Rozdział 15

♫

Ron otworzył powoli swoje ciężkie powieki i rozejrzał się po pokoju. Ostre światło poraziło jego oczy, które natychmiast zmrużył. Odsunął głowę do tyłu i wtedy obraz wyostrzył się, a on spostrzegł postać oddaloną o kilka kroków, która wpatrywała się w okno. Dziewczyna siedziała na krześle tyłem do chłopaka i wyglądała na zamyśloną. Gdy chłopak oprzytomniał, przyjął pozycję półsiedzącą, oparł się na dłoniach i odezwał cicho.

- Jesteś zła? – Jego głos był lekko ochrypnięty, ale to dodawało mu w tej chwili jedynie uroku.

- Nie – powiedziała od razu, przechylając głowę w bok i patrząc się dalej.

- Zawiedziona? – Strzelał dalej, bo jej zachowanie wydawało mu się z lekka dziwne. Rudowłosa pokręciła głową przecząco ponownie, nie wysilając się wiele.

- Nie. – Ron zamknął usta kompletnie zdezorientowany. Prześledził różne myśli w głowie i znowu miał się odezwać, gdy ta mu weszła w słowo.

- Więc, dlaczego się tak zachowuje? – Dokładnie to chciał powiedzieć. Wstała powoli z krzesełka i odwróciła się w jego stronę. Oparła o parapet, poprawiając nie do siebie należącą koszulę i kontynuowała.

- Bo nie jestem w tym dobra. – Chłopak nie odezwał się, ale jego twarz okazywała niezrozumienie. Leire spojrzała gdzieś w bok, a potem w ziemie jakby lekko zakłopotana. – W okazywaniu uczuć.

Ron nie zdejmował z niej swojego spojrzenia, gdy czerwonowłosa ruszyła w jego stronę powolnym krokiem. Powinna być zawstydzona tym co się wydarzyło. Albo przynajmniej na siebie zła, że dała ponieś się emocjom, ale nic takiego nie dało się zauważyć. Jeśli w pewien sposób była poirytowana samą sobą to z całkiem innych powodów.

- Myślałeś, że obudzisz się rano, a ja będę spała obok. Spojrzysz na mnie, pogładzisz moje włosy i ucałujesz czoło… a ja tak po prostu nie umiem. Jak tylko się ocknęłam to miałam ochotę albo uciec stąd, albo pocałować cię. A ponieważ spałeś, wybrałam opcje pierwszą. Ja się po prostu do tego nie nadaje – powiedziała z widocznym żalem do samej siebie.

Nie ważne jak bardzo by chciała, nie potrafiła na to wpłynąć. Mogła być pewna swoich pragnień i uczuć, ale demonstrować to, to już inna sprawa. Usiadła na brzegu łóżka i zerknęła na niego, oczekując zawiedzenia na jego twarzy. Jednak spotkała coś w rodzaju współczucia, a potem niepewnego uśmiechu.

- Pytanie… czy nie umiesz okazywać uczuć, nie chcesz, czy ich nie masz? – Dawno nie słyszała takiej powagi w jego głosie.

Jednak mimo to nie okazał żadnej szorstkości. Biła od niego nadzieja spowodowana ogromnym zaangażowaniem. Była to chwila bardzo ważna dla Rona, a ona rozumiała to doskonale. Nie pytał o to, czy jakiekolwiek uczucia się w niej znajdują. Choć nie ujął wtedy wprost, by jej nie stresować, pytał czy czuje ona do niego coś więcej, czy to co się wydarzyło było tylko jednorazowym wyskokiem spowodowanym wielkimi emocjami.

Leire zaczęła gnieść w dłoniach końcówki koszuli. Nie przepadała za tym kolorem, a może dokładniej nie widziała w nim siebie, ale mimo to wciągnęła ją rano na siebie z ogromną chęcią, bo czuła na niej zapach chłopaka. To było dziwne, ale w tej chwili uważała to za coś zwyczajnego, naturalnego.

Denerwowała się widocznie, więc Ron zatrzymał jej dłonie swoją i spojrzał prosto w jej oliwkowe oczy. Ta moment milczała, ale w końcu udało się jej wyszeptać kilka słów.

- Nie umiem. – Ron uśmiechnął się delikatnie. To oznaczało, że ma o co walczyć i zamierzał to robić. Rudowłosa poczuła się niezręcznie, jednak musiała poruszyć jeszcze pewną ważną sprawę. W ten sposób próbowała też uciec od mało przyjemnego tematu uczuć.

- Musisz mi coś obiecać. – Chłopak od razu zamienił się  w słuch, słysząc jej poważny ton. – Gdyby działo się ze mną kiedyś coś dziwnego to nie możesz nikomu o tym powiedzieć, a na pewno nie Albusowi. Nie powiem ci co, ale zapamiętaj te słowa. – Brzmiało to jak przestroga, jednak wyglądało to tak, jakby sama Leire nie była przekonana o czym mówi. Ron jedynie pokiwał głową, nie wnikając w tę sprawę. Rudowłosa postanowiła skończyć z trudnymi tematami na ten dzień i przeszła do spraw codziennych.

- Powinniśmy się ruszyć. Niedługo rozpoczynają się zajęcia – dodała beztrosko, jakby rozmowa, którą prowadzili przed chwilą nie miała miejsca.

- Ja nie idę. Chcę pobyć trochę z Ginny. Pójdziesz ze mną? – Zaproponował, ale od razu spotkał się z odmową. Leire wolała nie natknąć się na Harry’ego, Hermionę, Molly, Albusa… i można by tak wymieniać dalej.

- Zajmę się dalej naszym małym śledztwem i chyba muszę otworzyć drugie – powiedziała bez entuzjazmu i opuściła głowę. Ron od razu przysunął się i uniósł jej podbródek.

- Myślisz, że to prawda? To co mówiła Hermiona? – Z jednej strony bał się o to pytać, w końcu był to bardzo delikatny temat, ale domyślał się, że ta druga sprawa musiała mieć z tym coś wspólnego.

- Może i Granger nie lubi jak coś idzie nie po jej myśli, jest zazdrosna i uparta, ale nie jest kłamcą. Nie wymyśliłaby tego tylko po to, by mnie skrzywdzić. Uświadomiłam sobie to rano i co najgorsze, zaczęłam się zastanawiać, kto w takim razie jest… - Nie musiała kończyć, bo i tak było jej niesamowicie trudno. Poprzedniego dnia była zła wręcz wściekła i rozemocjonowana, a teraz podeszła trzeźwo do tych okoliczności. I tak musiała się upewnić, ale obecnie nie odrzucała żadnej wersji.

- Domyślasz się, kto to może być? – zapytał odruchowo i zdziwił się, gdy Leire pokiwała głową i uniosła brwi do góry.

- Tak mi się wydaje, ale nie pytaj kto – powiedziała od razu, a potem zaśmiała się pod nosem. Było to nieco dziwaczne, ale odruchowo tak postąpiła. – Byłam świadkiem dziwnej rozmowy i… jak sobie z tym poradzę to po prostu pójdę do niego i go zapytam.

Weasley zauważył, że czerwonowłosa mówi o mężczyźnie, ale nie zagłębiał się w ten temat. Pokiwał jedynie głową i nagle zapatrzył się w jedno miejsce. Po chwili podwinął delikatnie rękaw od koszuli i ściągnął brwi.

- Wydawało mi się, że to było mniejsze. – Pokazał najbardziej charakterystyczne znamię, a Leire zerknęła na nie niezadowolona po czym strzepnęła dłoń chłopaka.

- Ohydztwo. A ty nie masz co robić tylko oglądać mnie? Mówiłam, że jestem cała poturbowana. – Wykręciła oczami niezadowolona i zasłoniła rękę. Chłopak zaśmiał się pod nosem, teraz nawet te wszystkie znaki szczególne dziewczyny wydawały mu się ciekawe.

- Nie opowiedziałaś mi o jednym. O tym na klatce piersiowej – powiedział, jakby lekko oburzony i nieświadomy, że tymi słowami wywoła chwilowy smutek na buzi dziewczyny.

- Długa i nieprzyjemna historia, więc nie psujmy tego dnia – powiedziała mało przekonywująco, ale już po chwili uśmiech rozświetlił jej twarz, dziś wolała nie wspominać, próbowała się cieszyć tym co jest tu i teraz.

- Koniec tego dobrego, idę na transmutacje – powiedziała i już miała wstawać, ale Weasley ją zatrzymał. Spojrzał na nią w taki sposób, jak ona to uwielbiała. Delikatnie uśmiechnął się do niej i pozostawił czuły pocałunek na jej wargach.

Kącik ust Leire powędrował do góry. Jednak, jak wspomniała czas ją gonił. Rozczochrała jego włosy, wstała i wyczarowała swoją szatę. Sięgnęła szybko po szczotkę i rozczesała włosy, ale wiele dobrego z tego nie wyszło. Zawiązała sobie jeszcze kitkę i już miała wychodzić, gdy usłyszała cichy śmiech.

Spojrzała się na chłopaka, a ten próbował się opanować. Ścignęła tylko brwi i rzuciła w niego jego własnymi spodniami, oczekując wyjaśnienia.

- Nic, nic. Tylko wyglądasz teraz trochę tak jak… skrzat. – Weasley zaczął pokazywać, że ma teraz duże oczy i włosy jej się śmiesznie układają, próbował się w tej chwili tłumaczyć, ale dużo to mu nie pomogło, bo pierw dostał poduszką po głowie, a potem został potraktowany zabawnym zaklęciem. Mimo tego co się stało, na pierwszy rzut oka nie dało się zobaczyć jakiejś ogromnej zmiany w jego zachowaniu, co spodobało się rudowłosej. Leire opuściła komnatę w świetnym nastroju.

* * *

Czarwonowłosa znała świetnie drogę do klasy profesor McGonagall, ale przez jej większość wydawała się nieobecna. Przed chwilą była roześmiana. Była szczęśliwa tylko, jak widziała Rona. A teraz miotały nią te same myśli. Dlaczego śnią jej się takie koszmary. Dziwne sny miała zawsze, ale ostatnio zaczęły się nasilać. Wieczorem boi się zamknąć oczy, bo ma do wyboru dwie drogi. W snach spełnią się jej najśmielsze pragnienia albo najgorsze sny.

Gdy obudziła się dziś rano od razu sprawdziła czy obok jest Ron i czy nic mu się nie stało. Czemu miałaby to robić? Rudowłosa cały czas byłą pełna tajemnic i zagadek.

Dziewczyna zatrzymała się i rozejrzała dookoła. Kompletnie straciła orientacje, bo była tak zajęta rozważaniem własnych problemów umysłowych. Dookoła nie było nawet żadnego obrazu, by zapytać się o drogę. Westchnęła i szła dalej, mając nadzieje, że w końcu na coś wpadnie. I nie pomyliła się.

Leire natknęła się na jakiegoś ducha. Nie przepadała za nimi, ale jakoś już nauczyła się znosić ich obecność. Tego jeszcze nigdy nie widziała. Stał w kącie kilka metrów nad ziemią i nie ruszał się. Był przynajmniej dziwny.

- Przepraszam? – Może nie słynęła z grzeczności, ale z duchami wolała nie zadzierać. Zjawa nic nie odpowiedziała, więc dziewczyna ponownie się odezwała, ale nic to nie dało. W końcu odwróciła się na pięcie i ruszyła dalej, uznając że to nie ma sensu.

Po kilkunastu minutach znalazła się w znajomych korytarzach i ruszyła szybko na transmutacje, jednak zanim udało się jej dotrzeć do klasy spotkała jeszcze kogoś.

Stanęła w miejscu jak ostatnim razem i patrzyła się po prostu na niego. Zaszedł jej przypadkiem drogę, ale nawet nie odezwał się słowem, gdy czerwonowłosa posłała mu ciepły uśmiech. Draco przyjrzał się jej i postawił jedynie wielkie oczy, po czym minął ją natychmiast.

- Długo zamierzasz mnie jeszcze unikać? Chcesz do końca szkoły udawać, że się nie znamy? – mówiąc to odwróciła się w stronę chłopaka, który stanął w miejscu. On nie miał zamiaru spojrzeć ponownie w jej twarz, jedynie dodał:

- Uczesz się, to zbyt specyficzna fryzura. – Po tych słowach odszedł.

To mogłyby wydawać się bezsensu dla pierwszego, lepszego słuchacza, ale Leire wiedziała jak to odebrać. Natychmiast ściągnęła gumkę ze swoich włosów i przeczesała je dłońmi, choć nadal były nieokrzesane. Nie miała pojęcia co dzieje się teraz w głowie i sercu Dracona, ale miała wrażenie, że z dnia na dzień tylko pogarszała jego stan. Panna Dumbledore nie czekała dłużej, tylko od razu ruszyła na zajęcia. 

* * *

- Leire, zostań proszę na moment. – Opiekunka Griffindoru zatrzymała dziewczynę i poczekała jak wszyscy uczniowie opuszczą salę. Rudowłosa zajęła tylko miejsce, bo wiedziała czego będzie dotyczyć dzisiejsza rozmowa.

- To dobrze, że od razu przyznałaś się, że to ty odpowiadasz za zorganizowanie tej zabawy, jednak i tak powinny zostać wyciągnięte wobec ciebie pewne konsekwencje. – Czerwonowłosa obawiała się, że usłyszy zaraz, że została wydalona ze szkoły. Martwiła się tym, choć na samym początku zrobiłaby wszystko, by ją wyrzucili. Jednak przyzwyczaiła się do tego miejsca i chciała tu zostać.

- Postanowiliśmy odjąć trzydzieści punktów Gryffindorowi. I wszystkim innym domom po dziesięć za udział w zabawie. Nie będziesz miała do wykonania takiego zadania, jak pan Weasley, bo mam przeczucie, że nawet w tej chwili mogłabyś podać mi odpowiedzi na wiele trudnych pytań.  – Starsza kobieta przez moment nawet się uśmiechnęła, jednak cały czas była mocno zawiedzona na dziewczynie. Choć było widać, że konkretnie do czegoś dąży. Rudowłosa poprosiła, by mówić do niej prosto z mostu, bo czuła, że chodzi o coś innego.

- Niektóre rzeczy są nam narzucane z góry. Mamy takie, a nie inne zadanie do wykonania i mamy zapisane w naszym przeznaczeniu, co ma się wydarzyć. Nawet, jak będziemy próbować uciekać to nie wymażemy tego, co musi się wydarzyć…

- Do czego pani dąży? – powiedziała, zaintrygowana wypowiedzią nauczycielki. Ściągnęła brwi i skrzyżowała dłonie na klatce piersiowej.

- Powiedz mi, Leire. Jest coś, co cię dręczy? Czego nie potrafisz opanować? Jak wtedy, gdy byłaś mała i nie potrafiłaś okiełznać swojej mocy magicznej? – Opiekunka wydawała się bardzo dobrze nastawiona do dziewczyny. Ona też to odczuwała, więc postanowiła w końcu z kimś podzielić się swoimi koszmarami.

- Sny. Zawsze były dziwne, ale ostatnio są coraz gorsze. Przez pewien czas przedstawiały coś czego bardzo pragnęłam, ale ostatnio kładąc się spać nie wiem czy to będzie koszmar czy nie. Widzę różne zdarzenia. Jedne stare, drugie jakby z przyszłości i biorę w nich udział. Ale, dlaczego pani pyta?

- Leire, jesteś bardzo wyjątkową osobą. Możesz nie zdawać sobie z tego sprawy, ale coś co może wydawać się twoim przekleństwem, tak naprawdę może okazać się twoją największą zaletą. Rozmawiałaś kiedyś może o tym problemie z profesor Trelawney?

Rudowłosa zrobiła duże oczy i miała ochotę zaśmiać się, ale opanowała swoje emocje. Ta kobieta wydawała się dla niej zawsze trochę dziwaczna i na pewno z własnej woli nie spędzała z nią więcej czasu. Jednak te słowa sprawiły, że zaczęła się zastanawiać. Przez moment nic nie mówiła, by przypomnieć sobie swoje ostatnie sny.

- Chwila… Pani chce mi zasugerować, że to są przepowiednie? – Minevra nie odpowiedziała na to pytanie, bo sama nie wiedziała wiele. Leire podniosła się natychmiast z krzesła i wybiegła z sali. Wcześniej nie pomyślałaby o tym. Czasem sny były bardzo podobne  do tego co się działo, ale myślała, że to czysty przypadek. Jednak jej fantazje z ostatnich tygodni także okazały się prawdziwe. Dziewczyna była roztrzęsiona na samą myśl, że niektóre z tych mrocznych wizji mogłyby się sprawdzić.

* * *

- Hermiona? – Cichy szept rozszedł się po korytarzu. Chłopak szedł zanieść Ginny prezenty od Gryfonów: różnego rodzaju kartki, cukierki i kwiaty, gdy zobaczył, wychodzącą z skrzydła szpitalnego szatynkę.

Granger przecierała swoje policzki i spojrzała się w ziemię. Nie była w stanie siedzieć tam i patrzyć na stan swojej przyjaciółki. Po tym ataku załamała się całkowicie. Minęła bruneta i ruszyła dalej. Chłopak krótkim zaklęciem sprawił, że wszystkie rzeczy znalazły się przy łóżku dziewczyny i pobiegł za Hermioną.

- Neville, zostaw mnie w spokoju – dodała, słysząc chłopaka za sobą. Udawała twardą, choć taka nie była. W końcu usiadła na przedostatnim schodku i ukryła twarz w dłoniach. Longbottom przysiadł się do niej i nie wiedział, co powinien zrobić lub powiedzieć. Jednak nie musiał nic robić, dziewczyna sama się odezwała.

- Jestem sama. Zupełnie sama. Nikt mnie nie rozumie. Ron jest zapatrzony w nią jak w obrazek. Ginny leży nieprzytomna, a Harry załamał się tak, że jedynie od czasu do czasu odezwie się do Rona i nic więcej nie robi, jest strasznie podenerwowany i boję się, że zrobi coś głupiego. – Zaczęła mówić tak po prostu, bo musiała się komuś wreszcie wygadać. Może brunet nie był nigdy jej bliskim przyjacielem, ale zawsze czuł, że jedynie Hermiona nie śmieje się z niego i nie odtrąca go.

- To wszystko przez nią. Oni nie są świadomi, że ona jest niebezpieczna – powiedziała cicho i po raz kolejny przetarła swoje czerwona policzki.

- Dlaczego tak myślisz? – Odezwał się w końcu, przyglądając się jej uważnie. Panna Granger moment się wahała, ale w końcu odezwała się.

- Tylko nie możesz nikomu powiedzieć. – Posłała mu pewne spojrzenie, którego chłopak się nawet trochę przestraszył. – Nie zaczęłam jej podejrzewać tak po prostu. Ja się jej tylko bałam. Spałam z nią w tej samej komnacie, a ona robiła dziwne rzeczy. Na początku mówiła przez sen, ale to jakoś zniosłam. Potem lunatykowała, ale to też przeżyłam, ale to co działo się z nią potem… Wieczorem potrafiła pisać coś w swoim pamiętniku, rozmawiać ze mną i nagle milkła. Jej spojrzenie stawało się puste i wstawała. Robiła coś, na przykład raz wyczarowała sobie jakieś drzwi. Wyszła przez nie i wróciła po kilku minutach. Potem usiadła i otrząsnęła się. Jakby nigdy nic pisała dalej i odpowiedziała na moje pytanie. Chyba nic nie pamiętała… Zachowywała się jakby była opętana. Raz mnie nawet zaatakowała. – Zaczęła mówić ciszej i pokazała bliznę na swojej szyi. Jej dłonie się trzęsły, a wargi stały się czerwone. Rana nie wyglądała na taką, która byłaby dość stara. Zresztą inaczej wyglądało zwykłe zadrapanie i skaza po ataku różdżką.

- Chciałam się dowiedzieć, co może jej dolegać przy okazji dowiedziałam się, że nie tylko wariuje, ale też nas okłamuje. Chciałam po prostu chronić swoich przyjaciół. A teraz ich nie mam. Zabrała mi ich. Boję się, że zrobi im krzywdę, bo według mnie to wszystko dzieje się przez nią, tylko ona o tym nie wie…

- Czemu im nie powiesz o tym? – Neville przerwał jej nagle. Zazwyczaj nie wchodził nikomu w słowo, ale teraz zrozumiał podejście dziewczyny i był po jej stronie. Bardzo chciał jej pomóc, bo teraz zrozumiał całkowicie jej zachowanie.

- Uważałam, że sama dam sobie radę. Nie powiedziałam Harry’emu o jej wyskokach i to był mój błąd. Ron teraz twierdzi, że tylko zrzucam na nią winę. Jeśli nadal będę chciała to wyjaśnić to muszę zrobić to sama. Wtedy przejrzą na oczy. - W końcu przestała płakać. Czuła się lepiej, bo mogła się komuś wygadać. Moment później nawet uśmiechnęła się delikatnie, słysząc słowa chłopaka.

- Pomogę ci.

* * *

- Jeszcze pól godziny wcześniej z nią rozmawiałam. – Po raz kolejny zaszlochała brunetka i ukryła twarz w dłoniach. Biedna Padma ostatnio bardzo zżyła się z Ginny i teraz ubolewała nad jej łóżkiem. Ponownie popadła w ogromny płacz tym razem, padając na ramie Rona. Chłopak próbował ją jakoś prosić, by się uspokoiła jednak to nic nie pomagało. W końcu sama pani Weasley poprosiła dziewczynę do siebie.

- Chodź kochanie. Wiesz, Ginny mi o tobie wspominała. – Objęła delikatnie dziewczynę, wyprowadzając ją z sali. Ron spojrzał się na swojego przyjaciela, który nie zostawiał dziewczyny nawet na noc samej.

- Wiedziałeś o Leire, prawda? – Na to pytanie brunet jedynie pokiwał głową. Ron nie poczuł się zdradzony, bo Harry musiał mieć jakieś zobowiązania wobec Hermiony, ale mógł chociaż jakoś uprzedzić ich albo o czymś napomknąć. – Dlaczego nic nie powiedziałeś?

- Wydawało mi się, że tak będzie lepiej… - Harry uniósł swoje błękitne tęczówki i spojrzał w oczy przyjaciela. Było w nich widać szczerość i troskę. – Przypuśćmy, gdybym wiedział, że moi rodzice nie żyją, a potem odkryłbym, że to nie prawda, tylko oni mnie zostawili to sam wolałbym nie znać prawdy. Wydawało mi się, że łatwiej będzie jej myśleć, że oddali ją mugole niż czarodzieje. Normalni ludzie mogli być po prostu przestraszeni jej zdolnościami, ale jeśli oni też byli magiczni…

- Musieli jej nie chcieć. – Dokończył Ron, bo brunet nie miał odwagi wypowiedzieć tych słów. Teraz wydawało mu się wszystko jasne. Opuścił głowę i zapadła ogromna cisza, którą przerwały czyjeś kroki. Myśleli, że to pani Weasley, jednak po chwili w sali pojawiła się Leire. Zbliżyła się ona natychmiast do chłopaków, w dłoniach trzymała dwie grube księgi i próbowała złapać oddech.

Nie patrzyła na Ginny, bo nie była w stanie. Zerknęła na chłopaków i w ręce Rona podała jakiś zeszyt w grubej, staromodnej oprawce. Otworzył on ją, a potem zorientował się, że jest to pamiętnik. Przeszedł szybko na zaznaczoną stronę. Pismo było niewyraźne i niedbałe, ale rozpoznał je. Należało do Leire. Prócz tego nieco dziecinne obrazki. Chłopak podniósł głowę z niezrozumiałym wyrazem twarzy.

- To mój pamiętnik. Miałam wtedy dziewięć lat, ale był sen, który prześladował mnie od zawsze. Zapisywałam go kilkakrotnie i zawsze przebiegał tak samo, tylko najdziwniejsze było to, że oglądałam go od tyłu. Widziałam okropnego potwora i czarodzieja, którego oczy pałały nienawiścią do niego. Potem tego samego stwora i małe dziecko z tymi samymi oczami. Widziałam śmierć jakiś ludzi. Krzyki i rozpacz kobiety. Szczęście i radość pewnej rodziny, a na samym końcu to. – Pokazała palcem na czerwone kółko na kartce. Ron uniósł wzrok i spojrzał z przerażeniem na dziewczynę, a potem na swojego przyjaciela.

- O czym wy mówicie? – zapytał zdezorientowany i sam zaczął przyglądać się rysunkom, ale widział w nich jedynie bazgroły małej dziewczynki.

- Urodziłeś się ostatniego dnia lipca, prawda? – Harry pokiwał głową, a dziewczyna wyjęła z kieszeni kawałek kartki. Wydawało się, że została skądś wydarta, ale to co było na niej napisane była jakby fragmentem jakiegoś artykułu.

- Co to ma oznaczać? – Chłopak czytał o jakimś zaćmieniu, ale wiele z tego nie rozumiał. Ron zamknął pamiętnik i widocznie posmutniał, uświadamiając sobie jaką wiadomość ma do przekazania dziewczyna.

- Skąd to masz… i co to? – zapytał Ron i wskazał na drugą księgę, którą trzymała w dłoniach dziewczyna.

- Znalazłam w dobrze chronionej skrytce Dumbledore’a. Teraz połączyłam fakty, a tę księgę muszę porządnie przestudiować, nie wiem czemu, ale mam przeczucie, że przyda mi się to. – Nie potrafiła tego wytłumaczyć, ale powinna zapoznać się z jej treścią. Mimo iż wielkimi literami na okładce było napisane „Zaklęcia zakazane”, to nie miała większych oporów.

- Widać Albus zainteresował się Harrym nie tylko dlatego, że dostąpił on ogromnej tragedii… - Wróciła do poprzedniego tematu. Dziewczyna wykręciła oczami po raz kolejny, udowadniając samej sobie, że Albus nie działa bezinteresownie. Dokładnie wiedział kim jest chłopak i dlatego zadbał o niego.

- O co chodzi?! – Harry czuł się już lekko podenerwowany. Rudowłosa zabrała kartkę i ukryła ją głęboko w kieszeni.

- Zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego Sam-Wiesz-Kto tak bardzo chciał cię zabić? – To pytanie zadziwiło Harry’ego. Zawsze tłumaczył sobie to w bardzo prosty sposób. Jego rodzice postawili się Voldemortowi, a on nikomu nie okazywał łaski. Później obiło mu się o uszy kilka innych teorii.

- Jakaś przepowiednia mówiła coś o tym, że pojawi się ktoś, kto w końcu go pokona. I padło na mnie – powiedział nieśmiało, chłopak był trochę skrępowany.

- Harry, od dziś miano „Wybraniec” nabierze dla ciebie nowego znaczenia – powiedziała to bardzo poważnie i powoli, patrząc prosto w jego oczy.

Czarny Pan działał wtedy inaczej. Lubił wiedzieć co się wydarzy i w swoim otoczeniu, jak mówią pogłoski, miał wiele wróżbitek. Miały one go ostrzec przed nadejściem kogoś, kto pokona nawet jego. Wtedy dowiedział się kto ma być jego przyszłym pogromcą. Do pozostałej dwójki miał inne plany, ale jego chciał pozbyć się od razu. Postanowił, że go zabije. Tylko plan nie poszedł po jego myśli.

Była przekonana, że padło na Pottera. Teraz wszystko wydawało się takie logiczne. Voldemort nie chciałby zabijać jakiegoś tam dzieciaka. W dzień, w którym urodził się Harry miało miejsce zaćmienie księżyca. A jeśli Czarny Pan chciał akurat jego zabić, to brunet musiał być przywódcą. Jeśli pozbyliby się go, to Stowarzyszenie nigdy nie mogłoby powstać. Jednak nie udało mu się i teraz próbował dotrzeć do niego od wewnątrz. Ta osoba, którą rudowłosa nazywała „potworem” gromadziła siły, by zaatakować i dokończyć stary plan. On chciał zabić Harry’ego zanim ten zdążyłby poznać swoją prawdziwą moc.

_____________________________________________________

Na początku przeproszę za stan tego rozdziału. Przeczytałam go tylko dwa razy, bo nie miałam kompletnie czasu. Zastanawiam się, czy nie opublikować kolejnego za dwa tygodnie, żeby oddać go wam w lepszym stanie.

Dwa. Przepraszam za stan techniczny bloga. Mam na myśli szablon, ale mam z nim pewne problemy. Jest ładny, ale nie tematyczny dlatego wrzuciłam to coś, co zrobiłam ja. Spróbuje to zmienić jak najszybciej się da.

Trzy. Opóźnienia w komentowaniu mam okropne. To co przeczytałam w tygodniu to skomentowałam dziś. Zostało mi pięć opowiadań: Liley, Donny, Rosmaneczki, Lebrun, Maarit. To nie jest tak, że o was nie pamiętam, ale czytam kiedy wracam autobusem do domu, bo tylko wtedy mam czas, więc zrobię to w tym tygodniu i wtedy pozostawię po sobie ślad.

Na koniec SONDA, ale nie będę jej tworzyć, proszę tylko o krótką odpowiedź.

Czy w opowiadaniu powinien zostać wątek horkruksów?

Pozdrawiam, L. ;*