Rozdział 11

Ron poprosił wcześniej swoich kolegów z pokoju, by tego wieczoru znaleźli sobie inne zajęcie, niż dowcipkowanie i budzenie swoim śmiechem uczniów z pobliskich komnat. Siedział sam na swoim łóżku i wyczekiwał przyjaciela z niecierpliwością. Ostatnimi czasy oddalił on się nieco od Harry’ego i nie czuł się z tym dobrze, bo przypominała mu się sytuacja z czwartej klasy. Miał do siebie żal, że zaniedbał ostatnio ich relacje, bo mimo iż spotykali się od czasu do czasu, żeby pogadać jak chłopaki to czuł, że to nie jest to samo co kiedyś, a teraz miał od tak poprosić go o przysługę.

Jego smętne rozmyślania przerwał dźwięk zatrzaskujących się drzwi, po którym rudzielec wstał od razu. Stał sztywno i patrzył się na bruneta, który zdębiał także i nie odzywał się ani słowem. Wymienili ze sobą spojrzenia, jednak dopiero gdy Harry ruszył się w stronę swojego łóżka Weasley postanowił odezwać się.

- Cześć. – Myślał, że będzie łatwiej. Nie miał pojęcia od czego może w ogóle zacząć tą rozmowę. Brunet przywitał się także, ale zajął się odkładaniem ksiąg i przygotowywaniem łóżka do spania.

Rudy chłopak moment stał w miejscu skrępowany, potem kilkakrotnie zastanawiał się czy ruszyć do Pottera, czy nie, ale ostatecznie stwierdził, że pora przestać tremować się jak przed jakąś dziewczyną i załatwić to jak facet z facetem.

- Harry. Chciałbym z tobą porozmawiać. – Jego ton spoważniał, wykonał kilka kroków i stał naprzeciw swojego przyjaciela. Patrzył się w jego błękitne oczy, oczekując reakcji.

- Ronaldzie. O czym? – zapytał krótko i wyprostował się dumnie. Można by pomyśleć, że pomiędzy chłopcami wytworzyła się nieprzyjemna atmosfera, ale było wręcz przeciwnie. Moment później obydwoje wybuchli śmiechem. Weasley złapał się za głowę,  a brunet zajął miejsce na łóżku.

- Co my wyrabiamy… - Zaczął Harry, czując jak łóżko ugina się pod ciężarem drugiej osoby.

- Zastanawiałem się nad tym samym… Wiesz brakowało mi tego. Tego, że mogłem się z tobą śmiać z błahych rzeczy, rozmawiać o kompletnych bzdurach, które obecnie chodziły mi po głowie. Po prostu tęskniłem za tobą, Harry. – Może Ron nigdy nie wydawał się wylewny, ale potrafił wyznać, co mu w duszy gra. Tym bardziej, że chodziło o jego kumpla, którego za wszelką cenę nie chciał stracić.

- Ja za tobą też… Hermiona też za tobą tęskni – dodał nagle chłopak, a Weasley widocznie posmutniał. Do Granger nie mógł się nawet odezwać, bo udawała strasznie obrażoną, zresztą kiedyś już to przerabiał i wiedział, że jak szatynka się uprze to nie odpuści.

- Gdybyś spróbował jej przemówić do rozumu. Ja nie wiem czemu ona się tak zawzięła na Leire, ale jest w błędzie. Może ciebie posłucha, ze mną nie chce nawet rozmawiać – przemówił zrezygnowany i spuścił głowę w dół. Zastanawiało go to, gdzie jest ta Hermiona, która potrafiła się razem z nim śmiać, płakać, bawić… która ufała mu.

- Ja wiem czemu, ale już próbowałem. I więcej nie chce, bo jeśli mnie też odtrąci to będzie zupełnie sama. – Harry nie rozwinął swojej myśli, więc Ron zrozumiał, że zapewne panna Granger kazała chować pewne sprawy w tajemnicy. Nie wnikał w to, bo nie przyszedł szpiegować. Chciał odzyskać swojego przyjaciela.

Chłopcy już dawno nie rozmawiali tak otwarcie i szczerze. Mimo iż nie zaczęli od tematów łatwych i prostych, to udało im się potem rozbawić i powspominać dawne czasy. Przez to Ron praktycznie zapomniałby jakie było jego zadanie. Porozmawiał dokładnie z Harrym o zaklęciu, jego wykorzystaniu i konsekwencjach. Nie ukrywał też, po co jest im ono potrzebne. Potter oferował nawet swoją pomoc, ale chłopak nie chciał w to go mieszać, bo gdyby Hermiona dowiedziałaby się o tym, przestałaby ufać Harry’emu.

***

Rudowłosa złapała się za własne ramiona, które zaczęła szybko pocierać. Zimno doskwierało jej strasznie, na ciele pojawiły się ciarki. Nie rozumiała dlaczego to akurat dziś i o tej godzinie muszą iść do Cho, ale nie dyskutowała z Ronem. Widocznie zrobił jakiś wywiad środowiskowy i może miał pewność, że tego wieczoru nie natkną się tam na jakiś nieproszonych gości. Lecz mimo to dziewczyna była okropnie śpiąca. Ostatnimi czasy miała pewne problemy senne, ale nikomu nic nie wspominała, twierdząc, że są wywołane przez stres.

Wszystko byłoby dobrze, gdyby czerwonowłosa ubrała się grubiej, a nie w cienką bluzeczkę z krótkim rękawem i na dodatek Weasley by się nie spóźniał. Wciągnęła głęboko powietrze i miała już je wypuścić, by pozbyć się chłodnego uczucia w gardle, gdy znieruchomiała, słysząc znajomy głos.

- Dlaczego mam być pewny, że jesteś odpowiednią osobą? – zapytał blondyn i zatrzymał się nagle. Leire w tym czasie zdołała się ukryć, a on patrzył się podejrzanie na swoją towarzyszkę.

- Nie możesz być tego pewny, ale sama przeszłam przez coś podobnego i wiem co robić. Draco zostałeś wybrany, jesteś wyjątkowy, wszedłeś w ich grono. Teraz tylko ja mogę ci powiedzieć, co robić żebyś wyszedł na swoim. Uwierz ze mną nie zginiesz. – Ten damski głos był czerwonowłosej całkiem obcy. Ton, którym wypowiadała słowa kobieta był obfity w pewność siebie i może małe zarozumialstwo. Jednocześnie uwodziła ona swojego rozmówcę, co dało się wyczuć z daleka. Leire nie mogła się powstrzymać, żeby nie zerknąć na tajemniczą osóbkę.

Gdy tylko ją dostrzegła, zrozumiała dlaczego kobieta mówiła tak, a nie inaczej. Wyglądała jak dziewczyna z obrazka i to takiego z najwyższej półki. Była wysoka i jej nogi ciągnęły się praktycznie w nieskończoność, talia osy i wydatne piersi także przyciągały uwagę. Na dodatek puszyste, kasztanowe włosy otulały idealną twarz. Czerwonowłosa jak nigdy dotąd poczuła się zakompleksiona i schowała się ponownie. Po chwili odegnała od siebie niepokojące myśli i poczekała, aż dwójka oddali się po czym odsapnęła.

Jej spokój nie trwał długo, bo nagle przed nią pojawił się Ron. Zrzucił on z siebie pelerynę-niewidkę, a Leire złapała się za serce i miała ochotę zacząć krzyczeć, ale opanowała się na wszelki wypadek. Po minie chłopaka wywnioskowała, że słyszał on urywek rozmowy, więc miała nadzieje, że może powie jej coś o kobiecie.

- Wiesz kto to był? – zapytała z ciekawości, a twarz chłopaka przybrała taki wyraz, że dziewczyna poczuła się głupio, zadając to pytanie. Ron nie znał intencji Leire, jednak postanowił, że powie, co wie.

- Zaraz ci o niej coś opowiem, ale to po drodze – dodał i uniósł pelerynę, tak by mogła się pod nią schować. Panna Dumbledore przesunęła się do Rona i kroczyła równo z nim, wyczekując niecierpliwie historii. Przeczuwała, że nie będzie ona do końca zwyczajna, bo kobieta nie wyglądała na taką osobę.

- To była Ofelia Higgs. – To kompletnie nie kojarzyło się dziewczynie, a jej mina całkowicie oddawała stan niezrozumienia, więc Ron kontynuował. – A mówi ci coś nazwisko Dippet?

- Poprzednik Albusa na stanowisku dyrektora – odpowiedziała, a on pokiwał głową. Już zaciekawił rudowłosą, która okazała jeszcze większe zainteresowanie sprawą, tak że praktycznie się potknęła. Ron złapał ją po czym szedł po cichu dalej.

- To jego prawnuczka. Ma starszego brata, ale gdy się okazało, że trafił do Slytherinu to wysłali ją do Beauxbatons. Wyszło na to, że nie skończyła tam edukacji. Mówili, że z powodów rodzinnych musi wracać, ale plotkowali też, że ją po prostu wyrzucili. Przyjęli ją tu ze względu na pamięć byłego dyrektora, lecz jej przydzielenie odbyło się w gabinecie Dumbledore’a. Trafiła do Slytherinu jak brat, ale była koszmarnie dziwna. Z taką pozycją, wyglądem i charakterem mogła stać na czele Ślizgonów, a z tego co mi wiadomo trzymała się od nich z daleka. Oni też nie chcieli mieć z nią nic wspólnego, chodziły pogłoski, że wywyższała się wśród nich. Z innymi domami też nie utrzymywała kontaktów. Po prostu skończyła trzy ostatnie lata nauki i w zeszłym roku opuściła mury Hogwartu. Od tej pory nic o niej nie słyszałem, do teraz. To dziwne, że rozmawiała z Draco, wcześniej nie gadała z nikim, a na pewno nie z nim.

 Jej postać zaintrygowała Leire. Panienka z dobrego domu, lecz z zamaskowaną i tajemniczą przeszłością. Zapewne rodzina zajęła się wyczyszczeniem jej konta, ale pytanie czemu nie zadawała się ze Ślizgonami? Czy była jeszcze gorsza od nich? Nikt nie trafia przypadkowo do Slytherinu, więc musiała się tam nadawać.

  - Ciekawe, co chciała od Draco. Brzmiało to trochę, jakby namawiała go do czegoś. Zresztą nie ważne, nie obchodzi mnie to już – powiedziała szybko, zamykając ten temat. Ron wątpił, że dziewczyna naprawdę przestała o tym myśleć. Czuł, że Malfoy nie ważne co by zrobił, czy powiedział to cały czas będzie zaprzątał głowę Leire przez to, że wydaje się jej, iż jest mu coś winna. Zraniła go i próbuje załatać dawne rany.

* * *

Po niedługim czasie znaleźli się w skrzydle szpitalnym, który teraz wyglądał jak miejsce z groźnego horroru. Większość sali pokrywał mrok, za oknami ciemność, którą nieudolnie próbował przebić srebrzysty księżyc. W środku tylko w dwóch miejscach świeciło światło. Przy łóżkach, w których znajdowały się dziewczyny. Gryfoni ruszyli powoli do przodu. Z daleka dostrzegli, że w kącie sali znajduje się Susan. Dookoła niej było pełno słodyczy i znaków puchońskich. Cho znajdowała się bliżej wejścia, a jej łoże ozdabiały kwiaty.

Leire przyjrzała się bladej twarzy dziewczyny, która nie wykazywała żadnych emocji. Stan Chang był trudny do określania, bo ona żyła, ale była jakby pogrążona w wiecznej śpiączce. Jej organizm funkcjonował, lecz był pozbawiony tego co najcenniejsze – duszy. Ron nie odezwał się ani słowem, jedynie opuścił głowę. Przez moment stali w ciszy, dopiero gdy Weasley ściągnął pelerynę panna Dumbledore spojrzała się na niego, dając mu znak by zaczynali.

- Poczekaj. – Zatrzymała go, gdy zaczął się przygotowywać. Chwyciła jego rękę i poprosiła, by opuścił różdżkę. – Ja chcę to zrobić. Proszę cię – mówiła szeptem, a strach, który widniał na twarzy Rona przemienił się w wyraz niezadowolenia.

- Dlaczego? Ja też to mogę zrobić. Czemu wszyscy myślą, że ja nic nie umiem? Nie jestem nieudacznikiem. – Leire obawiała się takiej reakcji, ale była też na nią przygotowana.  Pokazała mu by mówił ciszej, po czym uniosła spojrzenie, żeby zatopić się w jego zielonych tęczówkach.

- Nie myślę tak, bo nie jesteś nim. Jesteś odważny, co już nie raz udowodniłeś. Potrafisz pokonywać swoje słabości i uważam, że mógłbyś to zrobić., ale… nie w takim stanie. – Dziewczyna na moment przeniosła wzrok na jego brzuch, po czym powrócił on na twarz. – To jeszcze nie wygląda dobrze, a Harry mówił ci, że to nie jest łatwe zaklęcie. Możemy mieć tylko jedno podejście, więc musi się udać, a nie chce, by twój stan się jeszcze pogorszył. Zresztą mam złe przeczucia… - Urwała swoją myśl i spojrzała na Cho. To byłoby za łatwe. Wyczuwała, że jest jakiś haczyk i nie chciała, by Ron się na niego natknął.

- Proszę. – Powtórzyła, a on wyglądał na upartego, jednak te spojrzenie pokazywało, jak zależy rudowłosej na tym. Pod jego wpływem Ron uległ i schował różdżkę. Nie chciał zrzucać całego obowiązku na nią, ale nie był w stanie się jej postawić.

- Zaklęcie to Legilimens. Tylko powoli, wyraźnie i musisz się skupić. – Poradził dziewczynie, trzymając jedną dłoń na jej ramieniu po czym zacisnął ją delikatnie.

Mimo iż wyglądał na spokojnego, to wewnętrznie toczyła się w nim długa walka. Miał ochotę wyrwać jej różdżkę i zrobić to za nią, jednak wiedział, że nie tak należy postąpić. Rudy chłopak odsunął się na krok, ale cały czas był obok. Leire pokiwała głową i wzięła kilka głębokich wdechów. Uniosła swoją różdżkę i wycelowała ją w Cho jeszcze moment się wahając. Spróbowała wypowiedzieć zaklęcie, ale w połowie się zająknęła. Przepłynęła przez nią fala niepewności, a ta lękającym się wzrokiem spojrzała na Rona.

- Wierzę w ciebie. – Znowu to robił. Używał tego niskiego tonu, bo wiedział jak to na nią dział. Poczuła się jak na lekcji latania. Pewność siebie wypełniła każdy zakamarek jej ciała, a świadomość, że gdy upadnie to Ron będzie obok pozwoliła jej, stanąć dumnie i otworzyć szeroko oczy.

- Legilimens – powiedziała odważnie, a potem już tylko zobaczyła jak obraz przed oczami nagle zmienia się.

Całość falowała i była niewyraźna, jakby się układała, ale cały czas brakowało jakiś elementów. Lecz mimo tych niedoskonałości Leire była tam. Na korytarzu i rozglądała się dookoła. Przed oczami mignęły jej długie, ciemne włosy i czarno-niebieskie szata. To była Cho, która otwierała usta, jednak nie wydobywał się z nich żaden dźwięk. Leire nie była w stanie nic usłyszeć, nawet nie mogła odczytać emocji dziewczyny.

Zaczęła powoli odwracać się na pięcie. Musiała zobaczyć, kto atakuje biedną Krukonkę, dopóki ta się jeszcze broniła. Jednak w tej chwili jej ruchy okazały się bardzo mozolne, kończyny niesamowicie ciężkie. Coś zaczęło ją blokować, nie chciało, żeby dziewczyna spojrzała za siebie. Ta uparcie odwracała się, ale wtedy odczuła, jakby coś trafiło ją. Strumień padający na Chang został skierowany na nią.

Brunetka osuwała się powoli na ziemię, a obraz stawał się coraz mniej wyraźny. Leire używała resztek sił, by odwrócić się i unieść oczy, ale czuła, jakby miała zaraz sama zostać pozbawione krwi. Pozwoliła sobie tylko na jedno krótkie spojrzenie i wtedy upuściła różdżkę.

Weasley obserwował całą sytuację z przerażeniem w oczach. Nagle ciało dziewczyny pobladło, a z jej nosa zaczęła cieknąć krew. Chciał ją powstrzymać, ale nie mógł, bo to mogłoby się źle skończyć. Czekał, zaciskając pięści  dopiero, gdy różdżka obiła się o ziemię on ruszył w kierunku rudowłosej. 

 ♫

Leire zachwiała się na własnych nogach, więc Weasley od razu przystąpił do niej i chwycił ją mocno. Oparła ona swój cały ciężar na jego silnych ramionach i próbowała złapać równowagę. Jej myśli szalały, nie potrafiła oddzielić rzeczywistego obrazu od tego, co widziała przed chwilą. Nie wiedziała czy jest przy potworze, czy przy Ronie, więc uniosła delikatnie głowę. Krew odznaczała się na alabastrowej twarzy, tak samo jak oczy, które patrzyły teraz na chłopaka z niezrozumianą radością.

Ron był widocznie przestraszony stanem, w którym znalazła się dziewczyna. Nie miał zamiaru jej puszczać. Jedną ręką zaczął podtrzymywać jej głowę i próbował do niej przemówić.

- Leire? Odezwij się do mnie. – Chciał natychmiast wezwać pomocy, ale wiedział, że nie powinien. Przed tą całą akcją umówili się, że jeśli coś się stanie, to nikt nie może się o tym dowiedzieć.

Euforia na twarzy czerwonowłosej zaczęła stopniowo przemijać. Coraz trudniej było jej się utrzymać, więc użyła resztek sił, by przekazać wiadomość, którą udało się jej pozyskać.

- Slytherin – mruknęła cicho, po czym wszelkie emocje opuściły jej twarz. W tej samej chwili samoistnie skreśliła się z jej prywatnej listy opcja „Granger stoi za tym wszystkim”. Jej oczy zamknęły się, a ona sama stała się koszmarnie ciężka, aż nogi ugięły się pod nią.  

Ron oparł ją od razu na swoim ramieniu, zaczął odgarniać jej włosy z twarzy i cały czas do niej mówił, jednak nie uzyskał żadnego odzewu. Czuł, jakby wszystko co najważniejsze znajdowało się właśnie w jego objęciach, jednak najgorsze było to, że właśnie mógł to stracić. Zaczął panicznie rozglądać się dookoła, ale musiał działać sam. Wziął tylko jej różdżkę, by nie pozostawić żadnych śladów i trzymając ją kurczowo przy sobie, nałożył pelerynę-niewidkę, a po chwili opuścił pomieszczenie.

* * *

Leire leżała w swoim łóżku okryta kołdrą po samą szyję. Weasley wyczyścił jej twarz, co robił z bólem w sercu, bo nie mógł wybaczyć sobie, że jednak pozwolił jej na wykonanie tego zadania. Był cały czas przy niej i kontrolował jej stan, ale nie poprawił się on, wręcz przeciwnie. Ron co jakiś czas przynosił zimne okłady, które kładł na jej czole.

Rudowłosa miała racje coś było nie tak. Ktoś próbował uparcie zabronić dostania się do wspomnień Cho. Pewnie wiedział, że taki będzie ich kolejny krok i zabezpieczył się na wszelki wypadek. Mieli do czynienia z osobą sprytną, nie działającą pod wpływem impulsu. A to oznaczało jedynie, że ich droga do celu stanie się wyboista.

Ron przecierał jej czoło ze szklankami w oczach. Wyrzuty sumienia i gniew narastały w nim z sekundy na sekundę. Bał się, że może to skończyć się źle, jednak wewnętrznie wierzył w siłę, którą miała w sobie dziewczyna. Nie była zwyczajna, nie okazywała słabości, więc z tym też musiała dać sobie radę.

Nieoczekiwanie usłyszał jak coś stuka do okna. Uniósł szybko głowę i podszedł do niego, a następnie otworzył.

- Szkarłatka – powiedział szeptem i odciął dopływ zimna do pokoju.

Sowa zajęła swoje miejsce, ale po drodze upuściła coś. Ronald schylił się i podniósł z ziemi list. Nie byle jaki. Koperta z dobrego papieru, w środku znajdowała się dość gruba kartka. Odwrócił go na drugą stronę i nie zobaczył żadnego podpisu nadawcy, ale dostrzegł pieczęć. Dotknął ją opuszkami palców, ale ta od razu go poparzyła. Nawet nie próbował go otwierać, bo domyślił się od kogo on jest. Zacisnął tylko przez moment na nim mocniej palce i odłożył na stolik.

Ron uniósł wzrok i ostatni raz spojrzał na rudowłosą. Nie rozumiejąc, czemu doznał teraz ogromnego bólu w sercu. Nie tylko żal miotał nim nieustannie, ale teraz pojawiła się także nutka… zazdrości? Najchętniej podarł by list na strzępy, nawet nie znając jego treści, jednak był to głupi pomysł. Oprócz zaczarowanej pieczęci wiadomość miała też na sobie ślad kropli łzy skrzata. Można ją odpowiednio zaczarować i sprawić, że rzecz, do której blokuje dostęp zostanie otwarta po minięciu określonego czasu, wykonaniu jakiejś czynności lub wtedy gdy nadawca sobie tego zażyczy. Przybiera ona wtedy czerwony kolor, a list sam się otwierał. Nie można obejść tego żadnym czarem, a listu nie dało się zniszczyć.

Ktoś poczynił wiele starań, wysyłając tą wiadomość do dziewczyny, a Ron nie potrzebował na ten dzień więcej, by poczuć się jeszcze gorzej. W swojej głowie jego obraz rzeczywistości nie wyglądał dobrze. Działo się coś z nim, a on nijak nie potrafił się tym zająć. Nie wiedział, jak działać, bo nie znał się na takich sprawach. Był przyjacielem dziewczyny, ale chciał być kimś więcej i uświadomił sobie to w tej chwili. Bolało go to, że w jego oczach osoba nie zasługująca na żadne zainteresowanie cały czas wędruje po głowie rudowłosej. Nie dostrzegał faktu, że odczucia Leire wobec niego także uległy zmianom. Miał wiele kompleksów i ponownie czuł się na przegranej pozycji. Sam siebie uważał za ofermę.

Nie był w stanie wytrzymać już tego napięcia i choć nie przyszło mu to łatwo, to minął łóżko dziewczyny i opuścił jej komnatę. Zostawił ją samą, jednak wewnętrznie wierzył, że da ona sobie sama radę. Może postąpił głupio, ale był teraz bardzo wrogo nastawiony do całego świata, bo w jego głowie cały czas pojawiał się jedynie obraz Leire i Dracona, który wywoływał u niego ogromną zawiść.

___________________________________________________

Witam.

Ostatnio miałam kontakt z pewnymi słowami, które mocno osiadły w mojej głowie.

„Nie mam pojęcia czy ty mnie teraz kochasz, czy nienawidzisz, ale wiedz, że nieważne co czujesz, na pewno zaznasz to drugie uczucie.”

To słowa, które kieruje do was. Jeśli pojawi się moment, w którym pomyślicie „nie chce mi się dalej tego czytać” to nie skreślajcie tego opowiadania (domyślacie się, że odnoszę się głównie do par, ale nie tylko). Każdy ma swoje wzloty i upadki. I nie ważne, w której grupie się znajdujecie spotka (lub już spotkało) was to i to. Więc jak stracicie ochotę na czytanie to zostańcie ze względu na to, że wkrótce poznamy kolejną ofiarę, dowiemy się kto jest pierwszym wybrańcem, w każdym rozdziale będą pojawiać się różni bohaterowie (m.in. Harry, Luna, profesor McGonagall, Ofelia, Hermiona[do wątków z nią mam ogromne wyrzuty sumienia, nawet płakałam, ale już nic nie mogę zmienić]). Nie zniechęcajcie się, proszę was. Nie chce też wyjść na samolubną, pisząc „pokochacie”. Chodzi mi o to, że będzie moment, w którym uśmiech powinien rozświetlić wasze twarze. Może nie spełnię wszystkich waszych myśli związanych z tą historią, bo wiecie, że jeśli chodzi o relacje to u mnie długo takie sprawy się rozwijają, ale bądźcie cierpliwi, a pojawią się momenty szczęścia dla każdego.

Co wy na to, by przesunąć datę publikowania nowych rozdziałów na piątki? Mi to w sumie bez różnicy, nawet nie wiem skąd ten pomysł.

Jeśli chodzi o nową postać – Ofelię – zdjęcie znajduje się w odpowiedniej zakładce. Zajrzyjcie jeśli chcielibyście wiedzieć jak ja ją sobie wyobrażam.

Poszukuję bety. Wiecie może kto zajmuję się takimi sprawami?

Skończyłam pisać rozdział 17 i na razie próbuje zrobić sobie małą przerwę, dopuścić do siebie nowe pomysły, bo obecnie widzę wszystko w bardzo ciemnych barwach, więc mam nadzieje, że będzie dało się przeczytać to co napisałam.

Pozdrawiam, L. :*