Rozdział 14

- Chodźmy – powiedział Ron i ruszył w tłum, a dziewczyna pobiegła za nim.

Wszyscy nagle chcieli wydostać się z sali, więc zrobił się ogromny tłok. Leire zaczęła tracić z oczu przyjaciela, który ginął jej pośród innych postaci. Nagle poczuła jak jej rękę oplata ciepła dłoń i zacisnęła ją tylko, próbując wydostać się na zewnątrz. Po chwili Gryfoni jak i cała reszta znalazła się na korytarzu. Ron uparcie próbował przecisnąć się dalej. W gdy w końcu udało im się, stanęli wmurowani.

Leire odcięła się od rzeczywistości i patrzyła się w jedno miejsce. Nie słyszała żadnych dźwięków, mimo iż otaczały ją krzyki i płacze. Weasley ruszył do przodu i klęknął przy dziewczynie. Zachowywał się bardzo chaotycznie, nie miał pojęcia co zrobić, czy ruszyć ją czy nie. Złapał się za głowę i dopiero, gdy usłyszał znajomy głos spróbował ocucić Gryfonkę.

- Ginny! – Przy ciele znalazł się Harry, który był równie zszokowany co cała reszta. Ron także wzywał swoją siostrę, ale ta nie odpowiadała. Tym razem nie bał i nie brzydził się krwi, która pokrywała dziewczynę, przezwyciężył swój strach.

- Ocknij się! – krzyczał do niej, jednak żaden z chłopców nie potrafił nic wskórać.

- Zrób coś! – dodał Harry równie chaotycznie, gdy dostrzegł na swych dłoniach krew. Zbliżył się do Ginny i uniósł delikatnie jej głowę, mówiąc do niej cały czas.

- Co?! – Ron nie miał pojęcia, jak się zachować. Za każdym razem uciekał od takiej sytuacji. – Leire?! – Jego rozpaczliwy głos został skierowany do dziewczyny. Ta dopiero ocknęła się z amoku i spojrzała na nich.

Próbowała sobie przypomnieć zaklęcie, którego użyła profesor McGonagall, by ochronić dziewczyny. Było jej trudno, bo nigdy nie miała z nim styczności, prócz tego wszechogarniający szum jej w niczym nie pomagał.

- Odsuńcie się – Po tych słowach chłopcy spojrzeli na nią z niezrozumieniem, ale ta tylko zerknęła na nich groźnie. – Szybko! – Nie była pewna co robić, nie wiedziała czy to jakieś przypadkowe zaklęcie, czy może dobrze je zapamiętała.

Patrząc na Ginny wiedziała, że musi coś zrobić i nawet jeśli miałaby zaryzykować. Brak jakiegokolwiek ruchu oznaczałby koniec dla dziewczyny. Rudowłosa wyciągnęła swoją różdżkę, którą miała cały czas przy sobie mocno przypiętą i wycelowała ją w Gryfonkę.

- Obturatio sanguis! – Kolorowy promień otulił ciało Ginny i wytworzył wokół niej otoczkę ochronną. Leire odetchnęła z ulgą, ale to był dopiero początek. Wzięła się w garść i rozejrzała się po tłumie, szukając znajomej twarzy.

- Luna – powiedziała do dziewczyny, która jako jedna z niewielu zachowała spokój. – Wyślij sowę do Dumbledore’a, tylko szybko.

Na te słowa blondynka pokiwała głową i po chwili zniknęła. Była odpowiedzialna i myślała trzeźwo, więc można było jej powierzyć to zadanie. Natomiast Leire spojrzała na chłopców i zaczęła kierować nimi, bo żaden z nich nie zachowywał się racjonalnie.

- Wyjmować swoje różdżki. Zaklęcie Wingardium Leviosa na trzy i przeniesiemy ją do skrzydła szpitalnego. – Ron pokiwał głową, a Harry po chwili też się przyłączył, ale jemu najbardziej trzęsła się ręka. Oczy wypełnione miał łzami i najmniej reagował na wszelkie bodźce.

Mimo to Gryfonom udało się przetransportować dziewczynę do odpowiedniej sali. Reszta rozeszła się do swoich komnat w żałobnych nastrojach. Zostało zaledwie kilka osób z Gryffindoru, którzy pobiegli wcześniej i przygotowali łóżko dla Weasleyówny.

Gdy Ginny leżała nikt nie miał pojęcia, co robić dalej. Harry załamał się całkowicie i żadne słowa do niego już nie docierały. Ron ledwo powstrzymywał się przed kompletnym rozklejeniem się, ale jego pięści były już czerwone od ściskania. Przez czerwonowłosą przemawiał ogromny smutek i wyrzuty sumienia, lecz nie płakała. Jako jedyna odważyła się wyczarować miseczkę z wodą i ruszyła Ginny. Otarła jej twarz w krwi i ręce, użyła zaklęcia, by zmienić jej ubiór przykryła ja kołdrą. Chłopcy też wyczyścili swoje dłonie w całkowitej ciszy i nawet nie byli skłonni spojrzeć na siebie.

* * *

- Później z Tobą porozmawiam. Zawiodłaś mnie, Leire. – To ostatnie słowa, które dotarły do dziewczyny z ust Albusa. Poprzedzał je dłuższy wywód na temat odpowiedzialności i dojrzałości oraz bezmyślności związanej z organizacją imprezy.

Rudowłosa nie odpowiedziała, wiedząc jedynie, że może już odejść odsunęła się i poszła w kąt sali do pani Pomfrey, która już dawno opatrzyła Ginny i kontrolowała teraz stan Susan Bones. Chciała z nią porozmawiać na temat zaklęć, które użyła wobec dziewczyny, by być pewną, że nie pogorszyła jej stanu.

Okropną ciszę przerwał tupot stóp, który cały czas stawał się coraz głośniejszy. Nie był to żaden z nauczycieli, bo udali się oni do swoich komnat, a opiekunowie Domów zwołali zebrania w Pokojach Wspólnych. Po chwili w drzwiach pojawiło się dwoje ludzi całkiem obcych Leire. Wyróżniali się rudymi włosami, więc dziewczyna długo nie zastanawiała się kim są.

Natychmiast weszli do środka. Kobieta już z daleka płakała, a mąż wiernie podtrzymywał ją na duchu. Zbliżyli się do dziewczyny, Molly chwyciła swoją córkę za dłoń i pogładziła ją po głowie. Artur uścisnął kolejno dłoń Albusa, Rona i Harry’ego. Przy brunecie został na dłużej i zajął miejsce bok niego. Zaczął się takim samym, pustym wzrokiem wpatrywać w ciało córki.

Po dłuższej chwili Dumbledore oddalił się z kobietą na bok. Z daleka było słychać, jak wypytywała ona z żalem, w jaki sposób mogło do tego dojść.

- Zaczarowaliśmy komnaty jak zawsze, rzucając na nie zaklęcia ochronne, ale problem w tym, Molly, że Ginny nie spędziła tego wieczoru w pokoju. – Rozpoczął swoją długą wypowiedź Albus. Wyszli na korytarz gdzie dyrektor próbował wszystko objaśnić. W tym czasie Leire skończyła rozmowę z pielęgniarką i wróciła do Ginny. Ojciec dziewczyny jej nawet nie zauważył. Podała tylko Ronowi zimny okład, a on  położył go na czole siostry.

Panna Dumbledore odważyła się tylko raz spojrzeć w oczy przyjaciela, ale gdy dostrzegła w nich łzy pękła. Przeprosiła i odsunęła się, udając się w stronę wyjścia. Nieoczekiwanie chłopak ruszył za nią, ale zatrzymał ją dopiero w korytarzu.

Złapał ją za rękę i od razu przyciągnął do siebie bez żadnych zbędnych słów. Przytulił ją do siebie mocno, a ona odwzajemniła ten gest. Przez moment ponownie poczuła się bezpiecznie, bo Ron postąpił szybko i pewnie. Zarówno jemu, jak i jej teraz było właśnie to potrzebne. Tej chwili przeszkodził jedynie urywek rozmowy, który dotarł do ich uszu.

- Albusie, miałeś się tym zająć. Mówiłeś, że masz wszystko pod kontrolą, a… - Molly przerwała swoją wypowiedź, bo dyrektor złapał ją za ramię, prosząc w ten sposób, by zamilkła. Gryfoni odsunęli się od siebie i powolnym krokiem zbliżyli się do dorosłych.

- Pani Weasley? – Dziewczyna odezwała się cicho. Ron stanął u jej boku, nie wiedząc co chce ona począć. Molly odwróciła się do niej przodem i razem z Dumbledore’em zaczęła się w nią wpatrywać.

Leire czuła, że jest coś winna kobiecie. Cały ciężar za to co przydarzyło się Ginny wzięła na swoje barki, bo gdyby nie było jej na zabawnie nic złego by ją nie spotkało. Lecz, gdy rudowłosa spojrzała w oczy zatroskanej matki znieruchomiała. Widziała w nich ogromną troskę i żal. Kobieta martwiła się o swoje najmłodsze dziecko, a jej serce pękało z bólu.

- Nazywam się Leire. – Wypadało się przedstawić choć na początek, ale nie był on cudowny. Tylko to przeszło przez usta dziewczyny. Złapała głęboki wdech musiała to z siebie wydusić, bo czuła, że musi to powiedzieć. – Przepraszam. To przeze mnie Ginny to spotkało. To był mój pomysł i gdybym zachowała trochę rozsądku nic by się nie stało.

Po tych słowach Ron chciał się odezwać, ale czerwonowłosa nie pozwoliła mu. Ona organizowała większość imprezy wspólnie z Ginny, ale Weasleyówna już cierpiała okropnie, jeśli kogokolwiek miałyby spotkać jakieś konsekwencje to uważała, że powinny spaść na nią.

Ośmieliła się ponownie spojrzeć w oczy kobiety i pożałowała tego ponownie. Molly wzrokiem przyjrzała się dziewczynie od stóp do głowy i zaczęło przez nią przemawiać więcej emocji. Teraz nie była to tylko rozpacz, ale także pretensje. Mimo iż nie powiedziała tego na głos to było widać, że ma wyrzuty do Leire. Ale było jeszcze coś, chyba lekkie zaskoczenie. Rudowłosa nie miała pojęcia czy mama Rona cokolwiek kiedyś o niej słyszała, czy Weasley wspominał coś o ich znajomości, ale jego matka nie wyglądała na zadowoloną. Zresztą po chwili namysłu panna Dumbledore wcale się jej nie dziwiła. Molly wyglądała na prostą i ułożoną kobietę, a przed nią stała dziewczyna winna za stan jej córki w stroju, który więcej ciała odkrywał, niż chował. Osłupienie z twarzy pani Weasley minęło dopiero, gdy Albus poprosił ją, by wrócili do Ginny. Ta zgodziła się natychmiast i nieco drętwym krokiem wróciła do sali.

Leire nie czekała długo i ruszyła przed siebie. Chciała zostać sama w tej chwili, ale jak na złość słyszała za sobą odgłos kroków chłopaka. Przyśpieszyła jedynie i skręciła w boczny korytarz, ale nagle natknęła się na czyjąś dłoń, która popchnęła ją do tyłu.

- Ty! – Usłyszała znajomy włos i stanęła twardo, wpatrując się gniewnie w swoja starą współlokatorkę. – Przesadziłaś! Ginny?! Naprawdę?!

- O co ci chodzi?! – Wybuchła rudowłosa. Zachowanie Granger w tej chwili irytowało ją jeszcze bardziej niż zwykle.

- O co?! Się jeszcze pytasz?! Kto jest w twoich planach następny?! – Hermiona zrobiła się całkiem czerwona z złości, gdy przy Leire pojawił się Ron. Spojrzał on na dziewczynę zdezorientowany, gdy rudowłosa zabrała głos.

- Ty już kompletnie postradałaś zmysły! W życiu nie zrobiłabym krzywdy Ginny! – Wykrzyczała jej prosto w twarz. Gryfonki dzieliły centymetry i po za chwilę mogły skoczyć sobie do gardeł. Leire wydawało się, że to co słyszy jest jakimś kolejnym koszmarem. To i tak było za dużo jak na ten dzień.

- A ty na co czekasz?! Chcesz być następny?! – Granger skierowała się do chłopaka, który nie okazał gniewu, lecz niezrozumienie.

- Co ty wygadujesz? Leire była cały czas ze mną, zresztą ufam jej. – Ron jako jedyny z tej trójki wydawał się opanowany, jednak nie był świadom, jak jego słowa zadziałają na szatynkę.

Hermiona poczuła się zdradzona, jakby uderzył ją ktoś prosto w twarz. Wyprostowała się i zacisnęła mocno zęby, po czym wpadła w furię jak nigdy dotąd.

- Cały czas?! Raczej nie, bo ja ucięłam sobie krótką pogaduszkę z nią! I bądź ślepy dalej, wierz w jej wszystkie kłamstwa! Jest taka biedna i bezbronna, tak! A okłamuje cię na każdym kroku! – Wrzaski dziewczyny unosiły się po całym korytarzu. Rudowłosa jakby miała teraz na sobie bluzkę to podwinęłaby długie rękawy, by zaraz własnoręcznie przywalić dziewczynie.

- Za dużo czasu spędziłaś w tym swoim mugoliskim świecie! Odbija Ci! – Zazwyczaj nie obrażała nikogo ze względu na pochodzenie. Tym razem zresztą też tego nie zrobiła, ale pierwszy raz spotkała się z taką reakcją i zrzuciła winę na inny sposób życia mugoli.

- A żebyś wiedziała, że ostatnio spędziłam! Od razu mi się nie podobałaś! I miałam rację, nie można ci ufać! Przez kilkanaście nocy włóczyłam się z Harrym po Londynie, stamtąd pochodzisz prawda?! – Leire nie wiedziała do czego dąży dziewczyna, ale już się jej to nie podobało. Prawdą było, że rudowłosa pochodziła ze stolicy, ale niepokoiło ją co robiła tam Granger.

- Tak myślałam! Ciągniesz to dalej! Wiesz, co robiłam przez te noce?! Odwiedzałam każdy możliwy sierociniec w Londynie, ba obszukaliśmy też wszystkie okoliczne! Nigdzie nigdy nie było żadnej Leire! Sprawdzaliśmy nawet czy komuś nie wyczyszczono pamięci, czy nie używano tam magii, by pozbyć się dowodów, ale wiesz co?! Nic nie znaleźliśmy, nic! Więc przestań karmić nas tymi bajeczkami, jak to Dumbledore zabrał cię i jak miałaś z nim trudno! Szybciej to już ty sama namieszałaś mu w głowie, bo nie jesteś żadną sierotą! To o tobie musiał mówić ten list i to ty krzywdzisz wszystkich dookoła! To jesteś prawdziwa ty! - Hermiona wyładowała wszystkie emocje, które piętrzyły się w niej od tygodni. Nie miała oporów, by usłyszała to nie tylko rudowłosa, ale także chłopak. Wręcz przeciwnie, próbowała mu udowodnić, że to co najgorsze znajduję się tuż przy nim.

- Kłamiesz… - Ton Leire zmienił się natychmiastowo. Stał się słaby i podatny. Z twarzy zniknęła złość, a pojawił się smutek i utrapienie. Zaczęła przecząco kiwać głową, patrząc się na Gryfonkę, ale ta cały czas kipiała złością.

- Jeszcze nie wiem jak, ale zdemaskuję cię! – dodała na koniec i posłała tylko pouczające spojrzenie Ronowi, po czym prędko udała się do sali, w której leżała Ginny. 

Rudowłosa nie czekała długo, tylko zerwała się na równe nogi i ruszyła przed siebie. Słysząc za sobą swoje imię przyśpieszyła jedynie. Gdy tylko znalazła się w swojej komnacie zaczęła chodzić w tą i z powrotem. Przy okazji przewróciła krzesełko z ubraniami, które stało jej na drodze. Mogła teraz zniszczyć wszystko. Na całe szczęście nie przyszło jej na myśl, by chwycić różdżkę.

Nie miała pojęcia jak on to zrobił, ale w drzwiach po chwili pojawił się Ron. Był uparty tego dnia koszmarnie. Leire nie zwróciła nawet na niego uwagi tylko chodziła dalej. Chłopak, widząc ją przeczuwał, że będzie trudno, ale zamknął za sobą po cichu drzwi. Chciał jej pomóc. Czuł się do tego w pewien sposób zobowiązany przez uczucia, które paliły się w nim do dziewczyny.

- Leire…

- Ona kłamie! Chciała mi po prostu dopiec! – Zaczęła mówić do siebie, co nie było pozytywnym objawem. Złapała się za głowę i przejechała dłońmi przez włosy. Często tak robiła, gdy się denerwowała.

- Spokojnie, ona była po prostu zła, a nawet jeśli to prawda… - Ron zachował zimną krew i niewzruszony wyraz twarzy. Przypominał teraz Dumbledore’a, który swoim stoickim spokojem zawsze irytował rudowłosą. Od dawna nie widział tak podenerwowanych dwóch kobiet jednocześnie, lecz sam nie pozwolił porwać się emocjom.

- To nie jest prawda! Albus jest dziwny i czasem wręcz nieprzyjemny, ale nie okłamałby mnie w taki sposób! Czemu miałby to niby robić?! Nie raz opowiadał mi historię o tym jak mnie stamtąd zabrał z ogromnymi szczegółami! Nie mógłby po prostu sobie tego wymyślić! – Czerwonowłosa przerwała mu i tylko na moment zatrzymała się, by obdarzyć go wrogim spojrzeniem. Jej szaro-zielone tęczówki zmroziły Weasleya, po czym opuściły jego postać. Powróciła do poprzedniej czynności, przypadkiem depcząc własne ubrania. Komnata dla pięciu osób teraz wydawała się dla niej za mała. Miała ochotę rozerwać brunetkę na strzępy. Żałowała, że nie zrobiła tego wcześniej.

 ♫

- Leire, opanuj się proszę… - Błagalnym tonem przemówił Ron.

Chłopak nie denerwował się, ale wyglądał na lekko poirytowanego zachowaniem dziewczyny, tym kręceniem się jej. Jednocześnie współczuł jej. Rozumiał, że bardzo musiały zaboleć ją słowa Hermiony, tym bardziej jeśli okazałyby się prawdą. Oczywiście nie wierzył w ten fragment, w którym Leire miałaby być potomkinią Voldemorta, ale Granger mogła mieć racje co do pierwszej części swojej wypowiedzi. W końcu sama Leire nie miała pojęcia o swoim pochodzeniu.

Panna Dumbledore nie dopuszczała do siebie słów chłopaka. Nawet, gdy próbował złapać ją i zatrzymać w miejscu wyrwała się mu, bo nie była w stanie opanować swoich emocji. Weasley nie miał pojęcia, jak może ją zastopować, bo jego prośby już nie skutkowały.

- To wariatka! Może być tak samo z nim powiązana jak ja! I co ona sobie myśli?! Że takimi kłamstwami mnie złamie?! Powinna się leczyć… - Nagle dziewczyna urwała swoją myśl, wręcz została do tego zmuszona.

Ron nie wytrzymał już sam zachowania Gryfonki i bez żadnego uprzedzenia podszedł do niej. Zaszedł jej drogę, a gdy ta uniosła głowę, by posłać mu zabijające spojrzenie on zdominował ją pewnym siebie wzrokiem. Bez żadnego słowa chwycił jej twarz w dłonie i zanurzył swoje usta w  rozkosznym pocałunku.

Leire stała w miejscu i jedynie jedną dłonią zdążyła złapać rękę chłopaka. Poddała się mu całkowicie, a jej wargi tańczyły tak, jak Ron jej zagrał. Poczuła jak opuszczają ją wszystkie złe emocje, wyparowały w jednej chwili oraz przemieniły się w uczucie błogości i słodyczy. Otrzymała to czego tak bardzo wcześniej pragnęła. Teraz całkowicie niespodziewanie, jednak wywołało to u niej jeszcze większy skok napięcia.

Weasley nie chciał przerywać szybko tego pocałunku, gdy dostrzegł, że  czerwonowłosa go nie odpycha. Smakował jej wargi, by dobrze zapamiętać ten moment, tą przyjemność, to uczucie. Każdy miesień jego ciała zatrzymał się w miejscu, gdy przez jego wnętrze przepłynęła fala gorąca. Jego usta zaczęły powoli uwalniać się z uścisku, lecz odsuwały się bardzo niechętnie. Czując ciepły oddech na swojej twarzy otworzył oczy jednocześnie z dziewczyną. Nie ruszył dłoni z jej policzków i nie uciekał wzrokiem. Wpatrywał się w nią zachłannym spojrzeniem i poczuciem, które kazało mu się tłumaczyć.

- Nie wiedziałem jak cię uspokoić i… - Jego szept przerwała Leire, która opuszkami palców dotknęła jego ust. Zerknęła na nie jakby spragniona kontaktu z nimi. Przełknęła głośno ślinę i przegryzła dolną wargę.

- To był świetny pomysł, Weasley – powiedziała bardzo cicho po czym zsunęła swoją dłoń po jego szyi, sprawiając że przez ciało Rona przeszły ciarki. Nie czekała długo na odwet. On zaatakował, więc rudowłosa musiała wyprowadzić teraz swoje działa. Tak zmysłową walkę mogłaby prowadzić bez końca.

Pocałowała go tym razem, nie mając żadnego usprawiedliwienia. Nie potrzebowała go, bo robiła to z własnych chęci. Ron także, bo z ogromnym zaangażowaniem zaczął odpowiadać na jej pocałunki. Musiał wykorzystać tą chwilę do ostatniej sekundy. Wydawało mu się, że to jeden z jego pokręconych snów, z którego nie miał zamiaru się budzić. Objął dziewczynę w tali i przysunął bliżej do siebie, by uzmysłowić sobie, że naprawdę trzyma ją w swoich ramionach.

Leire zacisnęła dłoń na jego karku, a potem przesunęła ją do góry. Poczuła pod malutkimi opuszkami palców jego delikatne włosy. W odzewie chłopak przejechał dłonią wzdłuż jej kręgosłupa, sprawiając że przylgnęła do niego klatką piersiową.

Stracili poczucie czasu i orientacje kiedy ich pocałunki z niewinnych i czułych stały się namiętne i zuchwałe. Obydwoje od dawna dusili w sobie przeróżne uczucia i emocje. Teraz pozwolili spełnić się ich pragnieniom, nie czując żadnych realnych zahamowań.

Gdy dłoń Leire zacisnęła się na ramieniu chłopaka, on wykonał krok w jej stronę. Rudowłosa cofnęła się do tyłu, natrafiając nogą na własne łóżko. W tej chwili otworzyła nagle oczy i zatrzymała ruch swoich warg. Ron wykonał dokładnie te same czynności, jedynie po to by ponownie zanurzyć się w jej oliwkowym spojrzeniu. Nie potrzebowali więcej. Mogli czytać sobie wzajemnie w myślach.

Dalej wszystko potoczyło się niesamowicie szybko.  Obdarzali się pocałunkami jak stęsknieni kochankowie po długiej rozłące. Czerwonowłosa rozpięła już ostatnie guziki znajdujące się na koszuli chłopaka. Pozbyła się jej równie prędko i zręcznie, jakby robiła to już nie raz. Usiadła na łóżku i przysunęła do siebie Rona, czując jak jej sukienka staje się luźniejsza, gdy on pozbywał się jej szybko. Gdy usta chłopaka dotknęły szyi, Leire poczuła miłe mrowienie przechodzące przez jej ciało i wbiła mocniej głowę w poduszkę, przegryzając dolną wargę.  

Z reszty wieczoru nie pamiętała już wiele. Cały obraz stał się nieco rozmazany przez nadmiar emocji, nowych wrażeń i uczuć, które dotknęły ją tego dnia. Jej zmysły odbierały pojedyncze zdarzenia. Widok porozrzucanych ubrań po pokoju. Ciepło jego ciała. Dotyk jego delikatnych dłoni, pod wpływem których jej ciało stawało się napięte. Zieleń jego oczu połączony z falą gorąca i rozkoszy, która dotknęła ją chwilę później. Zaciskające się dłonie na łopatkach. Potem jedynie jego cierpkie pocałunki, silnie dłonie, wspólne westchnienia i arytmiczne poruszenia klatki piersiowej…

___________________________________________________

I jak? 

Komentarz ode mnie do tego rozdziału: Bardzo na niego czekałam. Kilka razy zbierałam się na przełomowy moment (dom Leire, impreza), ale za każdym razem, gdy siadałam do tego i chciałam już coś napisać to dochodziłam do wniosku, że to jeszcze nie czas albo to nie tak ma wyglądać. Jeśli coś miało się wydarzyć to chciałam by było wielkie BUM. Jednak nie potrafiłam sobie wyobrazić, co by było takiego ważnego np. w scenie potańcówki. Przypominałoby to jakiś Disneyowski film z happyendem. Tego próbowałam uniknąć, dlatego zdecydowałam się na tak odważny krok.

To był najlepszy do tego czas. Całość opiera się na uczuciach. Bohaterowie byli ich całkowicie świadomi, bo zrozumieli to na imprezie. Otoczka była dramatyczna, co spowodowało burzę emocji. Prócz tego burzliwa kłótnia i prawda, którą poznała rudowłosa też odegrały ważną, prawie główną rolę.

Od tego rozdziału o wiele lepiej pisało mi się o nich. Było już luźniej i spokojniej, nie musiałam się tak bardzo pilnować.

Można powiedzieć, że to mało realne. Nieprawda. Emocje, szczególnie te negatywne są niezłym kopniakiem do tego, by ruszyć się i zrobić wiele rzeczy. I nie jest to mój wymysł, tylko szczera prawda.

Dodam jeszcze tyle, że od kolejnego rozdziału zacznie pojawiać mnóstwo postaci, czego też nie mogę się doczekać.

L.