Rozdział 9

Leire stała lekko podenerwowana pod klasą, stąpając z nogi na nogę. Cały czas walczyła z obrazem wytworzonym w jej własnej głowie. Ze snem, z którym miała dziś do czynienia. Nie dość, że bała się zmrużyć oko, bo panna Granger na dobre wyprowadziła się, to nawet podczas snu nie mogła po prostu zapomnieć o tym co się dzieje. Rozglądała się nerwowo dookoła, mimo iż większość była już w klasie. Ona stała na czatach, czekając jak Hermiona przyjdzie, jednak po dziewczynie nie było ani śladu. Ku jej zdziwieniu obok pojawił się nie kto inny, jak Ron, który nie zawitał dziś na żadne zajęcia.

- Hej. Co się stało,  że opuściłeś dziś komnatę? Myślałam, że zrobiłeś sobie wolne. – Leire próbowała powitać go z uśmiechem, lecz było trudno. Sam Weasley też nie wyglądał najlepiej. Był blady i słaby, a co bardziej dziwaczne nie biło od niego entuzjazmem i nawet nie uniósł kącika ust na jej widok.

- Byłem ciekawy, kto będzie uczył nas Obrony Przed Czarną Magią. To dziwne, że dopiero po kilku tygodniach od rozpoczęcia roku szkolnego pojawi się nauczyciel. A ty czemu tu stoisz? – zapytał Ron i zajrzał do środka, po czym skierował na nią swój wzrok. Dziewczyna mogła teraz dostrzec jego podkrążone oczy. Chyba też nie spał dobrze tej nocy.

- Na początku myślałam, że to będzie Snape, ale raczej nie. Podobnież przyleciały sowy od rodziców z zapytaniami, czemu nie ma zajęć i w końcu kogoś wyznaczyli. Ja? Czekam na Hermionę, cały czas mi znika – dodała zrezygnowana, a chłopak ściągnął brwi, uchylając bardziej drzwi i pokazał coś palcem.

- Ale ona siedzi w klasie. – Swoją wypowiedzią wywołał niedowierzanie. Leire zajrzała i naprawdę dostrzegła dziewczynę.

- To nie możliwe. Stałam tu, jak jeszcze nikogo nie było w sali – powiedziała z zaciśniętymi zębami.

Nie wiedziała, jak robi to Granger, ale była niesamowicie sprytna. Gryfoni wkroczyli wspólnie do komnaty i zajęli miejsca obok siebie. Cała grupa wyczekiwała nauczyciela z ogromną ciekawością. W końcu wszyscy usłyszeli skrzypienie drzwi i powolne kroki. Postać ruszyła w stronę biurka, a gdy tam się znalazła wszyscy skoncentrowali na niej swój wzrok.

- Otwórzcie podręczniki, zaczynamy dziś rozdziałem o Obronie przed urokami – dodał sędziwy głos, a Leire, jak i większość klasy wpatrywała się z lekko uchylonymi ustami.

- To są chyba jakieś żarty – powiedziała to głośniej niż chciała. Mężczyzna odwrócił się w jej stronę i spojrzał zza swoich okularów.

- Nikt tu nie żartuje. Powątpiewam, by Obrona przed urokami miała w sobie coś zabawnego, Leire. Czas ruszyć do przodu, macie ogromne zaległości. Bierzemy się do pracy. – Jeszcze tylko Dumbledore’a tam brakowało! Od kiedy zainteresował się nauczaniem. To dyrektor, nie powinien wykonywać innych zadań i to nie takich. Rudowłosa opuściła głowę, mając ochotę zapaść się pod ziemie. Chciała jedynie przeżyć do końca lekcji.

* * *

- Leire, możesz zostać na moment? – poprosił Albus, gdy ta chciała opuścić klasę. Powiedziała Ronowi, by na nią zaczekał, a gdy wszyscy wyszli spojrzała na starca niechętnie, czekając na to, co ma jej do powiedzenia.

- Chciałbym z tobą porozmawiać o…

- Od kiedy masz czas na uczenie innych? Zawsze powoływałeś się na obowiązki dyrektora, przecież jest ich tak dużo, dlatego nie mogłeś się pojawiać, a teraz od tak dokładasz sobie kolejne? – Przerwała mu i dodała z pogardą.

Nie widziała sensu w jego postępowaniu i na pewno nie miała zamiaru przeprowadzać teraz sobie z nim przykładnej rozmowy ojca z córką. Zresztą cały czas miała w głowie jego ostatnią konwersacje z Severusem i miała ochotę wygarnąć mu to wszystko w twarz.

- Ktoś musiał zająć to stanowisko. Uważam, że nadaję się do tego i taką podjąłem decyzje. Ale nie o tym chciałem mówić. Chciałem się dowiedzieć, jakie relacje łączą cię z Ronem Weasleyem? – To pytanie całkowicie zbiło z tropu dziewczynę. Co jak co, ale tego się nie spodziewała. Przez moment szukała odpowiednich słów, aż w końcu wydukała.

- To mój przyjaciel… a tobie co do tego? Przecież na początku pasowało ci, że zaczęłam się z nim dogadywać. – Leire rozłożyła ręce w geście niezrozumienia. Kompletnie pogubiła się w rozumowaniu Albusa.

- To prawda, jednak wiedz, że lepiej by było, gdyby pozostał on tylko twoim przyjacielem. – Spojrzenie Dumbledore’a było bardzo pewne siebie i nawet przekonywujące, tylko jakby jego słowa miały jakiś sens.

- Co proszę? – zapytała zdezorientowana dziewczyna.

- Już dawno zauważyłem, że pojawiło się coś między nim i panną Granger. Szkoda by było zaprzepaścić tak długą znajomość. – Leire nie wierzyła w to, co słyszy. Uniosła brwi do góry i momentalnie ją zatkało. Zbierała się na jakąś ripostę, ale gniew sprawił, że jedynie postanowiła dosadnie wyrazić swoje zdanie.

- Świetnie. To przepraszam, teraz ty będziesz szukać mi chłopaka? Tak? Może Potter? A nie, on spotyka się z Ginny od dawna. Hmmm, Draco? Zapomniałam, przecież on tobie też nie odpowiadał. A może… Neville? Chociaż, chłopak z dramatyczną przeszłością i dużym bagażem emocjonalnym. To… Już wiem! Luna! Co ty na to? Obydwie mamy nieco nakręcone w głowach, pasowałybyśmy do siebie idealnie, nieprawdaż?! – Dziewczyna bardzo gestykulowała i specjalnie wypowiadała się sarkastycznym tonem.

Dumbledore nie miał prawda się wtrącać w jej życie prywatne, nawet jakby chciała spotykać się z Blaisem Zabinim, który słynął z tego, że dziewczyny miał na moment. Po prostu nie powinno go to interesować. A zawsze robił coś tak irytującego, co wytrącało ją z równowagi.

- Nie odzywaj się już do mnie. Po prostu nie rób tego, jak nie musisz. Mam dość twoich kłamstw, rozkazów i wskazówek. Traktujesz mnie, jak jakąś zabawkę. I nie zaprzeczaj, słyszałam twoją rozmowę z Snape’em. Może zaraz się dowiem, że zabrałeś mnie z sierocińca, a potem rzucaliście monetą kto ma mnie wziąć, hmm? Brawo tatuśku, brawo – dodała na koniec i wykręciła się, po czym opuściła komnatę. Nie chciała nawet słuchać jego wytłumaczeń. Teraz powinno zacząć targać go sumienie za swoją własną głupotę.

Leire stąpała do przodu, idąc wprost na swojego przyjaciela. Ten podpierał ścianę z opuszczoną głową. Rudowłosa stanęła przed nim, a on po jej wyrazie twarzy wnioskował już, że wydarzyło się coś mało przyjemnego.

- Masz ochotę na podróż? – zapytała nagle i wysunęła do niego swoją dłoń. Miała już dość dziś szkoły, każdego jej fragmentu. Ron chyba też, bo bez zastanowienia ruszył za dziewczyną. Nie przejmowało go, że opuszczą resztę lekcji. Wydawało mu się, że ich głównym celem było Hogsmeade. Wpadli do Pubu pod Trzema Miotłami, ale tylko by napić się kremowego piwa, a potem przenieś się w lepsze miejsce.

* * *

Świeże powietrze dookoła, inny grunt pod nogami, szmery na korytarzu zamienione na śpiew ptaków. Te symptomy sprawiły, że Weasley otworzył oczy i rozejrzał się dookoła. To nie był Hogwart, a jakieś odludzie okrążone łąkami i lasami na wzgórzu. Tylko jedna droga, której końca nie dało się zauważyć. Na samym środku dom. A raczej mała chatka. Zadbana, czysta, niczym z bajki. Ron był pod wrażeniem. To tu żyła Leire. Jednak nie tego się spodziewał. Okolica była tak spokojna, a sam dom wyglądał bardzo niepozornie.

- Umiesz się teleportować? I… Spodziewałem się jakiegoś zamku albo raczej pałacyku – rzucił Ron, a dziewczyna jedynie zaśmiała się i ruszyła powoli pod górkę, wołając go za sobą. Cały obraz reprezentował się cudownie, jednak nie pasował do wyobrażenia chłopaka.

 - Już od jakiś dwóch lat. Tak wiem, w Hogwarcie można od ostatniej klasy, ale ja jestem inna. A co do domu… wbrew pozorom nie potrzeba mi wiele do szczęścia. – Leire zaśmiała się, wchodząc do środka. Spodziewała się takiej reakcji Rona. Wolała to przytulne gniazdko niż wielki, chłodny pałac. Tutaj miała wszystko czego potrzebowała. Przynajmniej mieszkanie było przytulne i urocze, ono dawało jej poczucie bezpieczeństwa.

Ron przekroczył próg tuż za nią, rozejrzał się dookoła z lekko uchylonymi ustami. Ten dom był nawet podobny do jego. Tylko, że panował tu większy ład i porządek. Pomieszczenie, w którym się znaleźli był to jednocześnie przedsionek, jadalnia i kuchnia. Dookoła stare drewniane meble, jednak utrzymane w jak najlepszym stanie, żadnych nowinek, na które mógłby sobie pozwolić Dumblredore. Skromność i stonowanie w całości.

Wnet dziewczyna przed nim zatrzymała się, lecz nie z własnej woli. Ku jej zaskoczeniu usłyszała pisk, a potem poczuła na sobie obce ciało, które przyległo do niej, przytulając ją mocno do siebie.

- Panienka wróciła! Wróciła do Izoldy^[1]! Izolda wiedziała, że panienka wróci! – był to okropny pisk, ale jednocześnie miał w sobie coś czarującego.

Duże granatowe oczy okazywały teraz wielką euforie. Mały potworek, nawet jak na skrzata, wtulał się w dziewczynę, a ta lekko zaskoczona odwzajemniła uścisk i zaśmiała się. Weasley stał w bezruchu, nie wiedząc dokładnie z czym ma do czynienia, bo dostrzegł jedynie bordową szatę.

- Ja też tęskniłam Izoldo, ale możesz mnie nie dusić? Izoldo? Proszę. – Próbowała cokolwiek powiedzieć rudowłosa, ale było to nieco utrudnione, bo ledwo co mogła złapać oddech.

Skrzat domowy był tak przepełniony entuzjazmem i szczęściem, że pod wpływem chwili musiał pokazać swoją całą radość. Dopiero, gdy do niego dotarły słowa Leire odskoczył na ziemię i skręcił stropy do środka, ręce złączył z tyłu i opuścił nieco głowę zawstydzony.

- Izolda przeprasza. Izolda była tak szczęśliwa, że panienka Leisure^[2] pojawiła się, że zapomniała, jak należy się zachowywać. Izolda bardzo, bardzo, bardzo przeprasza. – Mały stworek krążył wzrokiem po ziemi, a czerwonowłosa uśmiechnęła się sama do siebie.

- Leisure? – Ron spróbował niedbale powtórzyć imię, które wymówił skrzat, jednak nie zabrzmiało to tak, jak powinno.

- Nawet nie waż się komukolwiek o tym wspomnieć. – Leire od razu odwróciła się do niego, grożąc. Izolda słysząc męski głos uniosła głowę od razu do góry, a jej wyraz twarzy zmienił się całkowicie. Ponownie skoczyła wysoko, jednak tym razem na Weasleya, którego zaczęła bić i wypychać z domu.

- Chłopak! W domu jest chłopak! Izolda broni, by w domu nie pojawił się żaden chłopak! Wyjdź szybko, wyjdź! – Zaczęła krzyczeć chaotycznie, a Ron próbował odtrącić ją od siebie, ale to było nieco trudne.

- Izolda zostaw go natychmiast! Ron to przyjaciel! Słyszysz, zostaw go! – Rudowłosa zaczęła podnosić głos na skrzata i próbowała odciągnąć go od Weasleya. Jednak mały stworek mocno się zawziął i dopiero po dłuższej chwili wylądował na podłodze, i ponownie wyglądał na skruszonego.

- Izolda przeprasza panienkę Leisure. Ale sir Dumbledore kazał Izoldzie pilnować, żeby żaden chłopak nie pojawił się w domu. Izolda nieśmiało przypomina, że panience nie wolno sprowadzać chłopców tutaj. – Ron zaczął otrzepywać się i poprawiać ubranie, a Leire zbliżyła się do skrzata i przykucnęła.

- Ron to przyjaciel. Zapamiętaj. A teraz pójdziesz do pokoju albo gdziekolwiek chcesz, ale nikomu nie powiesz, że tu jesteśmy. Jasne? Izolda?

- Tak, Izolda rozumie. Izolda miała się spotkać z innym wolnym skrzatem, ale Izolda czuła, że dziś spotka ją coś cudownego. I panienka Leisure wróciła. Izolda jest tak szczęśliwa, że nie może teraz tak po prostu wyjść. Izolda będzie obok, jakby panienka czegoś potrzebowała – powiedziała i spojrzała nieufnie kątem oka na Rona, odwróciła się i poszła do innego pokoju.

Leire wykręciła oczami i sprawdziła, czy z Weasleyem wszystko w porządku, po czym zaproponowała gorącą czekoladę. Przeszli razem do pokoju obok. Był największy z wszystkich, była to domowa biblioteka. Znajdowało się tu mnóstwo książek, biurko, tablica, ale także kanapa i jeszcze kilka innych mebli.

- Już dawno ją uwolniłam. Zadaniem Izoldy było pilnowanie mnie, ale ja nie chciałam tego. Zwróciłam jej wolność, ale ona stwierdziła, że nie może mnie zostawić. Mówiła, że się do mnie przywiązała i zawsze będzie mi pomagać. Jedyne co mnie denerwuje to, to że cały czas wykonuje polecenia Albusa – powiedziała i skrzywiła się jednocześnie, zamykając za sobą drzwi.

Ron usiadł na sofie z gorącym kubkiem, a Leire zajęła miejsce obok. Dziewczyna dostrzegła ponownie coś dziwnego w zachowaniu chłopaka. Gdy Izolda się na niego rzuciła skrzywił się niesamowicie i teraz też to robił. Prócz tego siedział do niej bokiem i na każde jej pytanie o jego stan uciekał wzrokiem.

- Poznałeś Izoldę… A teraz chyba muszę zapoznać cię z panną Włochatką – powiedziała rudowłosa i zaczęła wpatrywać się w puste miejsce za Ronem, jakby cokolwiek tam było. Na twarzy chłopaka od razu pojawiło się dziecięce przerażenie i podskoczył on szybko, po czym odsunął się na kilka kroków. Wykonując szybko ten ruch syknął cicho i złapał się za brzuch.

- Mam cię! – krzyknęła dziewczyna, odstawiając kubek z czekoladą i wstając.

Zaczęła wpatrywać się w jego dłoń, a potem poprosiła go kilka razy, by zajął miejsce. Tłumaczyła, że jej małej przyjaciółki tu na pewno nie ma. Gdy Ron w końcu usiadł, ta próbowała mówić grzecznie, by pokazał, co mu dolega . Lecz ten był uparty jak osioł.

W końcu z poważną miną, wstała i po chwili zajęła miejsce obok niego.

- Ostatni raz proszę. – Była to prawie że groźba. Ron spojrzał w jej tęczówki, po czym niechętnie odsunął dłoń. Czerwonowłosa przyjrzała się ubraniu i na fragmencie ciemnej tkaniny mogła dostrzec jakieś brunatne plamki. Od razu skarciła wzrokiem chłopaka.

- Zdejmuj koszulkę. – Te słowa sprawiły, że rudego całkowicie zatkało, ale ona spojrzała tylko na niego pouczająco, dodając:

- Co ty myślisz, że ja w życiu nie widziałam męskiej klaty. Raz, dwa.

Pogoniła go jeszcze ruchem dłoni, a Ron powoli ściągnął bluzkę przy tym niesamowicie się krzywiąc. Leire, jak lekarz przyjrzała się dokładnie urazowi. Znajdował się on niedaleko trzustki. Wyglądał jak wielki fioletowo-czerwony, krwawiący siniak. Opuszkiem palców dotknęła delikatnie okolicy rany, ale słysząc syk odsunęła się natychmiast.

- Pojedynek? Z kim?

- Zgadnij – odpowiedział chłopak, odkręcając głowę w drugą stronę. Był zły, ale chyba na samego siebie. Przeliczył się, co do swoich możliwości.

- Draco – dodała cicho dziewczyna, po czym wstała. Ruszyła do jednej z szafek, po czym wróciła z pewnym przezroczystym preparatem i wyjęła swoją różdżkę. Wypowiedziała krótkie zaklęcie, jednak nie pomogło ono całkowicie. Zatrzymało jedynie silne krwawienie.

- Dostęp do różdżki i wzburzony testosteron to niezbyt odpowiednie połączenie. Jak dzieci… - Wykręciła oczami i spróbowała jeszcze innej sztuczki, ale w końcu poddała się i nabrała na dłoń maść, którą zaczęła wsmarowywać w ranę. Całkowicie nie przejmowała się tym, że chłopaka najprawdopodobniej to szczypie, zasłużył sobie za swoje szczeniackie zachowanie.

- Wiem, co to za zaklęcie. Masz szczęście, że to zobaczyłam. Nie jest ono zakazane, bo od razu nie wywołuje żadnych większych skutków, ale… Po kilku dniach rana rozszerzyłaby się tak, że nie mógłbyś ruszyć się z łóżka. Po ponad tygodniu wykrwawiłbyś się albo popełnił samobójstwo, nie mogąc wytrzymać bólu. – W tej chwili spojrzała w jego błękitne tęczówki. Jego wyraz twarzy spoważniał. Lecz mimo to, Ron uważał, że nie ponosi całej winy za to wydarzenie.

Gdy dziewczyna wstała, żeby odłożyć maść odezwał się w końcu.

- Mógł walczyć zgodnie z regułami. Ja nie używałem tak niebezpiecznych zaklęć. – W jego głosie było słychać żal. Leire nie zgadzała się z tą postawą i wycierając dłonie próbowała go uświadomić, że nie może zrzucać całej winy na blondyna.

- Ogólnie nie złamał żadnych zasad. Trochę je ominął. Zresztą gdybyś nie chciał, to nie walczyłby z tobą. – Ron wciągał właśnie bluzkę, gdy całkowicie go zamurowało. Nie rozumiał, jak Leire może tak się o nim wyrażać, po tym jak Draco ją traktował.

- Czemu ty cały czas go bronisz?

- Bo on jest taki częściowo przeze mnie. I próbuje tłumaczyć sobie jego zachowanie. Nie ukrywajmy, że wasze relacje pogorszyły się znacząco, jak ja się pojawiłam. Wcześniej też się nie lubiliście, ale dopiero teraz jest tak źle. A ja nie chciałabym żeby doszło do trzeciego starcia, po którym musiałabym organizować ceremoniał pogrzebowy dla któregoś z was. – Jej ton stanowczo uległ zmianie. Stał się delikatny i wręcz smutny. Zdania wypowiadała coraz ciszej, jednak to nie spowodowało zmiany w zachowaniu Weasleya.

- On zawsze taki był. Co takiego mogłaś zrobić, żeby miał do ciebie jakąś urazę? – zapytał z niezrozumieniem chłopak, wpatrując się w plecy dziewczyny, która stała w miejscu jak wmurowana, a po dłuższej chwili dodała:

- Zraniłam jego uczucia. – Te słowa zbiły z tropu Rona. Uczucia? Draco i uczucia? Przecież to nie mogła być jedność, nie powinna. Jedyne, co mógł czuć to złe emocje, ale nie stać byłoby go na żadne ważniejsze, wyższe. Przynajmniej taką każdy miał opinię na jego temat do tej pory.

- To wydarzyło się w wakacje, wtedy widziałam się z nim po raz ostatni… - Zaczęła swoją wypowiedź, odwracając się do chłopaka. Po chwili siedziała obok niego, a on słuchał uważniej niż kiedykolwiek wcześniej. Mógł zapoznać się z kolejnym epizodem z jej życia, a jednocześnie  dowiedzieć się czegoś ciekawego o Draco.

 ♫

Leire stała w miejscu, rozglądając się dookoła i nadal, trzęsąc się ze strachu. Cały czas przed oczyma miała ten okropny obraz, który poruszył jej serce. Nie chciała mieć już z tym nic wspólnego, to ją przerosło. Nadszedł czas by zakończyć tą farsę, jednak pośród drzew nie było widać chłopaka. Mimo później pory nalegała na spotkanie, właśnie w tym ich wyjątkowym miejscu. Bała się, że splami wszelkie dobre wspomnienia z nim związane, jednak jedynie tutaj mogła przeprowadzić tą rozmowę.

- Jestem. – Usłyszała za swoimi plecami, a po chwili blondyn pojawił się przed nią z uśmiechem na twarzy, jakby nic się nie wydarzyło. Zbliżył się do niej, by pocałować ją na powitanie, lecz ta odsunęła się.

- Co jest? – zapytał zdezorientowany, a rudowłosa nie potrafiła zrozumieć, jak Malfoy może przejść do codzienności, po tym co się wydarzyło.

- Co jest? Żartujesz sobie? Oni prawie go wykończyli, Draco. – Wspominając o demimozie dziewczyna poczuła po raz kolejny gęsią skórkę. – Gdybym go nie zabrała, to on by tam umarł. I dlaczego?! Bo musieli sobie na „czymś” potrenować?! – Leire już niewytrzymała i uniosła się gniewem. Ledwo co udało jej się uratować zwierzaka, choć i tak nie była pewna, że będzie z nim wszystko dobrze.

- Co ja według ciebie mam zrobić? Oni po prostu tak mają…

- To nie jest żadne usprawiedliwienie. Wiem, że w żaden sposób na nich nie wpłynę ani ja, ani ty. Ale ja się po prostu z tego wypisuje, nie chce mieć z tym już nic wspólnego i ty też zastanów się, Draco. Czy chcesz być taki jak oni? – zadając mu te pytanie, patrzyła prosto w jego oczu. Miała nadzieje, że otrzyma odpowiedź, która pozwoli im odejść stąd razem i zapomnieć o Stowarzyszeniu Cienia raz na zawsze.

- To nie takie łatwe. Oni się na mnie zawiodą i moi rodzice też. – Ton blondyna był zmieszany. Jednocześnie nieco złośliwy, ale dało się wyczuć nutkę żalu. Czerwonowłosa była w stanie zauważyć, że on nie do końca przystaje na wszystkie warunki członkowstwa w grupie.

- W przeciwnym razie ja się na tobie zawiodę. Teraz masz czas na decyzje, Draco. Wybieraj. – Odczuwała rosnące podenerwowanie, bo wcale nie była pewna do słów, które wypowie Malfoy. Wierzyła, że on może się jeszcze zmienić, jednak nie miała pojęcia czego on oczekuje.  Nie raz próbowała zrozumieć jego system wartości, lecz blondyn zawsze ją zaskakiwał. Tym razem także.

- Dobrze. Niech będzie. – Złapał głęboki oddech. – Zostawię to. Zostawię ich. Ale odrzucając to wszystko, co mogą mi dać muszę wiedzieć, że nie idę w ciemno. – Jego głos stopniowo ściszał się i łagodniał. Chłopak zmniejszał odległość między nimi i położył swoją dłoń na policzku dziewczyny, gładząc delikatnie jego powierzchnie kciukiem.

Moment zbierał się w sobie, jakby toczył wewnętrznie ogromną walkę z samym sobą, aż przemówił.

- Kocham cię. – W tej chwili patrzył się w jej zielone tęczówki, szukając w nich odpowiedzi. – Właśnie dlatego jestem w stanie zostawić to, ale powiedz mi, że jeśli to zrobię to nie popełnię błędu. Zadeklaruj mi, że opuszczając ich otrzymam coś więcej, a obiecuje, że to będzie koniec z ciemną stroną – mówił to z nieznaną jej wcześniej czułością i troską.

Na twarzy dziewczyny pojawiło się zdumienie. Mimo mocniej więzi łączącej ją z chłopakiem, wspólnych przeżyć i doznać nie pomyślałaby, że Dracon byłby w stanie  wypowiedzieć tak wielkie słowa. Tym bardziej mówione z pełną szczerością i przekonaniem, co było widać po jego wyrazie twarzy. Rudowłosa przyglądała mu się uważnie z lekko uchylonymi ustami, zbierając się na odpowiedź. Czuła jak jej serce wali szybciej, jakby krzyczało z radości, bo tylko na to czekało. Lecz szok okazał się silniejszy. Jej uczucia zostały przez niego zmiażdżone i zamknięte w małej klatce, z której szaleńczo próbowały się wyrwać, jednak nie było to możliwe.

- Nie umiem… przepraszam – dodała cicho. Jak mogła wypowiadać słowa, których znaczenie tak oczywiste, było jej tak naprawdę mało znane?

Jedyną miłość o jakiej mogła myśleć, to ta, która była opisana w książkach. Nie miała z nią nigdy kontaktu, nawet nie doświadczyła jej od strony rodzica. Więc skąd miała być pewna, że to co czuje w tej chwili do Dracona to nie jest jedynie przyjaźń, ogromna sympatia lub zwykła chemia? Bała się, że popełni błąd, a jej ciało skutecznie uniemożliwiło jej udzielenia odpowiedzi, której oczekiwał chłopak. Czuła, jakby w jej gardle rosła gula, która nie pozwoliła jej na wypowiedzenia żadnego słowa w tej chwili.

Twarz chłopaka zmieniła swój wyraz momentalnie. Z pełnego przekonania zmieniła się w ponurą, a potem silnie zranioną. Wyglądało, jakby chłopak ponownie zamykał się wewnętrznie w sobie, hamując dopływ jakichkolwiek uczuć czy słów. Odsunął dłoń, a potem wykonał krok w tył.

- Tak myślałem. To nie było warte takiego oddania. – W tej chwili próbował ją zranić, jednak w taki sposób sam się bronił. Leire dostrzegła w jego oczach szklaną tafle, co utwierdziło ją tylko w przekonaniu, że musiało to go koszmarnie zranić.

Dracon odwrócił się na pięcie i ruszył przed siebie, a czerwonowłosa zdążyła wykonać kilka kroków w jego stronę, jęknąć coś, żeby go zatrzymać, jednak on już znikł z zasięgu jej wzroku. Stanęła tam w miejscu, jak sparaliżowana z ogromnym poczuciem winy i wyrzutami sumienia.

* * *

Leire siedziała skulona na kanapie. Obejmowała mocno swoje kolana, jak mała dziewczyna, wspominając tamten dzień. Ponownie odczuła tą winę i to zabijało ją wewnętrznie. Mogła go uratować, wyrwać z grona tych osób, gdyby tylko była wtedy w stanie wydusić z siebie kilka wyrazów. Słów, które były by najszczerszą prawdą, jednak jej wewnętrzna bariera uniemożliwiła jej to. Ron był zszokowany gestem Malfoya, ale jednocześnie także reakcją dziewczyny. Jednak ktoś kto w życiu nie zaznał miłości, uczucia ciepła i troski byłby tylko w stanie, pojąć jej zachowanie. Weasley milczał, twierdząc, że jedynie gest przytulenia, wskazujący ofertę pomocy w każdej chwili teraz wyda się odpowiedni. Siedzieli tak razem w ciszy nieruchomo. Obydwoje pogrążeni w melancholijnych myślach. Rudowłosa cały czas miała przed oczami obraz twarzy blondyna.  Czuła wtedy coś, nie wiedziała jak to nazwać, ale coś się w niej zrodziło. I koszmarnie bała się, że teraz dzieje się z nią to samo. A nie zniosłaby odejścia drugiej, tak bliskiej jej osoby. To był kolejny ważny argument, by zahamować swoje niepokorne myśli i grzeszne sny. To był ostatni moment, by ratować jej przyjaźń z Ronem. Nie mogła pozwolić sobie na głębsze uczucia, bo przeczuwała, że to wtedy ona odeszłaby zraniona jednocześnie, paląc za sobą wszystkie wybudowane mosty i niszcząc swoją relacje z Weasleyem.

__________________________________________________________

^[1] Zapraszam do Zwierzyńca, gdzie znajduje się opis Izoldy i obrazek, który pozwoli wam wyobrazić sobie ąę postać. (PS. Długo zastanawiałam się, czy dodać ją do „Bohatrerów”, czy to „Zwierzyńca”, lecz jako, że Skrzat domowy kwalifikuje się do magicznych zwierząt, to wybrałam tą druga opcje.

^[2] czyt. Lejszur/Lejżeer – nie jestem w stanie dokładnie tego przepisać na polskie znaki, bo jest to wymowa francusko-hiszpańska, więc mi trochę trudno ;)

Na wstępnie przepraszam, jakby rozdział okazał się nijaki. Mam za sobą jeden z najgorszych tygodni mojego życia, po którym czuje się zdołowana i dobita. Jakość może być gorsza,  możliwe, że jest więcej błędów, bo nie miałam czasu przeczytać rozdziału tak wiele razy, jak poprzednio.

Prócz tego uprzedzam, że dramatyczna końcówka była pisana podczas apogeum mojej chandry. Początkowo miało się tam znaleźć coś innego, wpis o Stowarzyszeniu, ale wyszło, jak wyszło. Lecz w tej chwili oświadczam, że większość scen obyczajowym, dotyczących relacji itp. została już przeze mnie wykorzystana, więc przejdziemy teraz do właściwej akcji, a wątki dotyczące przyjaźni i innych więzi będą raczej pobocze – przynajmniej tak zakładam. EDIT: Rozdział 10 napisany - pozostajemy nadal w domku na wzgórzu, ale przygotujcie się na dłuuuugą historię o Stowarzyszeniu - dużo informacji, nowych postaci itp. ;*

Na koniec apel. Blog ma 29 obserwatorów, jednak komentarzy od poszczególnych osób pojawiło się pod ostatnim wpisem 12, reszta to moje odpowiedzi na wasze opinie. Jeśli czytasz to proszę skomentuj. Jeśli nie masz ochoty się rozpisywać, to chociaż daj znać, że jest po co pisać to opowiadanie. W tej chwili bardzo przyda mi się wsparcie z waszej strony.

L.