Rozdział 13

To ten dzień. On miał okazać się niewiarygodnie spokojny i beztroski. Po zmroku uczniowie odłożyli nadmiar obowiązków szkolnych na bok i pozwolili sobie na zatracenie choć raz w roku. Równie dobrze mogli zamknąć w ciemnym kufrze swoje wszelkie zmartwienia i bariery, by obejść przeszkody oraz osiągnąć wiele niezdobytych rzeczy tego wieczoru. Nie mieli nic do stracenia i mogli ruszyć przed siebie z uniesioną głową.

Tylko najbliżsi „współpracownicy” Leire zostali wpuszczeni wcześniej do Wielkiej Sali. Zajęli się oni dekorowaniem od razu, gdy nauczyciele po kryjomu opuścili szkołę. Uczniowie mieli tylko sześćdziesiąt minut na przygotowanie ogromnej komnaty, bo punkt godzina dziewiąta drzwi miały stanąć otworem dla zaproszonych.

Dopiero, gdy Leire czuła, że jest dumna i dopilnowała każdej małej drobnostki mogła udać się do swojej sypialni, żeby przebrać się. One nie miała takiego kłopotu jak Ginny, bo od razu wiedziała w co ma się ubrać. Dostała kiedyś sukienkę, której nie miała jeszcze okazji założyć, a na tą imprezę nadawała się idealnie. Była ona czarna i dość krótka, może nawet trochę wyzywająca. Do tego większy dekolt na pewno wzbudzi zainteresowanie,  ale pomijając te szczegóły sukienka była jednolita, bez zbędnych świecidełek. Była jednocześnie mroczna, ale i cudowna. Prosta, ale skrywająca w sobie tajemnice. Leire otrzymała ją w prezencie… od Dracona.

Czerwonowłosa nie dobrała uciążliwej biżuterii ani nie bawiła się w szykowne fryzury. Dopełnieniem okazały się jedynie kruczoczarne i dość wysokie buty, w których czuła się niesamowicie kobieco.

Wiedziała, że jest gotowa, gdy do jej komnaty zapukała, a następnie wpadła zachwycona Ginny. Dziewczyny wychwaliły się nawzajem, a ruda po raz drugi w życiu poczuła się mniej wartościowa przy drugiej dziewczynie. Weasleyówna wyglądała tak cudownie, że na miejscu Harry’ego Leire nie zastanawiałaby się długo.

Panna Dumbledore jeszcze raz prześledziła w głowie swoją popołudniową rozmowę z Hagridem. Nie znała się z nim dobrze, ale gdy tylko zobaczył on Płomyczka od razu przestała się nim przejmować. Rudowłosa skłamała trochę i powiedziała mu, że znalazła tego hipogryfa, gdy był mocno zraniony w kolano. Pomagała mu się wyleczyć, ale cały czas jest z nim coś nie tak. Warto też wspomnieć, że Mawson jest świetnym aktorem i bardzo realistyczne udawał ból. Leire nie musiała się zamartwiać olbrzymem, więc wszystko było zapięte na ostatni guzik.

Zegarek pokazywał, że jest dwadzieścia po dziewiątej, gdy dziewczęta stanęły przed drzwiami. Ginny złapała za klamkę i pociągnęła ją mocno i dumnie, lecz ku jej zdziwieniu drzwi nie otworzyły się. Spróbowała jeszcze raz i poczerwieniała, a rudowłosa wybuchła jedynie śmiechem.

- Siłą tu nic nie wskórasz, moja droga Ginevro. Właśnie mi się przypomniało, że na twoim zaproszeniu zapomniałam dopisać małą wskazówkę. – Roześmiała dziewczyna chwyciła przyjaciółkę za rękę i odsunęła się do tyłu. Ginny nie miała pojęcia, co się dzieje, ale za pewne była to kolejna sztuczka Leire.

- Pamiętasz, że zostali zaproszeni jedynie uczniowie z dwóch roczników, prawda? Postarałam się, żeby żaden młodszy się tu przypadkiem nie wdarł i założyłam hasło. – Panna Weasley ponownie uśmiechnęła się szeroko, była pod wrażeniem zapobiegliwości Leire. Czerwonowłosa wybrała słowa, które nie miały prawa pojawić się w ustach kogoś z młodszych klas.

- Dobrze zdałam SUM’y. – Po tych słowach dziewczęta usłyszały jakiś hałas. Następnie drzwi zaczęły się powoli uchylać, a ostre światło z środka wdarło się na korytarz. Leire złapała swoją przyjaciółkę za rękę i wciągnęła ją do wewnątrz, by jak najszybciej przedstawić jej ich skończone dzieło.

Gdy tylko znalazły się w środku dobiegła do nich głośna muzyka grana na żywo. Na samym końcu sali w miejscu gdzie zazwyczaj siedzieli nauczyciele i sam dyrektor znajdowała się scena, na której obecnie występował jeden z najpopularniejszych zespołów w świecie czarodziei. Ogromna komnata była mroczna, ale rozświetlały ją nienaturalnie różnokolorowe gwiazdy na wyczarowanym suficie. Okna zostały zaczarowane tak, by cały czas patrząc przez nie można było dostrzec falę fajerwerków. Pod długimi ścianami zostały rozstawione stoły z różnymi przekąskami, kanapeczkami, słodyczkami i napojami. Przy wejściu rozmieszczono białe kanapy dla tych, którzy nie mieliby już siły się bawić, lecz obecnie były one puste.

Leire roześmiała się wesoło, widząc jak wszyscy świetnie się bawią. A co ucieszyło ją najbardziej? Nie miała pojęcia kto jest z jakiego domu. Wszyscy byli poubierani kolorowo, nikt nie odznaczał się szczególnie, dlatego tego dnia każdy miał okazje poznać kogoś bliżej.

- Poszukam Harry’ego i Padmę. Właśnie muszę ci ją przedstawić, na pewno ją polubisz, ale to potem – dodała Ginny i już miała odejść, ale rudowłosa złapała ją jeszcze za rękę, widząc jej brak pewności siebie, posłała jej ciepły uśmiech i powiedziała spokojnie.

- Wyglądasz cudownie, więc idź i pokaż mu, że jesteś najlepszą dziewczyną, na którą mógł trafić. – Po tych słowach uśmiech Weasleyówny nieco zmalał, ale nie dlatego, że coś nie spodobało jej się w tej wypowiedzi. Wręcz przeciwnie! Przy Leire czuła się świetnie jak nigdy wcześniej. Życie dziewczynki wśród samych braci nie było łatwym zadaniem. Siostra Rona wzruszyła się nieco i zbliżyła się do Leire, by przytulić ją mocno.

- Dziękuję, że jesteś – wyszeptała jedynie, po czym ruszyła w tłum.

Panna Dumbledore poczuła ciepłe uczucie w sercu i ruszyła bokiem, by nie przebijać się przez ten rozgardiasz. Obserwowała wszystkich po kolei i cieszyła się ich szczęściem. Niektóre sytuacje ją bawiły, jak ciemnowłosy chłopak, znajdujący się przy bordowym ponczu.

- Neville? Wiesz, muszę cię uprzedzić, że to nie zwykły soczek i…

- Leire! Imprezka to świetny pomysł! – powiedział, chwiejąc się przy tym, a ta zaśmiała się pod nosem. Jego już nie zdąży uratować. Trudno jutro będzie miał bardzo ciężki dzień, ale przynajmniej noc będzie cudowna.

Dziewczyna zatrzymała się mniej więcej na środku sali, przy jednym z stolików i zaczęła się rozglądać jakby czegoś poszukiwała. Ni stąd ni zowąd przed nią pojawiła się blada blondynka w nieco ekscentrycznym, odblaskowym stroju.

- Kanapeczkę? – zapytała swoim piskliwym głosikiem, a Leire podziękowała uprzejmie. Panna Lovegood została jednak na dłużej i także zaczęła wodzić wzrokiem po sali.

- Znaleźliście już to, czego szukaliście? – zapytała nagle, a czerwonowłosa musiała sięgnąć pamięcią daleko wstecz, by zrozumieć o co ona pyta.

- I tak, i nie. Po części. To skomplikowane. – W sumie sama Leire nie znała odpowiedzi. Wiedzieli już co nieco w niektórych sprawach, ale nic konkretnego.

- Poszukaj w kronikach. Są naprawdę śliczne, a jeśli nic nie znajdziesz to przynajmniej pooglądasz stare zdjęcia. Jest w nich coś cudownego. Nie wiem czy to, że nie oddają kolorów, czy to że często robione z zaskoczenia są takie zabawne. – Luna wzruszyła ramionami. Była chyba nawet nieświadoma, że mówi całkiem mądre rzeczy. Choć, co myśli Luna jest trudne do zdiagnozowania. – Idę dalej, może ktoś się poczęstuje?

- Miłej zabawy, Luna! – Rudowłosa krzyknęła za nią, ale nie miała pojęcia, czy blondynka to dosłyszała.

Panna Dumbledore zaczęła się zastanawiać nad słowami blondynki, jednak po chwili odegnała myśli. Dziś miała się bawić, a nie zamartwiać. Chwyciła po poncz i upiła łyka. Uwielbiała ten smak, więc jej twarz od razu pokryła się malutkim zadowoleniem.

Usłyszała czyjeś kroki, ale nawet nie obejrzała się. Postać przystanęła w miejscu tuż obok. Rudowłosa rozglądała się cały czas dookoła, ale nie zwracała na nią uwagi.

- Szpiegujesz? – rzuciła w końcu lekko podenerwowana, ale opanowała się. Piła dalej jakby nigdy nic, a Granger uniosła dumnie głowę i opróżniła cały swój kubeczek.

- Atakujesz? – Odbiła piłeczkę równie oschłym tonem.

Można by powiedzieć, że Hermiona wyglądała nawet groźnie. Jej włosy zawsze w ładzie, tym razem unosiły się dookoła. Na sobie miała fioletową sukienkę, która na pewno nie należała do niej. Pewnie pożyczyła od koleżanek z nowego pokoju. Z tego co rudowłosa się orientowała Granger mieszkała teraz z Brown, a sukienka była w jej stylu.

- Świrujesz? – Oprócz pogardliwego tonu u dziewczyny dało się wyczuć nutkę kpiny. Po tym słowie Hermiona zacisnęła mocniej dłoń na swoim kubku i zrobiła się czerwona.

- Nie ufam ci – powiedziała dobitnie coś, co Leire już dawno się domyślała. Rudowłosa wykręciła oczami jakby w ogóle się tym nie przejmowała, ale musiała tak reagować, bo oczywiste było, że nie pogodzi się z Granger.

- Ja tobie też – Hermiona nie wiedziała tyle co panna Dumbledore, ale rudowłosa wolała nie zapoznawać jej z tymi wiadomościami. Zapewne odrzuciłaby je szybko i powiedziała, że najlepiej zrzucić wszystko na Ślizgonów. – Wiesz, tylko zaczęłam się zastanawiać. Kiedy przestałaś bać się o swoich bliskich, a kiedy stałaś się o nich zazdrosna?

Tego ironicznego pytania Hermiona nie wytrzymała. Próbowała grać twardą, ale prawda była taka, że odtrąciła Rona, który nie był jej obojętny, a stał się całkiem obcy. Wykorzystała Ginny, która od tej pory przestała jej ufać, bo nie chciała być częścią intrygi Granger. Szatynka nie odpowiedziała już nic jedynie odeszła w tłum.

Leire nie czuła się z tym dobrze, ale to Hermiona zaczęła. Cały czas tylko skradała się, jakby próbowała złapać ją na złym uczynku, jednak do tej pory się jej nie udało.

Spuściła z siebie wszystkie złe emocje, gdy przed jej nosem pojawił się znany brunet. Chwyciła go za ramię i od razu przybrała przyjazny wyraz twarzy.

- Widziałeś Rona? – zapytała uprzejmie. Mimo iż nie znali się dobrze i nie utrzymywali z sobą bliskich kontaktów, to czuła zawsze, że Harry jest do niej dobrze nastawiony. Może to przez jego sympatyczny uśmiech albo łagodne podejście do życia.

- Niestety nie. A może ty Ginny?

- Wcześniej, ale poszła cię szukać. – Oboje zaczęli się rozglądać.

Trudno było kogokolwiek znaleźć w tym tłumie. Przy okazji rozpoczęli zwyczajną pogaduszkę o imprezie. Leire przestrzegła chłopaka, by nie przesadzał z ponczem, a ona dostała wskazówkę, by uważała na siebie, bo przechodząc przez salę on wiele razy słyszał jej imię z ust chłopców mniej i bardziej trzeźwych.

Rudowłosa na moment wyłączyła się całkowicie. W odległym koncie zobaczyła grupkę ludzi, która odstawała od całości. Pośród nich stał Draco, z którym wymieniła krótkie spojrzenie, ale on po chwili patrzył w całkiem innym kierunku. Wokół niego znajdowali się różni Ślizgoni. Najbliżej Crabbe i Goyle, którzy zachowywali się jakby byli jego boczną strażą. Można było wyróżnić Blaisego, za którym piszczało obecnie kilka dziewczyn, a on zbytnio nie zwracał na to uwagi. Była jeszcze Pansy, która nie przejmowała się obecnie Dafne, tylko próbowała porozmawiać z Malfoyem, ale on nie miał dla niej czasu, bo skupił się na kimś innym.

Przy blondynie znajdowała się ta sama kobieta co ostatnio – Ofelia. Nie powinno jej tu być, nikt jej nie zapraszał, ale widocznie uczepiła się blondyna. Wymieniali oni krótkie zdania między sobą, nie zwracając uwagi na innych, aż w końcu cała grupka Ślizgonów rozeszła się w różne strony bardziej lub mniej zadowolona.

♫ 

- Mam ich, idziemy? – Usłyszała głos Harry’ego, który wskazał tańczące rodzeństwo. Leire uśmiechnęła się na widok Weasleyów, ale zatrzymała jeszcze Pottera.

- Harry, wiem, że się nie przyjaźnimy, ale mogę zadać ci jedno pytanie, na które szczerze odpowiesz? – Te słowa zadziwiły bruneta, ale pokiwał głową z ciekawości. – Myślisz poważnie o Ginny?

- Tak. – Nie musiała długo czekać na odpowiedź, która wywołała szeroki uśmiech na jej twarzy. Teraz nie obawiała się już o losy swojej przyjaciółki i patrząc na nią dodała.

- A więc pójdziesz teraz tam i pokażesz jej, że jest najważniejszą kobietą na świecie dla ciebie, bo ona bardzo tego potrzebuje. Na szczęście kopnęłabym cię w te twoje zgrabne pośladki, ale lubię swoje oczy i nie chciałabym, żeby Ginny mnie ich pozbawiła. – Leire widocznie poprawił się humor, bo zaczęła żartować. Jakby zapomniała o Hermionie i Draco. Dlaczego przyszło jej to tak łatwo? Sama nie mogła tego zrozumieć.

- Jesteś pokręcona – dodał Harry z uśmiechem, a ta pokiwała głową i złapała go pod ramię.

- Wiem. Nie jesteś pierwszym ani ostatnim, który to odkrył. A teraz lecisz bracie tanecznym krokiem, mam do pogadania z Weasleyem. – Trudno odnaleźć w tych słowach prośbę, ale Harry nie czuł się jakby był do czegoś zmuszony. Objął pannę Dumbledore i razem ruszyli w stronę rodzeństwa. Niedługo znaleźli się obok, a brunet bez pytania porwał Ginny w ten sposób, zostawiając Rona i Leire sam na sam.

Znajdowali się w kącie sali i wymieniali z sobą spojrzenia. Stali dość blisko, bo powinni właśnie pozwolić oddać się muzyce, ale chyba coś ich blokowało. Dziewczyna nagle stwierdziła, że nie jest to najlepszy czas na rozmowę… zresztą kiedy był? Dla niej chyba nigdy.

- Więc może… - Ronald znowu zaczął to robić. Denerwował się, a wtedy nie mógł się wysłowić. Czerwonowłosa wykręciła oczami i chwyciła jego dłoń. Położyła ją na swojej tali i przysunęła się do chłopaka.

- O, Weasley! Po prostu obejmij i tańcz! – powiedziała dość głośno, po czym sama postawiła pierwszy krok. Nie musiało minąć dużo czasu, żeby chłopak roześmiał się razem z nią.

Zakładała, że Ron nie będzie dobrym tancerzem, przynajmniej obiło jej się o uszy co nieco, ale została pozytywnie zaskoczona. Przy szybkich piosenkach nie została ani razu nadepnięta, ani źle złapana po obrocie. Pod wpływem melodii udało im się zapomnieć o napiętej sytuacji, która towarzyszyła im przez ostatnie dni. Nie liczyli, która to już piosenka z kolei, jedynie tańczyli dalej, jakby miała to być ich ostatnia noc.

- Ginny mnie okłamała, miałeś mieć dwie lewe nogi – powiedziała dość głośno mu do ucha, ale na sali panował taki hasał, że Ron i tak ledwo dosłyszał te słowa.

- Nie okłamała, tylko później dała mi kilka lekcji – odpowiedział, wywołując figlarny uśmieszek na twarzy dziewczyny. Oznaczało to, że chłopak musiał się przygotowywać do tego dnia, może nie konkretnie do tańców z nią, ale musiało mu zależeć na tej nocy.

Mimo iż dziewczynie kołowało się w głowie od ciągłych obrotów to nie protestowała, bo gdy tylko lekko się zachwiała Ron łapał ją od razu. Dawno tak dobrze się nie bawiła. W sumie chyba nigdy nie czuła się jednocześnie tak spokojnie i beztrosko. Bez żadnych barier czy hamulców. Bez poczucia obowiązku i ciężaru, który miałby dać o sobie znać następnego dnia. Po prostu dała się ponieś tej chwili i pozwoliła sobie na wszechogarniające zapomnienie.

Weasley poczuł jak całe zakłopotanie i niepewność opuszcza go w tej chwili. Widząc jej uśmiechniętą twarz czuł się od razu lepiej, jakby był szczęśliwszy. Nie ukrywał swojej radości wynikającej z tej zabawy. Zachowywał się jakby ostatnie dni nie wydarzyły się. Nawet nie zaniepokoiło go to, że gdy ujrzał dziewczynę zaczął o niej myśleć jak o kimś więcej niż przyjaciółce. Dodatkowo jej sukienka sprawiała, że trudno było mu oderwać od niej oko, więc jego wyobraźnia też działała na pełnych obrotach.

Ron oddalał ją od siebie po czym z jeszcze większą energią przyciągał szybko. Dziewczyna zaciskała w tych chwilach dłonie i śmiała się głośno. Jej kolana uginały się, a potem sprawiały, że rudowłosa kołysała się na boki. Chłopak przysunął ją, sprawiając, że ich ciała przylgnęły do siebie, a panna Dumbledore przebrnęła dłońmi przez jego ramiona i splotła je na jego karku. Nie przestawali poruszać się w rytm muzyki, jedynie nieświadomie zmniejszając odległość między sobą i sprawiając, że ich wewnętrzne pożądania dają o sobie coraz bardziej znać.

Przez moment ich spojrzenia skrzyżowały się. Leire dostrzegła iskierki w oczach chłopaka. Już widziała to spojrzenie nie raz. Tylko wtedy nie rozumiała go do końca. Teraz gdy poznała całą prawdę i dopuściła ją w końcu do siebie, nie miała wątpliwości co się teraz dzieje z Ronem. On jej po prostu pragnął.

Na samą myśl przypomniały jej się wszystkie sny z Ronem w roli głównej. Wcześniej karciła się za nie. Próbowała je wymazać z pamięci, lecz teraz czuła się jakby była w jednym z nich. W jej wyobrażeniach on właśnie taki był. I dokładnie tak się zachowywał. Swoim spojrzeniem nieumyślnie sprawiał, że myśli dziewczyny wędrują po zakazanych terenach. A ona w tej chwili wcale nie miała ochoty się ich pozbyć.

♫

Nagle zespół zmienił odgrywaną muzykę. Na scenie pojawiła się druga grupa zaproszona przez pannę Dumbeldore. Przerzucili się na wolne, nieco melancholijne klimaty. Słodka melodia rozeszła się po sali, a pary zwolniły swoje kroki. Nagle wszystkich ogarnął spokój i opanowanie, tak że każdy dźwięk z podwyższenia było dokładnie słychać na samym końcu.

Leire i Ron stanęli jak wmurowani. Popatrzyli się na siebie, wiedząc że wypadałoby teraz coś powiedzieć, jednak żadne z nich nie miało na to ochoty. Tym razem Weasley wyszedł z inicjatywą i zbliżył się do dziewczyny. Objął ją delikatnie, a ta położyła dłonie na jego ramionach, czując jak ich klatki piersiowe zaczynają się dotykać. Zaczęli powoli się kołysać, a już wtedy rudowłosa straciła całkiem poczucie czasu i miejsca, w którym się znajdowali.

Czerwonowłosa pozwoliła sobie na to, by wtulić się w ramię chłopaka, który wtedy automatycznie wyprostował kręgosłup i zesztywniał. Przez moment czuł się jeszcze spięty, ale w końcu udało się mu rozluźnić. Położył dłoń na plecach dziewczyny i lekko przysunął ją do siebie, by móc ją poczuć jeszcze bliżej. Teraz, gdy dziewczyna tańczyła na szpilkach był niewiele wyższy, więc oparł skroń o jej i poczuł, jak dociera do niego zapach jej włosów.

Przymknął powieki i poddał się uczuciu, które zaczęło wypełniać go od środka. Poruszał się tylko minimalnie, by nie było zastrzeżeń, że nie tańczy, jednak nie na krokach się teraz skupiał. Próbował zapamiętać jak najwięcej z tej chwili. Chciał zapisać sobie w pamięci, jak odczuwa jej dotyk. Jak to jest, gdy na własnej skórze odbiera jej ciepły oddech. I jaka radość ogarnia go, gdy ona jest po prostu obok.

Leire wydawało się, że ponownie wpada w swoją ulubioną bajkę. Jej wybawiciel był obok, służył swoim ramieniem, swoją pomocą. Trzymał ją mocno, a ona była stanie poczuć otaczające ją bezpieczeństwo i troskę. Była pewna, że właśnie tego nikt wcześniej nie był w stanie jej zapewnić. Ochrony. Mogła poczuć się teraz swobodnie i nie uważać na każdy swój krok, bo wiedziała, że gdy pójdzie w złą stronę to Ron po nią pójdzie.

Jej serce uspokoiło się i zaczęło odczuwać przyjemne ciepło. Wiedziała, że jest tam, gdzie w tej chwili miała się znajdować. Tu było jej miejsce. Tu, to znaczy przy Ronie. U jego boku. To było jej pisane, a ona była w stanie pogodzić się z tym przeznaczeniem i oddać się mu całkowicie, bo już poznała cel swojej podróży. Odkryła najgłębsze tajemnice swojego serca, otworzyła je na świat i z samego dna zabrała resztki uczuć. Podarowała je w dłonie Rona, który ożywił je i sprawił, że rozkwitły.

Nie rozumiała jakie bodźce sprawiły, że powoli uniosła głowę, ale po prostu to zrobiła. Sama oddaliła się od jego miękkiego ciała, by wznieś swoje oliwkowe spojrzenie i móc rozpalić się pod wpływem jego malachitowych tęczówek. Ten wzrok już nie jednokrotnie pobudzał ją wewnętrznie, jednak wcześniej nigdy nie towarzyszyła temu tak ogromna pasja. Tym razem nie zastanawiała się co jest słuszne, co będzie potem i co powinna zrobić. W ogóle nie myślała o czymkolwiek poza jego oczami… i ustami… i dłońmi...

Poczuła jego oddech na swojej bladej skórze. Przez jej ciało przeszedł niepokojący dreszcz, jej powieki na moment lekko się przymknęły, a usta zacisnęły. Nie zorientowała się nawet kiedy zatrzymali się w miejscu, choć muzyka grała dalej, a Ronald trzymał ją cały czas kurczowo.

Była w stanie poddać się temu uczuciu w tej chwili. Ron w pełni oddany od dawna nie miał żadnych wątpliwości. Teraz miał jedynie dopełnić swoje uczucie i jednocześnie spełnić swoje dotychczasowe pragnienia. Zaledwie kilka centymetrów dzieliło go od zasmakowania słodyczy jej malinowych warg.

Miała wrażenie, że zamarła w miejscu. Po raz pierwszy w życiu reagowała tak na czyjąś bliskość. Teraz uczucia przejęły nad nią kontrolę i nie miała pływu na swoje zachowanie. Zakochiwała się w nim przez ten cały czas. Kiedy to się zaczęło, trudno powiedzieć. Lecz teraz miała wrażenie, że jej serce bije tylko dlatego, że on jest obok. Chciała, żeby było już tak na zawsze. Muzyka mogła grać w nieskończoność, a ona miałaby Rona na wyłączność. Nie potrafiłaby ująć w słowa swoich wszystkich myśli, ale wiedziała, że to co zaraz ma się wydarzyć jest najwspanialszym dowodem jej uczuć.

Leire, widząc zbliżającą się twarz chłopaka zacisnęła palce na jego ramieniu i wstrzymała oddech z wrażenia. Ich nosy musnęły się delikatnie, co dało znać dziewczynie, że to ta chwila, której nie widziała na własne oczy, które pokryły się powiekami. A gdy ostateczny moment zbliżał się ogromnymi krokami i każda cząsteczka ciała dziewczyny krzyczała do chłopaka, by spełnił jej najskrytsze marzenia. Gdy zrozumiała siłę swoich uczuć i w tej chwili była gotowa na wyrażenie ich w postaci pocałunku. Gdy ich wargi już miały się spotkać i zanurzyć się w rozkoszy… usłyszeli krzyk.

Zniszczył on wszystko, co udało im się wybudować przez kilka ostatnich sekund, może minut. Obydwoje otworzyli oczy zszokowani i zawstydzeni bliskością, odsunęli się od siebie. Zresztą nie mieli innego wyboru, bo zostali popchnięci przez kilka osób, które biegły już w stronę drzwi. W nich stała jakaś dziewczyna, z daleka trudno określić kto. Lecz po jej rozpaczliwym tonie i chaotycznym zachowaniu pewne było jedno… ktoś stał się kolejną ofiarą.

________________________________________________________

Jak wrażenia?

Co ode mnie. Muszę wam powiedzieć, że jest trudno. Mimo iż mam w następnym tygodniu rekolekcje to będzie ciężko. W marcu mam niby tylko 10 dni szkoły, ale w tym czasie mam 6 dużych sprawdzianów. Tragedia. I nie mam na nic czasu.

Ostatnio zadałam wam pytanie i powiem, że nikt nie wpadł na to co ja :P Większość szukała w tych rejonach co zdrada itp. Czyli w taki sposób, że któraś strona musiałaby zawinić. Najbardziej spodobała mi się odpowiedź Marzycielki, choć nie mówię, że coś takiego ja szykuję, lecz dotknęła ona czynnika niezupełnie zależnego od człowieka i to mi przypadło do gustu ;)

Team Draco – mam nadzieje, że przeżyjecie jakoś kolejne rozdziały. Wiem, że z Malfoyem ubogo, ale do czasu. Jednak nie oczekujcie czegoś wielkiego w jego relacjach z innymi. Zresztą nie widzę Draco w roli kochanego i miłego chłopaka, a nie chcę pakować bohaterki w toksyczny związek. Patrzę na Malfoya trochę inaczej niż wy i obecnie próbuję z niego wyciągnąć resztki człowieczeństwa, bez tego ani rusz z relacjami.

Mimo iż w tym rozdziale nie było wiele Ofelii i nie wiemy o niej dużo to zadam dość proste pytanie. Jak myślicie stoi ona po stronie „dobra” czy „zła”?

Ps. Jak widać nastąpiła zmiana szablonu ;)