myśli i nadzieje, że nie takie same. Więc to już był ogromny postęp. Jednak do dziewczyny ponownie przybyły niepokorne marzenia, więc nieco trudno było jej teraz tak po prostu przebywać z Ronem. Spróbowała spakować ten odważny sen w jeden worek z kamieniami i wyrzucić go z swojej pamięci raz na dobre, by trafił na samo dno oceanu. A gdy udało się jej wykonać to w własnej głowie poprosiła, żeby chłopak zaczął i wyjaśnił swoją teorię.

- Zaklęcie. W piątej klasie Harry chodził na zajęcia do Snape’a, by się bronić przed nim, bo Sam-Wiesz-Kto wykorzystywał je na Harrym. Pozwala ono na wniknięcie w czyjś umysł. Tylko jest pewna wada. Nie może tego zrobić każdy, trzeba być naprawdę silnym, by się udało. – Ron wytłumaczył swoją myśl, a ona rozważała tą możliwość. Musiała być pewna, że dobrze go zrozumiała, a jeśli już tak to w głowie rozpisywała sobie za i przeciw.

- Więc ty chcesz, żeby ktoś z nas… - Zaczęła cicho w tym czasie, uświadamiając sobie, że to naprawdę dobra myśl. Jednak jeśli ona nie znała tego zaklęcia, to nie znajdowało się one w żadnych podstawowych księgach, czyli było albo wyjątkowo ciężkie, albo należało do zakazanej magii.

- Odczytał wspomnienia ofiary. – Dokończył Ron i kiwnął głową. Dziewczyna uznała, że to posunięcie mogłoby się udać i poczuła, jak wypełnia ją wewnętrzny entuzjazm, gdy chłopak kontynuował.

- Powinniśmy wybrać Cho.  Jest silniejsza, więc będzie trudniej, ale z drugiej strony bardziej prawdopodobne, że dłużej się broniła, więc…

- Pewnie więcej zapamiętała. – Weszła mu w słowo i uśmiechnęła się szeroko. – Weasley, jesteś genialny! – Powiedziała, po czym w odruchu złapała go za policzki i pozostawiła na jednym buziaka. Jeśli tylko udałoby im dostać się do ofiary to mieli świetny plan. Wiedząc kto im zagraża mogliby tej osoby pilnować, a następnie z nią walczyć. Nagle rudowłosa odsunęła się i zaczęła szybko mówić.

- Świetnie. Więc ty odnajdziesz to zaklęcie czy tam pogadasz z Harrym, a ja je rzucę i w końcu dowiemy się z kim mamy do czynienia. – Leire zaczęła wierzyć, że w końcu ruszą do przodu, ale bez Rona nie dałaby sobie rady. Po raz kolejny okazał się on dla niej deską ratunkową.

- O nie, nie. – Chłopak wyrwał ją z zachwytu. – To ja rzucę to zaklęcie. W końcu to ja na to wpadłem. – Zaparł się, a wyraz jego twarzy mówił, że nie zamierza szybko się poddać. Wyglądał teraz trochę jak naburmuszone dziecko, któremu zabrało się lizaka.

- Nie obraź się, ale to ja mam większe doświadczenie, jeśli chodzi o zaklęcia. – Miała na względzie jego dobro, nie chciałabym żeby ta akcja zakończyła się niepowodzeniem albo jakąś tragedią, bo jeszcze tylko brakowałoby tego, żeby kolejna osoba wylądowała w szpitalnym łóżku.

- Ale to ja je będę znał, a nie ty. – Odbił piłeczkę, a dziewczyna zmrużyła oczy. Skończyły jej się argumenty, ale nie chciała odpuścić, więc działała tak jak potrafiła… groźbą.

- Weasley, ty mnie nie denerwuj, bo zaraz odczaruję tą twoją rankę i… - Zaczęła mówić, odchylając się do tyłu i sięgając po swoją różdżkę. Miała nadzieje, że w ten sposób odstraszy jakoś chłopaka, ale on znał ją już na tyle długo, że wiedział jak postępować. Ron chciał ją uprzedzić i chwycił jej rękę, nagle przesuwając się bardzo blisko.

- Straszysz, a bez różdżki jesteś bezbronna.  – Droczył się z nią, jednak ona zawsze miała asa w rękawie. Uśmiechnęła się przebiegle i odchyliła się jeszcze do tyłu, by upaść na kanapę, pociągnęła za sobą Rona, ale jednocześnie wykonała szybki ruch nogami. Jedną zaklinowała jego stopy, a kolano od drugiej prawie dotykało delikatnego miejsca na brzuchu chłopaka.

- Jeden ruch, a zaczniesz płakać jak mała dziewczynka. Więc powiedz jeszcze raz… jaka jestem? – Ron przyjrzał się obecnej sytuacji i raczej nie był na wygranej pozycji. Zaśmiał się pod nosem i wpatrywał się w jej pewne spojrzenie. Sytuacja nieco nietypowa i zabawna, ale jednocześnie bardzo bliska. Przez moment nie odezwał się ani słowem, a przez jego głowę przechodziły różne myśli, gdy nagle… zaczął się unosić. Nie mógł się ruszyć, jakby ktoś nim kierował. Po chwili siedział już na swoim miejscu, a Gryfoni mogli usłyszeć dźwięk zamykających się drzwi. Izolda. Leire podniosła się i podeszła do tablicy. Wolała działać dalej, bo jej nieposkromione myśli zaczęły wypływać na powierzchnię oceanu. Podkreśliła kilka haseł i wróciła do poprzedniego tematu.

- Do tamtej kwestii jeszcze wrócimy, ale teraz musimy się zająć tym – mówiąc to wskazała liczbę trzy na tablicy. – Jeśli już dowiemy się, kto to jest, to musimy wiedzieć jak go pokonać. A ja chyba wiem. Byłam głupia, że wcześniej o tym nie pomyślałam… - Ponownie zajęła miejsce obok chłopaka. – Stowarzyszenie Cienia.

Te słowa całkowicie zbiły Rona z tropu. Z tego co mu się wydawało byli to raczej niezbyt przyjemni ludzie lubiący czarną magię. Ściągnął brwi i wyglądał w tej chwili naprawdę śmiesznie, jednak Leire zachowała powagę.

- Chcesz wersję w pigułce o tej mistyfikacji, którą tworzą koledzy Draco, czy wolisz całą, długą historie o stowarzyszeniu z kilkusetletnią tradycją? - Te słowa zaintrygowały Rona, który uśmiechnął się szelmowsko i wyglądał teraz jak agent 007 w swoim najlepszym wydaniu. Leire trwała jednak uparcie i próbowała nie zwracać na to uwagi. I tak wiele osiągnęła, bo do tej pory nie okazała zbytnio chłopakowi, co jej chodzi po głowie i chciała trzymać tak dalej.  

- Opcja numer dwa – powiedział i zamknął usta, by dokładnie wysłuchać tajemniczej historii. Dziewczyna wzięła głęboki oddech, zastanawiając się nad tym, co ma powiedzieć, żeby nic nie pokręciła. W końcu rozpoczęła długi monolog, niosący w sobie wiele ciekawych informacji.

- Gdy pojawił się Hogwart każdy otrzymał dostęp do wiedzy z różnych dziedzin. Wcześniej zazwyczaj każda rodzina słynęła z tego, że dobrze zajmowała się jednym rodzajem magii. Jednak razem z ogromną wiedzą i umiejętnościami przychodzi także odpowiedzialność. Moc i władza potrafi namieszać w głowach i dość szybko zaczęły pojawiać się osoby, które chciały wykorzystywać magie do niecnych celów. Łatwo je powstrzymać, jeśli wykryje się taką na samym początku, jednak gdy urośnie ona w siłę… rodzą się problemy. Pewien silny czarodziej o imieniu Sassacus zaczął budzić grozę i strach. W swojej garści trzymał całą szkołę, która tylko udawała, że funkcjonuje zwyczajnie. A gdy wszyscy myśleli, że są straceni pojawiło się wybawienie. Jeden z silnych i prawych uczniów otrzymał znak, doznał oświecenia. Był to Caradoc. Jego misją było powołanie do życia grupy, która razem będzie w stanie zniszczyć źródło mocy nieczystej. Nazwał ją Stowarzyszenie Cienia, jednak wtedy nie miało ono złego wydźwięku, wręcz przeciwnie. Ich zadaniem było walczyć z ciemnymi mocami. Kierował się własnym umysłem i doświadczeniem, ale udało mu się. Jego odwaga i męstwo poprowadziła grupę do celu. I jego boku stała Franisbel, której wiedza przekraczała wszelkie miary. Do dziś wykorzystuje się mnóstwo zaklęć, naparów i eliksirów, które wymyśliła. Oraz Halstead, którego siła magiczna była większa niż suma mocy dziesięciu największych czarodziejów tamtych czasów. Caradoc poprowadził ich do walki, w której, jak mówi legenda odkryli oni nowy rodzaj magii. Przeszli na wyższe poziomy. Moc nie biła tylko z ich różdżek, ale także z nich samych. Unosiła się wokół nich barwa aura, która kumulowała w nich całą siłę. Walczyli, jak waleczny smok, niepokonany jednorożec i wszechmocny feniks. Wytworzyli moc, która rozjaśniła niebo w środku nocy, a Sassacus… rozpłynął się w powietrzu. Od tej pory stali na straży pokoju, rozwijali się dalej, przechodzili kolejne transformacje, lecz historia nie zakończyła się szczęśliwie. – Po tych słowach na twarz dziewczyny wkradło się zaniepokojenie. Znała dokładnie tą opowieść, lecz wolałaby przestać na tym fragmencie. Nie brnąc dalej, jednak… prawdy się nie oszuka. Więc lepiej nie kłamać od samego początku.

- Podobnież Sassacus, wiedząc, że umrze wykorzystał ostatnie siły, by rzucić na nich klątwe. Ich radość nie trwała długo, bo silna więź, która ich łączyła została szybko zerwana. Legenda mówi, że Caradoc i Halstead byli zakochani w Franisbel, jednak ona zawsze podziwiała jedynie przywódcę stowarzyszenia. Doszło do walki między czarodziejami, a ponieważ Halstead posiadał większą moc i wiedzę, dotyczącą zakazanych zaklęć to wygrał. Franisbel pogrążyła się w głębokim smutku, a gdy okazało się, że nie odwzajemnia uczuć zabójcy została wygnana przez niego. Halstead nie szerzył więcej zła, przynajmniej nie na taką skalę jak Sassacus, jedynie praktykował czarną magię, lecz został tak zraniony, że nie miał nawet siły siać terroru… - Historia nieszczęśliwej miłości. Jedna z wielu, jednak wyjątkowo tragiczna. Żeby było śmieszniej w czasach, gdy Leire pragnęła wielkiej miłości, bo nie była jeszcze tak oziębła to wyobrażała sobie siebie na miejscu Franisbel. Oddałaby wtedy wszystko, żeby ktoś obdarzył ją tak gorącym uczuciem, by być w stanie w jego umieniu walczyć o dziewczynę. Lecz, gdy poznała całą opowieść jej podejście zmieniło się stanowczo, a zapał dotyczący chęci pokochania drugiej osoby i nauczenia się czym jest miłość, minął bezpowrotnie.

- Stowarzyszenie Cienia jest powoływane zazwyczaj nagle, nie wiadomo jakie będzie jego zadanie, ale pewne jest jedno. – Kontynuowała z niezrozumianym spokojem rudowłosa. - Klątwa spotka każdego. Zawsze kończyło się tak samo. Ktoś został zamordowany, a ktoś wygnany. Powody sporów bywały różne: miłość, majątek, władza, przywództwo, chwała. Jedynie ostatnie stowarzyszenie, które powstało kilkadziesiąt lat temu nie zdążyło nawet wykonać swojego zadania, bo jego przywódca od razu był po ciemnej stronie. – Leire przerwała swój monolog, by przełknąć ślinę. Koszmarnie zaschło jej w gardle, a to jeszcze nie był koniec. Przez twarz Rona przepływały różne emocje. Od zaskoczenia, nierozumienia po niedowierzanie, lecz ostatnie słowa zmusiły go do namysłu, po którym odważył się przerwać jej opowieść.

- Voldemort? – zapytał chłopak dość cicho, a ona pokiwała głową. W tej chwili los sobie chyba zażartował. Wybrał na przodówce sprawiedliwości kogoś, kto od dziecka łamał wszelkie zasady.

- Gdy tylko dowiedział się o swoim powołaniu szybko odszukał pozostałe osoby. Dla niego było to jedynie zagrożenie. One dwie razem mogły go pokonać, byłyby silniejsze. Bez skrupułów zamordował jedną z nich, a po drugiej słuch zaginął. Od tego czasu nie pojawiło się ani jedno stowarzyszenie. Ci, którzy o nim wiedzą mieli nadzieje, że w końcu przybędzie i wybrańcy pokonają Sam-Wiesz-Kogo. Lecz były to złudne nadzieje, a potem przyszło dla wszystkich zbawienie, znaczy Potter i zaczęli myśleć, że jego moc wystarczy, zapomnieli o stowarzyszeniu. – Nie wątpiła w siłę Harry’ego, w końcu będąc dzieckiem rozgromił Czarnego Pana, jednak nie wydawało jej się, że jest w stanie sam poskromić go ponownie, gdy Riddle podobnież jest silniejszy niż nigdy dotąd.

- A przechodząc do grupy, w której jest Draco. Było to pewnego rodzaju zakpienie Voldemorta z stowarzyszenia. Każdego roku z ostatniej klasy, oczywiście tylko i wyłącznie z Slytherinu, wybierał młodych, zdolnych, najsilniejszych i najczystszych z krwi, którzy mieli się szkolić, działać i uczyć czarnej magii, by potem godnie go reprezentować. Jego Stowarzyszenie Cienia jest jakby przedsionkiem dla jego przyszłych podwładnych. Żyje ono już swoim życiem, ale mimo to osoby, które tam trafiają zawsze kończą tak samo. – Na koniec jej ton stanowczo posmutniał. Nie takiej przyszłości chciała dla Dracona. Bycie jednym z pachołków Voldemorta? Było go stać na więcej! Jednak on uparcie trwał w swoich mylnych przekonaniach i był oddany grupie.

- Rozumiem, przynajmniej tak mi się wydaje, ale… Skąd my mamy wytrzasnąć tych ludzi? W ogóle skąd wiesz, że oni zostali już „wybrani”? – Mimo iż Ron był zainteresowany historią, wydawała mu się ona niesamowita, to nie był przekonany. Przecież nie pójdą na Pokątną i nie zaczną krzyczeć, czy czasem nie ma tam kogoś z stowarzyszenia. Na twarzy dziewczyny zawitało zmartwienie i lęk. Było widać, że dopiero teraz dąży do sedna i wcale nie czuła się z tym dobrze.

- Nie wiadomo, jak osoba wybrana dowiaduje się o tym, że ma do wykonania pewne zadanie, ale natura zachowuje się w sposób nietypowy, gdy ma ona przyjść na świat. W tym czasie zawsze mamy do czynienia z zaćmieniem księżyca. Nie jest to częste zjawisko, zazwyczaj jest częściowe albo widać je na małym fragmencie Ziemi, a gdy  rodzi się wybraniec księżyc jest wręcz czerwony i widoczny z każdego kontynentu. I… był czas, w którym to zjawisko pojawiło się, aż trzy razy i to całkiem niedawno. Zgadnij, w której klasie są teraz osoby urodzone podczas zaćmienia? – Twarz chłopaka pokryła obawa, a on sam miał bardzo złe przeczucia.

- W ostatniej… - To był ich rocznik, wychodziłoby na to, że osoby wybrane znajdują się wśród tych, z którymi obcują na co dzień. Z jednej strony mogło to być wybawienie, lecz Ron cały czas miał w głowie końcówkę historii i to nie przypadło mu do gustu.

- I wydaje mi się, że popełniliśmy na początku błąd, poszukując potomka Sam-Wiesz-Kogo wśród pierwszych klas. Po pierwsze po tym, jak zabił rodziców Harry’ego był do niczego niezdolny, a po drugie uważam, że nie doczekał się on „swojego następcy” bezinteresownie. Wiedział, co oznacza zaćmienie księżyca i zaplanował sobie, że zniszczy wybrańców jeszcze, gdy będą bezsilni. Od środka. Więc musiał mieć tutaj kogoś. Dlatego ten ktoś musi być w naszym wieku, ewentualnie rok młodszy. Później przez Harry’ego jego plany się nieco zmieniły, ale teraz jak odzyskuje siły chce wdrążyć swoją koncepcje w życie. On jest teraz najgroźniejszym czarodziejem na świecie, więc stowarzyszenie zostało powołane do walki z nim. Musi się go pozbyć, bo w przeciwnym wypadku ono zniszczy jego.

- Tylko kto wie, czy Cho i Susan nie były wybrane? Może on już to robi. – Przerwał jej nagle chłopak, a ona spojrzała w jego oczy z niepewnością. Nie znała odpowiedzi na te pytania i w tej chwili była bezbronna.

- Albo to one, albo on dopiero szykuje się do ataku. Jak najszybciej musimy się dowiedzieć kto jest jego potomkiem, a kto został wybrany. W przeciwnym razie niedługo wszystkich czeka… - Nie dokończyła swojej myśli. Kiedy to wszystko znajdowało się w jej głowie wydawało się o wiele prostsze, jednak gdy słowa ujrzały światło dzienne przestała podchodzić do tego tak optymistycznie.

- Wiesz przeraża mnie to, że… że potrafisz myśleć jak on.  – Ron mówił bardzo cicho, bo było to bardzo odważne stwierdzenie, jednak po tym jak Leire przedstawiła cały swój pomysł i połączyła pewne fakty wydawało się jakby rzeczywiście rozumowała w ten sam sposób.

- Mnie też – odpowiedziała od razu, czując się trochę skrępowana. Na szczęście Weasley nie pytał, skąd dziewczyna posiada te wszystkie informacje, lepiej by nie wiedział. Miała krótki okres w swoim życiu, którego wolałaby nie pamiętać i niechętnie do niego wracała.

Leire jeszcze nigdy wcześniej nie czuła się we własnym domu tak dziwnie. Przez jej ciało przechodził chłód, a ona miała wrażenie, że każda ściana ją obserwuje i za moment ją zaatakuje. Ronald też zaczął czuć się nieswojo przez co zaproponował, żeby wrócili do szkoły. Rudowłosa przytaknęła i wytarła tablicę, by nie zostawić po sobie śladów, po czym teleportowała ich do szkoły.

Podobnież im człowiek posiada większą wiedzę, tym jest bardziej nieszczęśliwy. W ich przypadku to stwierdzenie doskonale się sprawdzało. Moment wcześniej byli w stanie jeszcze beztrosko się śmiać, jednak teraz uświadomili sobie tragizm tej sytuacji. Voldemort szykował się do ataku lub już to robił skutecznie. Oni wiedzieli jedynie tyle, że wybrańcy są w ich roczniku, ale sami mogą jeszcze o tym nie wiedzieć. Najgorsze, że nawet jeśli by ich odnaleźli. Nawet gdyby przyswoili oni nowy rodzaj magii i pokonali tego potwora, który pałęta się po Hogwarcie to na koniec i tak dotknęłaby ich klątwa. Ktoś by zniknął. Ktoś by umarł. Ktoś by zabił.

____________________________________________________

Wiem. Myślicie sobie, jak można cały rozdział poświęcić jednej scenie, a można ;P Ale nie zniechęcajcie się, na pociechę mogę wam przedstawić taki schemat:

Rozdział 11 – 4 sceny

Rozdział 12 – 4 sceny

Rozdział 13 – IMPREZA :D wspomnę o dawno zapomnianych przeze mnie postaciach! Pojawi się każdy: Leire, Ron, Draco, Harry, Hermiona, Ginny, Luna, Pansy, Blaise, a nawet Neville! Nie mogę poświecić im dużo uwagi, ale jak każdy to każdy :D

Rozdział 14 – Bez oficjalnych podziałek wyróżniłabym 4 sceny.

Chyba lubię liczbę 4 :D Pewnie zastanawiacie się, co ja mogłam napisać w tych dwóch rozdziałach, że dawno wspomniana zabawa będzie w 13? (przy okazji, wierzycie, że 13 jest pechowa?) A jednak mogłam napisać wiele rzeczy :P Aż dziwnie się czuję z wiedzą, że zapoznacie się z 14 dopiero za równy miesiąc, mam nadzieje, że się do tej pory nie wygadam!

Trochę w poszczególnych kartach się pozmieniało, możecie zajrzeć nie musicie. Pojawiła się m.in. zakładka „Zapowiedź” i podstrona „Legenda” - treść znacie, ale tam pojawiły się zdjęcia. Prócz tego mały dopisek w „Informacjach” i „Kanonie”. Troszkę rozbudowałam „Bohaterów” podając nowe obrazki i tym podobne.   

Podsumuje tu swoją ankietę.

Oddanych 28 głosów:

Draco & Leire – 46 %

Ron & Leire - 39 %

Nie mogę się zdecydować – 14 %

(wiem, że brakuje tu 1%, ale sami możecie to sprawdzić :P)

(Wyniki zmieniły się w ostatniej chwili, wcześniej było po równo)

Jestem w okropnej sytuacji! Głosy się podzielone! A ja po napisaniu tych rozdziałów mam wrażenie, że zarówno zwolennicy Draco jak i Rona przestaną mnie lubić (jeśli ktoś tu uwielbia Hermione to chroń mnie przed nim Boże!) Jak zawsze mam swój plan, więc zawczasu proszę – nie zabijcie mnie po którymś rozdziale, potem wszystko się wyjaśni ;)

A czy sonda jakoś wpłynie na historie? Raczej nie ;P Była tylko zaspokojeniem mojej ciekawości, bo o ile wątek z potworem cały czas zostaje rozbudowywany w mojej głowie to jeśli chodzi o wątek miłosny wiem dokładnie jak to ma się potoczyć, może nie mam rozpisanej każdej sceny, ale mam ogólne założenie ;)

I na koniec krótkie info. Zaraz spadam, więc dziś nie odpowiem na wasze komentarze, może jedynie je zatwierdzę, a jeśli nie to zrobię to jutro wieczorem albo w poniedziałek.

L.