Rozdział 12

Leire czuła się jakby poprzedniej nocy wypiła za dużo piwa kremowego, którym podobnież nie można się upić, ale dziewczyna robiła już wiele nieosiągalnych rzeczy w swoim życiu. Głowa cały czas ją bolała, jakby przez niektóre żyły w niej przepływała sprężona krew.  Nieustannie musiała kontrolować stan swoich nozdrzy, by nie przestraszyć kogoś swoim wyglądem. Plus był taki, że z godziny na godzinę gorączka się zmniejszała, więc było oczywiste, iż rudowłosa wyjdzie z tego.

Mimo to nie była zadowolona z tego co zrobiła. Czuła się nienasycona, bo nie dowiedziała się za czyją maską ukrywa się potwór. Obraz był tak zamazany, że zdołała jedynie dostrzec czarno-szmaragdowe szaty i zielony promień wydobywający się z różdżki. Odkąd tylko się obudziła miała do siebie za to ogromne pretensje.  

Rano zauważyła też coś czego się nie spodziewała. Na stoliku przy łóżku znajdował się list, którego na pewno nie było wcześniej. Pierw pomyślała, że to od Rona, ale on by go nie zapieczętował. Nie rozpoznała tego znaku i nie siłowała się z nim, bo dostrzegła zaczarowaną łzę. Teraz jedynie zastanawiała się jaka może być treść wiadomości i kto jest jej nadawcą.

Czerwonowłosa podparła ścianę i odsapnęła. Do lekcji jeszcze kilka długich minut, ale ona nie miała siły ruszyć się z miejsca. Od rana nie mogła złapać Rona, więc nie dowiedziała się, jak znalazła się w swoim pokoju i nie zdążyła podziękować. Nie rozumiała tylko dlaczego chłopak nie został z nią. Przecież wiedział, że może. Leire miała nadzieje, że gdy otworzy oczy, to chłopak będzie obok. Jednak były one złudne.

- Porozmawiamy potem, do zobaczenia Padma – Ginny ostatnio zbliżyła się do pewnej Krukonki, która cierpiała po ataku na Cho, ale mimo to brakowało jej czasu spędzonego z Leire.

- Hej! Wykonałam wszystkie zadania z listy, wszystko jest zamknięte na ostatni guzik. Mam nadzieje, że plan powiedzie się. Zapowiada się niesamowicie, tylko żeby nauczyciele pojechali na te zebranie do ministerstwa i… - W bardzo rozkojarzony i nieogarnięty sposób pewne wiadomości próbowała przekazać Ginny.

Od czasu feralnej wpadki z Hermioną czuła się ona strasznie winna i dlatego zajęła się swoimi wcześniejszymi obowiązkami. Wierzyła, że w ten sposób jakoś zrekompensuje Leire swoje zachowanie.  Rudowłosa miała momentami wrażenie, jakby Ginny postępowała jak jej służąca, a to nie podobało jej się. Nie lubiła nawet, gdy Izolda miała do niej takie podejście.

- Nie musisz się tak zachowywać… - Głos panny Dumbledore był lekko ochrypnięty, co już przy jej charakterystycznej barwie dawało dość śmieszny wydźwięk. – Ginny, zrozum. Ja nie jestem na ciebie zła. Nie na ciebie. Nie działaj tak, jakbyś chciała mi zadośćuczynić. Nie musisz… ale to nie zmienia faktu, że jestem ci koszmarnie wdzięczna. Nie miałam czasu się tym zająć, całkowicie zapomniałam o imprezie.

Tego dnia była to najdłuższa wypowiedź w jej wykonaniu. Na lekcjach siedziała cicho, bo próbowała odpoczywać. Musiała na nie pójść, by nie wzbudzić podejrzeń, a swój zły stan zawsze mogła tłumaczyć kobiecymi sprawami, choć większość nauczycieli nie chciałaby o tym słuchać.

Wyraz twarzy Weasleyówny zmienił się natychmiastowo. Stał się zatroskany, gdy dostrzegła ona tylko stan Leire. Nie pytała, co się stało, ale z jej dobrym sercem od razu zaproponowała pomoc.

- Może odprowadzę cię do komnaty? – Położyła dłonie na ramionach czerwonowłosej, a ta uniosła tylko głowę, a przez ponury wyraz przebił się cień uśmiechu.

- Nie, nie trzeba. Ale dzięki za troskę. Jesteś… Jesteś bardzo podobna do Rona, też taka opiekuńcza. – Uśmiechnęła się delikatnie, ale sama zbliżyła się do okna, bo stanie w ciemnościach sprawiało, że jej powieki stawały się cięższe. – Co tam się dzieje?

– Nie słyszałaś? – zapytała zdziwiona Ginny i zbliżyła się do niej. - Millicenta Bulstrode została znaleziona nieprzytomna dziś rano. Myśleli, że to kolejny atak, ale jak się ocknęła to zaczęła krzyczeć tylko, że chce widzieć rodziców. Snape wezwał ich, a oni stwierdzili, że zabierają ją do domu na jakiś czas. Chodzą różne pogłoski na temat tego, co mogło się stać, ale nikt nic nie wie.

Po tych słowach Leire zaczęła przyglądać się Ślizgonce wyprowadzanej przez opiekunów. Zmrużyła nieco oczy, dodając.

- Mam nadzieje, że to był atak. Bo jeśli tak to, to oznaczałoby, że ten potwór jest słaby, ponieważ nie dał sobie z nią rady. Chyba, że to była symulacja, żeby wymigać się od testów. – Wywróciła oczami. W sumie to nie był zły pomysł. Po chwili rudowłosa poczuła ponownie przypływ ciepła.

- Właściwie, wiesz może gdzie jest Ron? Mieliśmy dziś zajęcia u Snape’a, a on się nie pojawił. Martwię się, że zrobił coś głupiego. – Ostatnim razem, gdy Weasleya nie było na zajęciach nie wróżyło to nic dobrego. Miała nadzieje, że nie postanowił ponownie wymierzać sprawiedliwości na własną rękę, bo w obecnym stanie nawet nie miałaby siły na niego nakrzyczeć.

- Ron. On. Yyy. – Dziewczyna zaczęła wykręcać oczami i stąpać z nogi na nogę. To było do niej niepodobne, bo chyba była teraz zakłopotana. – Wiesz, najlepiej jak on sam tobie wytłumaczy. Właśnie przyszedł, pa – powiedziała po czym minęła Leire i odeszła, śpiesząc się na lekcje.

Rudowłosej mrugnęła przed oczami postać chłopaka, wchodzącego do komnaty. Przywitał się tylko szybko i jakby nigdy nic, minął ją. Nawet nie zastanawiała się nad tym, tylko weszła do klasy, bo z daleka dostrzegła panią profesor.

***

Lekcja ciągnęła się dość długo. Panna Dumbledore zajęła miejsce z tyłu i cały czas obserwowała klasę, a szczególnie jednego osobnika. Odwracał się on kilka razy, by zerknąć w jej kierunku, ale szybko uciekał wzrokiem. Pod koniec lekcji jedynie czekała ją miła niespodzianka, gdy otrzymała samodostarczający się list. Rozejrzała się po klasie po czym otworzyła go po kryjomu.

Masz jeszcze gorączkę?

Miała nadzieje, że wiadomość będzie od Rona i nie pomyliła się. Jeśli znał jej stan, to musiał być z nią poprzedniego wieczoru przez dłuższy czas, a teraz martwił się o nią. Leire szybko złapała za pióro i wybazgrała odpowiedź, a następie przyglądała się towarzyszowi, który jakby zniecierpliwiony oczekiwał wiadomości.

Sprawdź sam.

Chłopak uśmiechnął się od razu, oglądając się przez ramie. Nie mógł doczekać się, jak lekcja dobiegnie końca, a gdy McGonagall zadała już wypracowanie, on podniósł się szybko z krzesła i skierował w stronę rudowłosej, gdy usłyszał za swoimi plecami.

- Weasley. Prawie bym o tobie zapomniała. – Pani profesor zatrzymała całą klasę, a on odwrócił się do niej przodem zrezygnowany.

- Termin już dawno minął, a ja jeszcze mam dobrą pamięć. Rozsuńcie ławki i zaczekajcie, proszę. – Uczniowie wykonali jej polecenia, a sama kobieta na środku postawiła mały stolik, na którym położyła jedynie swoje pióro.

- Mam nadzieje, że wiesz jak zamienić je w świecznik – dopowiedziała, a w tej chwili przy chłopaku znalazła się Leire. Posłała mu pewne spojrzenie i uśmiechnęła się na otuchę. Wiedziała, że Ron nie przepada za występami publicznymi, ale tym razem musiało mu się udać.

 ♫

- Pamiętasz zaklęcie? – Chłopak pokiwał jedynie energicznie głową, nie był zadowolony, że to stanie się akurat dziś, ale nie chciał się stawiać. – Pamiętaj, że musisz się mocno skupić. Musisz bardzo chcieć żeby te pióro zamieniło się w ten przeklęty świecznik. Ona utrudniła ci jeszcze zadanie, bo o wiele trudniej jest zamienić małą rzecz w dużą, ale skup się i uda ci się. Wiesz, że zaklęcie to wyłapuje twoje najsilniejsze pragnienie, więc musisz bardzo chcieć, by przekształciło się ono w świecznik, nawet bym powiedziała, że musisz tego potrzebować. Wyobraź sobie na przykład, że jeśli nie uda ci się, to McGonagall zabroni ci grać w quidditcha albo coś w tym stylu. Trzymam kciuki! – nagle odzyskała siłę i mówiła szybko, jakby z pasją.

Wiedziała, że Ron nie może się skompromitować przed całą klasą, bo to ponownie obniżyłoby jego samoocenę. Próbowała podtrzymać go na duchu, by zwiększyć jego pewność siebie. W tej chwili pożałowała, że nie mieli wcześniej czasu przećwiczyć tego zaklęcia, ale kompletnie to wyleciało im z głów.

Ronald podziękował pośpiesznie i uśmiechnął się dość słabo. Mimo ogromnego wsparcia ze strony dziewczyny miał nie małą tremę. Rudowłosa odsunęła się i podparła ścianę, by dobrze widzieć sytuacje, ale jednocześnie nie chciała dekoncentrować chłopaka.

- Zacznij kiedy będziesz gotów – powiedziała McGonagall i posłała mu przyjazne spojrzenie, po czym odsunęła się w bok.

Cała klasa skupiła na nim swój wzrok. Było słychać, że niektórzy zakładają się czy powiedzie się mu, czy nie. Niektórzy śmiali się bezczelnie, więc Minewra uciszyła ich raz a porządnie.

Leire patrzyła się nieustannie na chłopaka i kibicowała mu w duchu. On sam toczył wewnętrzną walkę z samym sobą. Ze swoimi możliwościami i umiejętnościami. Czuł, że umie to zrobić. W końcu to nic specjalnie trudnego. Tylko musiał się dobrze skupić.

Uniósł powieki i skoncentrował swój wzrok na  piórze, wyjmując jednocześnie swoją różdżkę. Mimo iż miał pod górkę, to nagle był w pełni przekonany, że mu się uda. Musiało to udzielić mu się od Leire. Chłopak uśmiechnął się pod nosem i uniósł dłoń do góry.

- Desiderium meum! – powiedział głośno i wyraźnie, a na twarzy nauczycielki od razu pojawił się delikatny uśmiech. Właśnie tego zaklęcia oczekiwała, więc uzyskała od chłopaka to czego chciała. Teraz nie powinno być już problemów, zerknęła w stronę stolika, lecz ku jej zdziwieniu nie dostrzegła tam świecznika.

Piórko uniosło się do góry i zaczęło powoli zmieniać kształt. Wszyscy obserwowali ten proces uważnie, czekając co z tego wyniknie. Masa zaczęła się powiększać co było dobrym znakiem, ale zaczęła też niepokojąco zmieniać kolory. Z białej przekształciła się na beżową, potem momentami w czerwoną. Nagle zaczęło się coś z niej formować, ale nie przypominało to przedmiotu.

Było o wiele większe i powoli zaczynało wyglądać jak postać. Uczniowie wydali odgłos zdziwienia, gdy na ich oczach powstała sylwetka kobiety, a nie kogo innego jak Leire. Siedziała tam w gryfońskich szatach i uśmiechała się serdecznie do chłopaka. Przechyliła delikatnie głowę w bok, przygryzając wargę. Skrzyżowała nogi, którymi machała jak mała dziewczynka.

W tej chwili na twarzy tej prawdziwej Leire pojawiło się ogromne zdziwienie. Znała od podszewki działanie tego zaklęcia, więc wiedziała, że nie mogła zostać wyczarowana ot tak. Jednocześnie była pod zachwytem umiejętności Rona, a z drugiej strony była skołowana. Jej oddech niebezpiecznie przyśpieszył, gdy Weasley spojrzał w jej kierunku. Był on równie sparaliżowany, ale nie tym co powstało. Bardziej przejmował się tym, że widzieli to wszyscy, a w szczególności panna Dumbledore.

Szybko uciekł jednak wzrokiem i równie prędko opuścił salę. W komnacie nikt się nie śmiał, jedynie uczniowie zaczęli plotkować, ale to było normą. Kolejną osobą, która z hukiem wyszła z klasy okazała się Hermiona, która do tej pory ukrywała się gdzieś w tłumie.

- Proszę o spokój – odezwała się McGonagall. Próbowała rozpędzić już uczniów, ale nawet jej wyraz twarzy okazywał zdziwienie. Lecz prócz niego pojawiło się jeszcze coś, niepokój. Wygnała wszystkich z sali i zajęła się wytworem Rona.

Leire wyszła z sali lekko skołowana. Nie wiedziała czy wariuje już przez ból głowy, czy to wydarzyło się naprawdę. Przypominała sobie swoje ostatnie słowa, które wypowiedziała do Rona. „Zaklęcie to wyłapuje twoje najsilniejsze pragnienie.” Ta myśl cały czas wędrowała w jej głowie. Próbowała szukać jakiegoś wytłumaczenia, za wszelką cenę nie chciała dopuścić tej najbardziej oczywistej wersji.

- Pewnie za bardzo go zestresowałam i tyle, tak to musiało być to. Merlinie! Mówię do siebie! – Potrząsnęła głową i ruszyła szybko przed siebie. Wmówiła sobie tą myśl i kierowała się nią. Nie mogła go stracić, nie kolejnego przyjaciela. W tej sytuacji ta opcja wydawała się najbezpieczniejsza.

***

- Nie wydaje mi się, żeby twoja obecność była na miejscu. –Chłodny i niego zgryźliwy ton należał do nauczyciela eliksirów, który próbował odsunąć się na bok ze swoją towarzyszką.

- A ja wręcz przeciwnie. Powinnam tu zostać na dłużej i co ważniejsze  -  jawnie. Niech wiedzą, że działam. – Brunetka skrzyżowała pewnie dłonie na klatce piersiowej i wyprostowała się. Jeszcze rok temu musiała się grzecznie zwracać do profesora i jednocześnie swojego opiekuna, ale teraz już nie.

- Idiotyzm. Po co prowokować? Nie możesz działać po kryjomu? – Severus żądał, lecz nie wychodziło mu to skutecznie, jego głos stawał się coraz bardziej uległy. Podatny na myśli panny Higgs.

- Nie lubię. A więc załatw to z tym starcem. Mogę być twoją pomocniczką czy tam kimkolwiek. Ważne bym była blisko Draco. – Na twarzy Ofelii pojawił się zawadiacki uśmieszek, który nie zwiastował nic dobrego. Wyznaczała sobie pewne zadanie, do którego chciała uparcie dążyć. Jej projekt zakładał ogromną zmianę w życiu chłopaka, lecz czy na dobre, czy na złe? Zależy z jakiej perspektywy by patrzeć.

- Jesteś pewna, że wiesz co robisz? Malfoy zachowuje się pewnie, ale częściej okazuje się tchórzem. Masz co do niego wielkie plany, obyś się nie zawiodła. – Snape wydawał się nieufny. Cała to rozmowa i spotkanie było narzucone przez kobietę z góry, nie miał on wiele do gadania. Jego zadaniem było  tylko wykombinowanie przykrywki.

- Uda mu się. W końcu został wybrany, przyjęli go do stowarzyszenia. Choć mam wrażenie, że z roku na rok dostają się tam coraz gorsze osoby, które spełniają tylko podstawowe wymagania, ale to nie ważne. – Ofelia wykręciła oczami i osunęła się od profesora, kontynuując. – Dracon jest wyjątkowy. A ja postaram się, by osiągnął to, co jest mu pisane. A ty nie bój się, na koniec wszyscy będą zadowoleni. Nawet ty.

Kobieta posłała mu jeden z swoich ulubionych uśmieszków, po czym minęła go i pozostawiła samego na korytarzu. Snape szybko zniknął z tego miejsca i udał się na lekcje, by nikt nie zaczął nic podejrzewać. Myślał, że stał na dominującej pozycji, ale raczej był on częścią wielkiej koncepcji Ofelii Higgs.

Najważniejszym jej elementem był Dracon, choć on sam chyba nie był tego świadomy. Od momentu, gdy oficjalnie wkroczył to stowarzyszenia wokół niego zaczęły pojawiać się nieznane mu wcześniej osoby. Przedstawiały różne oferty, jakby drogi życia, które powinien wybrać. Mógł zadecydować kim będzie. Zwykłym pachołkiem, facetem od brudnych spraw, czy w dalekiej przyszłości bliskim współpracownikiem Czarnego Pana. I wśród tych wszystkich propozycji pojawiła się Ofelia, której oferta odbiegała od wszystkich innych, była najbardziej interesująca, ale jednocześnie z najdłuższą i najcięższą drogą. Blondyn przystał na nią, chyba nie dokładnie rozumiejąc możliwych konsekwencji, ale działał w desperacji. Chwycił się brzytwy, by uratować to co mu pozostało.

***

Wielka impreza miała odbyć się już kolejnego wieczoru. Wszystko było dopięte na ostatni guzik, przygotowane i załatwione. Uczniowie zachowali całą akcję w ogromnym sekrecie, tak że nawet młodsze klasy niczego się nie domyślały. Każdy był niesamowicie podekscytowany tym wydarzeniem. Dziewczyny piszczały z zachwytu i pragnęły tylko zaprezentować się jak najlepiej, a chłopcom brakowało jednego dnia oddechu.

Podekscytowana była także Ginny, która miała ogromne plany do tej imprezy. Chciała spędzić ją z Harrym i spróbować wyjaśnić relacje między nimi. Nigdy nie rozmawiali o nich wprost, mimo iż byli sobie wyjątkowo bliscy. Dziewczyna oczekiwała trwałej i pewnej decyzji z ust chłopaka i musiała zrobić wszystko, by Harry chciał ją podjąć.

- Mam te dwie. Do jutra mam wybrać, którą bo zapłaciłam tylko za jedną. A teraz pomóż mi, proszę. – Ginny wyglądała na naprawdę zdesperowaną. Leire zaśmiała się, siadając na łóżku dziewczyny.

Przyjrzała się sukienkom i wiedziała, że nie ważne którą Gryfonka wybierze to będzie wyglądać w niej niesamowicie. Jedna była śnieżnobiała, dość skromna, prosta, ale jednocześnie podkreślałaby wszystkie atuty dziewczyny. Druga granatowa, nieco krótsza i bardziej odważna. Ta druga na pewno spodobałaby się wielu chłopcom, ale nie chodziło tu o wielu, tylko o jednego.

- Biała – powiedziała pewnie rudowłosa, a Ginny schowała drugą uważnie w pudełko. Musiała je odnieść od razu po lekcjach, by zdążyć jeszcze na dekorowanie Wielkiej Sali. Wszystkie elementy znajdowały się w pudłach, bo jutrzejszego dnia musiał odbyć się obiad. Mieli mało czasu na przyozdobienie komnaty, ale w końcu byli czarodziejami.

- Będzie cudownie… Tylko jesteś pewna, że ich nie będzie? – Na twarzy Weasleyówny pojawiło się lekkie zaniepokojenie. Zajęła ona miejsce obok Leire, patrząc jej prosto w oczy.

- Jestem. Takie spotkanie nigdy nie zostało odwołane i zawsze odbywają się w tym samym czasie. Wiem, bo zawsze gdy nauczyciele mieli wizytę w ministerstwie, Albus nie pojawiał się na kolacji. Następnego dnia tłumaczył mi, że to ważne sprawy i cały Hogwart tam się stawia. Z wyjątkiem Hagrida. Odwróć się, uczeszę cię. – Zaproponowała z uśmiechem na twarzy. Ginny podała jej swoją szczotkę i usiadła do niej tyłem. Leire zaczęła powoli przeciągać szczotką po jej długich, prostych włosach, uśmiechając się przy tym delikatnie.

- Nim też się zajmę. Zaprowadzę do niego Płomyczka, wymyślę jakąś ciekawą historyjkę, a on będzie tak zajęty zwierzakiem, że nie zorientuje się, co się dzieje. Zresztą zatroszczyłam się o to, żeby nic nie było słychać. Rzuciłam zaklęcie na komnatę i na zewnątrz nie dotrze żaden dźwięk z środka. – Z tego posunięcia czerwonowłosa była dumna. Była praktycznie pewna, że nie ma możliwości, by impreza nie odbyła się albo zakończyła się fiaskiem.

Ginny rozmarzyła się i poruszyła jeszcze kilka spraw dotyczących imprezy. Bardzo zaangażowała się w sprawę i chciała być pewna, że wszystko wypali. Jedynie Leire po chwili straciła humor i opuściła ręce. Przyjaciółka odwróciła się do niej przodem i spojrzała na nią zatroskana.

- Rozmawiałaś z Ronem? Od lekcji u McGonagall mnie unika i wychodzi mu to. – Przez pannę Dumbledore przemawiał ogromny smutek i żal.

Minęły trzy dni od tego pamiętnego wydarzenia, a ona nie zamieniła z Weasleyem ani słowa. Mimo wspólnych zajęć nie mogła się do niego zbliżyć, a on nawet nie patrzył w jej kierunku. Prócz tego, gdy poruszał się po Hogwarcie chyba używał tajemnych przejść, bo zawsze znikał jej z pola widzenia. Chciała poruszyć tą sprawę, jednak on nie dawał jej nawet szansy.

Były to najdłuższe dni w życiu Leire. Każdy stawał się nijaki, jeśli nie było w nim Weasleya. Pozbawiony blasku, radości i chęci do życia. Leciały i kończyły się niepowrotnie, nie pozostawiając za sobą wspomnień wartych zapamiętania. Były bardziej nijakie niż dni spędzone samotnie w domu.

Prócz tego szalone sny nawiedzały dziewczynę coraz częściej. Im była dalej od Rona, tym one stawały się coraz bardziej odważne. Zachowywała się, jakby uzależniała się od chłopaka, a teraz po odstawieniu go na parę dni jej umysł szwankował. Dzisiejszego ranka obudziła się cała spocona i pierwsze co to nałożyła poduszkę na twarz i zaczęła w nią krzyczeć, a gdy skończyła okładała się nią po głowie. Gdyby jej wymysły opierały się na czymś bezbronnym i naiwnym jak na początku, to przetrwałaby to najprawdopodobniej, ale w tej chwili jej hormony dawały o sobie znać.

- Próbowałam, ale teraz trudno się do niego dostać. On chyba poczuł się bardzo zawstydzony i zakłopotany. Wcześniej nie widziałam go w takim stanie i on sam siebie chyba też nie. I właśnie dlatego chciałam cię o coś prosić… - Głos Ginny przybrał błagalny wydźwięk. Nagle jej wyraz twarzy zmienił się. Nie czuła się pewnie, bo nie chciała zbytnio ingerować w ich sprawy, ale jednocześnie martwiła się o brata. Ściągnęła brwi i złapała głęboki wdech.  

- Tak? – zapytała pokrótce Leire, gdy jej przyjaciółka zawahała się.

- Gdy już będziesz mu dawać kosza, to przynajmniej zrób to delikatnie. – Te słowa kompletnie zbiły z tropu pannę Dumbledore. Postawiła duże oczy i próbowała wyjąkać z siebie coś składnego, ale nie mogła. Nie spodziewała się, że Ginny tak odbierze jej zachowanie. Może właśnie przez to, że próbowała nie okazywać żadnej aprobaty chłopak unikał ją, bo myślał, że nie ma na co liczyć.

- Ale ja… ja nie wiem… Nie myślałam… - Nie miała pojęcia skąd wynika jej zakłopotanie, ale dziewczyna odebrała je jako wykręcenie się z dziwnej sytuacji. Chwyciła jej dłonie i wbiła swoje spojrzenie w twarz rudowłosej.

- Naprawdę delikatnie. Próbowałam już wcześniej wybić mu to z głowy. Mówiłam, że nie widać po tobie byś była nim zainteresowana. Błagałam wręcz, by uszanował waszą przyjaźń i opanował się, ale jak widać nie wyszło mi. – Mówiła bardzo szybko, nie dając dojść do głosu Leire. Teraz rudowłosa zrozumiała, dlaczego Ginny krępowała się, gdy pytała ją o Rona. Rozmawiała ona z bratem o niej i nie chciała zdradzać uczuć chłopaka, wolała trzymać się z daleka.

- Chwila. Czyli, że Ron… Nie to nie może być prawda on cały czas zachowuje się, jak… jak przyjaciel. Pomaga mi i rozmawia ze mną o wszystkim, ale nie wydawało mi się, żeby robił coś ponad to. Zresztą wie o mnie wiele i powinien uświadomić sobie, że ja nie nadaje się i… - Leire zrozumiała, że jeżeli jej domysły stałyby się prawdą to Ronald znajdowałby się na koszmarnej pozycji. Rozmawiała z nim o bardzo osobistych i uczuciowych sprawach związanych z chłopakiem, którego on nienawidzi. Musiał czuć się wtedy okropnie. A wszystko wskazywało na to, że jej obawy się spełniły. Nie wyczarował jej przypadkiem, bo gdyby tak było nie prowadziłaby teraz tej rozmowy z Ginny.

- Rozumiem cię. Nie tłumacz się. Poniosła go wyobraźnia i tyle. Po prostu oszczędź go. – Ginny próbowała zatroszczyć się o brata, by doznał on jak najmniejszego szoku, jednak sama była równie ślepa jak pozostała dwójka.

Panna Dumbledore nie rozumiała jeszcze do końca tej całej sytuacji, ale wiedziała, że będzie musiała wszystko wyjaśnić. Domyślała się, że trudno będzie jej zebrać się na szczerą rozmowę, ale może uda jej się zadziałać jakoś inaczej. Wiedziała teraz co dzieje się z Ronem i mimo iż nie od niego, to od dobrego źródła. Teraz jedynie zaczęła zadawać sobie pytanie, co ona tak naprawdę czuje?

Cały czas była zmieszana tym wydarzeniem.  Z jednej strony jej niesforne myśli i sny nie dawały jej spokoju. Już dawno zorientowała się, że przestała patrzeć na Rona, jak na przyjaciela. Dostrzegła w nim mężczyznę. Lecz czy to wystarczyło by poruszyć jej uczucia? Nie mogła kierować się jedynie swoim pożądaniem, to byłoby samolubne posunięcie. Musiała określić, co dzieje się w jej sercu i co ważniejsze, jeśli już to zrobi, to czy będzie gotowa się do tego przyznać?

Takich okoliczności chciała uniknąć! Właśnie dlatego odganiała podświadomość, która stopniowo ogarnęła jej cały umysł. Nie chciała do tego przystąpić, bo wiedziała, że znajdzie się na rozdrożu, które poprowadzi ją w całkiem skrajne strony. Prościej było jej zadręczać się myślami, gdy wydawało się jej, że Weasley patrzy na nią zwyczajnie. Wtedy musiała jedynie zadbać o siebie, a teraz? Od jej przyszłego zachowania zależała nie tylko jej przyszłość, ale także chłopaka. Nie chciałaby historia powtórzyła obłędne koło i miała tylko dzień na zrozumienie tego, co dzieje się w jej głowie i sercu. Byleby zdążyła.

__________________________________________________________

Z radością informuję, że licznik wyświetleń na blogu przekroczył 10.000 :D Jest to dla mnie ogromne osiągnięcie, zakładając, że istnieje on od 26 grudnia 2012. Dla mnie to naprawdę dużo, więc chciałam wam bardzo podziękować :*

Miałam zaległości w komentowaniu waszych blogów, jednak nawet nie miałam czasu na odpisanie na wasze opinie pod ostatnim postem, więc bardzo przepraszam, ale to już nie jest zależne ode mnie.

Co do rozdziału. Nie wiem dlaczego, ale jest jednym z moich ulubionych. W sumie nie ma tu przewrotnej akcji, nie pojawiło się nic szczególnego o „potworze”, ale bardzo przyjemnie mi się go pisało :D W odpowiedniej zakładce pojawiła się już zapowiedź.

Mam nadzieje, że piosenka wam się podobała. Słowa wydają mi się wręcz idealne do tej sytuacji.

This is start of something beautiful,
This is start of something new,
You are the one who'd make me loose it all,
You are the start of something new.

Zawsze mam do was jakieś pytanie, więc tym razem też się ukaże. Miałam zapytać, czy wydaje wam się odpowiednie, by któryś z bohaterów umarł, ale tą kwestię mam już rozstrzygniętą. Więc zapytam z ciekawości. Czy wydaje się wam, że jest coś co może stanąć na drodze miłości w taki sposób, że nie ważne jaka byłaby ona wielka, nagle przestałaby mieć znaczenie? (Możecie odnosić i rozważać je, myśląc o opowiadaniu, ale nie musicie. Jedynie zaznaczę, że „zdrada” jakoś mnie osobiście nie przekonuje, bo wszystko można wybaczyć.) Więc czego nie można by było? Co byłoby przeszkodą nie do przejścia? Czy może nie ma nic takiego? Jestem ciekawa waszych odpowiedzi, zobaczmy czy z kimś mam podobny pogląd na tą sprawę :)

L.