Rozdział 16

- Jestem – Ten cienki głosik sprawił, że rudowłosą przechodziły ciarki. Została zaatakowana nagle i bez ostrzeżenia. To, że blondynka potrafi ot tak podkraść się bezszelestnie, przerażało pannę Dumbledore jeszcze bardziej.

- Dzięki, że przyszłaś – odpowiedziała mimo to i uniosła głowę, by uśmiechnąć się mało szczerze. Czerwonowłosa lubiła Lunę, ale jej zachowanie było oryginalne i od czasu do czasu może z lekka irytujące. Po prostu nie była jeszcze przyzwyczajona do jej towarzystwa.

- Oglądałaś to wiele razy. Ja dzisiejszej nocy także, ale nie potrafię znaleźć nic interesującego. – Głos dziewczyny był nieco ochrypnięty i jednocześnie bezradny.

Rudowłosa położyła kronikę z zdjęciami na stole. Lovegood przysiadła się do niej i otworzyła na pierwszej stronie. Zaczęła się dokładnie przyglądać i ruszyła dalej.

- Jak ja oglądałam te zdjęcia, to nie były zablokowane. – Te słowa zaintrygowały dziewczynę, choć na początku nie zrozumiała, o co chodzi.

Blondynka wyjęła różdżkę i wypowiedziała jakieś zaklęcie po czym postacie na zdjęciach zaczęły się poruszać. Panna Dumbledore uderzyła się w czoło, okazując własne zażenowanie. Co prawda w jej domu nie było żadnych zdjęć, nie czytała też Proroka Codziennego, bo jak Albus mówił tam nie ma nic wartego uwagi dla młodej dziewczyny, ale spotkała się z magicznymi kartami czy księgami, gdzie obrazy poruszały się, ale sama nie wpadła na to, że zdjęcia też powinny.

- To możemy zaczynać. Szukamy czegoś dziwnego, co nie będzie pasować do reszty albo obrazka, na którym jest… Sam-Wiesz-Kto. Tylko kolejny problem jest taki, że ja nie wiem jak on wcześniej wyglądał. – Leire wyraziła swoje niezadowolenie, kwasząc minę. Znała tylko opisy, żyjącego obecnie Czarnego Pana, ale kiedyś zapewne był mniej okropny.

Na szczęście to nie okazało się problemem, ponieważ Luna odnalazła zdjęcie z podpisem, na którym znajdował się chłopak. Teraz wiedziały już czego szukać, więc mogły się brać do pracy. Była ona bardzo mozolna, choć Luna nie okazywała żadnego zmęczenia, cały czas wydawała się zainteresowana.

- Spójrz tutaj – powiedziała blondynka, a Leire podniosła się ze stołu.

Znowu zaczęła przysypiać. Nie miała pojęcia dlaczego, ale im więcej czasu spędzała w Hogwarcie tym czuła się gorzej. Momentami miała wrażenie jakby przez te kilkanaście tygodni postarzała się o kilka lat. Przetarła oczy, ciesząc się, że żaden sen nie zdążył ją odwiedzić.

- To on? – zapytała, wskazując ciemnowłosego chłopaka.

Ściągnęła brwi, przyglądając się całości. Zdjęcie zostało zrobione z zaskoczenia. Dzieciaki były w piątej, może w szóstej klasie. Leire przyjrzała się pozostałym postaciom. Były to dwie dziewczyny. Całkiem jej nieznane. Jedna wyglądała na niezadowoloną z faktu, że ich spotkanie zostało zarejestrowane przez aparat, a druga patrzyła się cały czas na chłopaka. On tylko raz zerknął w stronę aparatu i zrobił niewyraźną minę.

- Zobacz, jak jest podpisane – powiedziała Luna, a rudowłosa przejechała oczami niżej. Miejsce to zostało wypełnione przez ucznia znajdującego się na zdjęciu jako komentarz do obrazka.

- „Wyjątkowy prefekt, wyjątkowe kary” – Po przeczytaniu tego na głos brzmiało to jeszcze gorzej. Rudowłosa szybko wyciągnęła zdjęcie. Zamknęła kronikę i stwierdziła, że lepiej już odłożyć ją na miejsce.

Gdy dziewczyny zrobiły to, miały udać się na kolację. Leire poprosiła o dyskrecje, ale mniej więcej wytłumaczyła, co ona i Ron robią, i dlaczego. Luna poczuła się jakby zyskiwała kolejnego sojusznika, może jeszcze nie przyjaciela, ale osobę, która nie jest przeciw niej.

- Może jesteś jakoś w stanie dowiedzieć się, kim one są? Po dłuższym namyśle wydaje mi się, że ta jedna postać wydaje mi się znajoma, ale nie wiem kto to - powiedziała na koniec bezradnie panna Dumbledore i rozłożyła ręce. Blondynka pokiwała głową i wzięła zdjęcie od dziewczyny.

- Spróbuje pomóc. Odezwę się potem – Luna pożegnała się i odeszła do stołu Krukonów. Rudowłosa rozejrzała się po sali i z daleka dostrzegła rudą czuprynę. Od razu ruszyła w stronę chłopaka i jego przyjaciela.

* * *

Czerwonowłosa razem z Ronem opuściła mury szkoły i wyruszyła na Błonie. Chcieli zrelaksować się po ostatnich wydarzeniach, a konkretniej Leire miała zamiar odpocząć na świeżym powietrzu. Weasley miał zagrać z Harrym w quidditcha tylko we dwóch – atakujący i obrońca, by mogli rozładować swoje emocje. Choć Harry nie był bliżej zapoznany z inną pozycją niż szukający, to zgodził się na taki układ.

Gryfoni czekali na Pottera, zajmując miejsce na trawie. Ron odłożył swoją miotłę, biorąc głęboki wdech. Nie odzywali się do siebie, nie musieli. Czasem wystarczyło jedno spojrzenie czy uśmiech i już wiedzieli, co chodzi drugiej osobie po głowie. Panna Dumbledore obserwowała niebo, dokładnie poszukując jakiś znanych kształtów w chmurach. Ron  za to przyglądał się dziewczynie. Badał wzrokiem jej twarz krok po kroku. Poczuł jak ich dłonie przypadkiem się dotknęły, więc splótł jedynie ich palce. Dostrzegł jak kącik ust Leire wędruje ku górze i sam ucieszył się w duchu.

Czekali na bruneta, jednak ten się nie pojawiał. Ich spokój przerwał natomiast dobrze znany chłopakowi głos, który wykrzykiwał jego imię. Podniósł się i z daleka dostrzegł swoją matkę.

- Zaraz wracam – dodał jedynie i oddalił się. Minął kilka osób i wszedł z Molly do budynku.

Dziewczyna nie ruszała się z miejsca i oczami cały czas krążyła po niebie. Dopiero kilka minut później jej uwagę przykuło coś interesującego. Coś szybowało w powietrzu, unosiło się na delikatnym wietrze. Leire wytężyła wzrok i dopiero wtedy dostrzegła, że jest to mały prostokąt z pieczęcią.

Podniosła się na nogi, rozpoznając w nim swój list, którego nie była w stanie otworzyć. Wyciągnęła różdżkę i użyła zaklęcia, by przewołać go do siebie, jednak to nie poskutkowało. Wiadomość jednak nie unosiła się samowolnie, ktoś musiał mieć chęć ją zabrać. Na samą myśl, że tam musi być coś tak cennego, że ktoś próbuje jej to odebrać, jej ciało zesztywniało. Chciała odzyskać swoją własność, ale zaklęcia nie działały.

Leire wpadła na okropny pomysł, który kiedyś nawet nie przeszedłby przez jej myśl, ale tym razem wydawał się odpowiedni. Nie myślała długo o sobie i możliwych konsekwencjach, jedynie chwyciła za miotłę Rona.

- Do mnie – przywołała ją do siebie i ujęła ją w obie dłonie. Spojrzała do góry i skoncentrowała wzrok na liście. Wiedziała, że potrafi to zrobić tylko musi chcieć, przecież kiedyś się jej udało, więc teraz tym bardziej.

- Jak to Ron mówił… powoli i delikatnie jak z kobietą – Powtarzając te słowa zaśmiała się pod nosem, wiedziała, że wtedy chłopak po prostu żartował, ale te słowa w jakiś sposób rozładowały napięcie. Nie ma co, idealne porównanie jak dla dziewczyny. Nie czekając długo odbiła się od ziemi i powędrowała w górę.

Na początku trudno było jej utrzymać równowagę, ale w końcu udało się jej wyczuć miotłę i zaczęła podążać za listem. Gdyby unosił się on zwyczajnie nie byłoby problemów, ale rudowłosa zauważyła, że im jest bliżej jego tym on szybciej ucieka. Miała racje ktoś chciał jej go zabrać.

Wyciągnęła swoją różdżkę i wycelowała w wiadomość. Zaklęcie unieruchamiające miało jej pomóc, ale nie zadziałało. Natomiast odbiło się i trafiło w jej dłoń, która zaczęła drętwieć, a różdżka upadła na ziemię. Dziewczyna syknęła i spojrzała na rękę.

- Świetnie, będzie kolejna blizna – mruknęła pod nosem.

Nie podobało jej się to strasznie, jednak działała w imię wyższych wartości. Nie mogła się bać, jeśli chodziło o poufne informacje. Ktokolwiek chciał je mieć dla siebie nie był jej przyjacielem.

W końcu udało się zbliżyć jej do wiadomości. Miała wrażenie, że nagle ktoś przestał się tym interesować, jednak była pewna, że był jakiś haczyk. Mimo to wyciągnęła dłoń i miała już go w zasięgu ręki. Dzieliły ją tylko centymetry i nareszcie udało się. Szybko schowała go do kieszeni i wtedy poczuła, że coś jest nie tak.

Miotła zaczęła dziwnie dygotać, a potem wręcz przestała słuchać panny Dumbledore. Dziewczyna próbowała ją jakoś ujarzmić, lecz ta w ogóle nie reagowała na jej polecenia. Zaczęła wzbijać się jeszcze wyżej i wykonywać różne piruety. Próbowała zrzucić z siebie czerwonowłosą. Leire trzymała się uparcie, jednak nie była w stanie wytrzymać długo. Jedno porządne szarpnięcie sprawiło, że była w stanie trzymać się miotły już tylko jedną rękę.

Grupka uczniów obserwowała to wszystko z daleka, lecz dopiero teraz dostrzegli, że dziewczyna się nie wygłupia tylko naprawdę straciła kontrolę. Kilku z nich próbowało pomóc. Rzucali zaklęcia na miotle, chcąc ją przejąć, czy zmusić do kontrolowanego lotu, jednak każdy poległ.

Leire poczuła jak wszystkie narządy podskakują jej do gardła i zamknęła mocno oczy. Zaczęła wzywać panicznie pomocy, co sprawiło że w końcu ktoś pobiegł po nauczyciela, ale było już za późno. Miotła ponownie ruszyła się agresywnie, sprawiając, że rudowłosa puściła ją całkowicie.

Nie czuła niczego prócz silnego wiatru. Spadała w dół z ogromną prędkością i nie miała na to żadnego wpływu. Zacisnęła jedynie mocno oczy i szepnęła sobie coś pod nosem, zaciskając powieki. Wydawało się jej, że nawet nie poczuje bólu, bo natychmiast większość jej kości połamie się, a narządy zostaną rozerwane i zgon nastąpi natychmiast.

Jeszcze tylko moment, a jej marny żywot miał dobiec końca. Wtedy nie poczuła nic. Nie leciała dalej, ale była pewna, że oddycha. Po chwili czyjaś ręka pomogła jej stanąć na własnych nogach. Przez chwilę unosiła się dosłownie metr nad ziemią, ale teraz stała już, czując grunt pod nogami. Nie wiedziała kto i jak to zrobił, ale po prostu przylgnęła do tej osoby, ściskając ją mocno.

- Dziękuję, bardzo dziękuję – wyszeptała, choć miała ochotę krzyczeć.

Tym razem te szczere słowa łatwo przeszły jej przez gardło. Wtuliła się w ramię chłopaka, co łatwo rozpoznała po kształcie jego klatki piersiowej, którą właśnie gniotła. Zaczęła drżeć ze strachu dopiero teraz i bardzo chętnie zaczęłaby płakać, ale nie mogła. Nawet chciała, bo wiedziała, że to doskonała okazja, by raz w życiu się wypłakać, ale nie mogła.

W końcu przez jej głowę przebiegła myśl. A jeśli przytulam nauczyciela? Wyobraziła sobie twarz Snape’a i od razu odsunęła się od osobnika. Uniosła twarz i rozchyliła delikatnie usta.

- Draco? – wyszeptała, patrząc się prosto w oczy chłopaka.

Ten zabrał swoje dłonie, jakby z lekkim pożałowaniem do samego siebie. Przez moment okazał troskę i to do Gryfonki. W jego głowie musiało to być haniebne posunięcie. Jednak samego siebie nie był w stanie oszukać. Bał się o nią i to było widać w tej chwili. Nie udało mu się ciągłe ignorowanie dziewczyny, tym razem to on zadziałał. Może to była wyjątkowa sytuacja, ale pokazał, że nie jest obojętny.

Dziewczyna, czując zakłopotanie opuściła głowę. Cały czas myślała jeszcze o jego ostatnich słowach i miała wrażenie, że powinna się mu wytłumaczyć. Co było istnym absurdem, bo nie był jej ojcem, bratem ani chłopakiem, ale takie uczucia miotały nią.

Wtedy dostrzegła, że w żadnej z dłoni chłopaka nie ma różdżki. Moment wcześniej ją obejmował, więc nie zdążyłby jej schować. Spojrzała w jego oczy zszokowana i może trochę zawiedziona, ale na pewno zła.

- Czyli jednak wszedłeś w to? Uczą cię swoich sztuczek? Jak Snape będziesz zamykał okna bez różdżki dla popisu?  Okna to mało… musisz już być bardziej przesiąknięty czarną magią, jeśli udało ci się zatrzymać mnie bez różdżki. – Leire była cały czas mu bardzo wdzięczna, ale nie pochwalała jego zachowania. Wszystko wskazywało na to, że blondyn cały czas zagłębiał się tylko w tajemnice Stowarzyszenia i brnął w to bagno dalej.

- Uratowałem ci życie – wypowiedział tylko te słowa.

Nie było w nich złości czy żalu, co było wręcz nienormalne dla Draco. Powinien zacząć krzyczeć, rzucając różnymi hasłami. Powinien pokazać, że postąpił źle, pomagając jej, lecz nic takiego nie robił. To jeszcze bardziej zdezorientowało dziewczynę, która miała ochotę już zniknąć stamtąd.

- Mimo wszystko, dziękuję – powiedziała jeszcze raz i minęła go.

Była kompletnie skołowana tym co się stało, ale najbardziej reakcją Dracona. Zazwyczaj był nerwowy i burzliwy, a dziś jego zachowanie odbiegało od tego. Ostatnio przeżywał jakąś przemianę. Jednak nie miała ochoty się nad tym zastanawiać. Od razu ruszyła do swojej komnaty. 

* * *

- Mamo, Harry i Leire będą na mnie czekać – powiedział Ron trochę niezadowolony. Wolał się nie spóźnić, zresztą cały czas chodził podenerwowany ostatnimi wydarzeniami i to był dzień na rozładowanie emocji.

- Chciałam z tobą porozmawiać. – Ten ton był mu całkiem obcy. Nie pamiętał kiedy ostatnio zwracała się ona tak do niego albo do kogoś z rodzeństwa. Nawet jak próbowała ich jakoś ukarać to brzmiała zabawnie, a dziś z takim głosem mogłaby przemawiać na czyimś pogrzebie.

- Coś się stało? – zapytał zaniepokojony. Od razu pomyślał o Ginny. Bał się, że mogło coś złego ją spotkać, że jej stan mógł się pogorszyć. Od razu począł troskę o swoją młodszą siostrzyczkę.

- Mam do ciebie prośbę. Zresztą to nie jest prośba, to nakaz. – Molly spojrzała się prosto w oczy swojego syna, próbując sprawić, by treść jej słów raz, a porządnie dotarła do jej dziecka. – Masz przestać widywać się z tą dziewczyną. I nie przerywaj mi – powiedziała, widząc zszokowanie na jego twarzy. – Nie chcę żebyś obcował z kimś, kto może być niebezpieczny dla ciebie. Nic o niej nie wiesz, nie wiadomo skąd się wzięła. Masz świetnych przyjaciół i ich się trzymaj.

- Nie możesz mi rozkazywać z kim mam się widywać, a z kim nie. – Te słowa całkowicie zbiły z tropu kobietę. Mogłaby spodziewać się takiego zachowania, ale po którymś z starszych synów, ale nie po Ronie. Był on zawsze najgrzeczniejszy i sprawiał najmniej problemów wychowawczych, czasem miał tylko pecha.

- Nie życzę sobie ani ja, ani twój tata byś utrzymywał z nią jakieś kontakty – powiedziała ponownie i bardziej dosadnie, ale na twarz chłopaka wkradła się jedynie ogromna pewność, a on sam uniósł głowę do góry.

- Przykro mi mamo, ale tym razem nie jestem w stanie się was posłuchać. – Nie chciał się stawiać, ale wydawało mu się, że zachowanie matki jest absurdalne. Nie samego początku skreśliła Leire i nie przyjmowała jej nawet jako przyjaciółkę chłopaka, a co by było gdyby poznała całą prawdę.

- Nie możesz się spotykać z kimś, kto jest odpowiedzialny za stan twojej siostry! – Tym razem przez Molly przemówiła ogromna rozpacz.

Zrzuciła winę na rudowłosą, by wytłumaczyć sobie jakoś obecną sytuacje. Nigdy taka nie była, co oznaczało, że sprawa z Ginny ją bardzo dotknęła. Mimo to Ron nie mógł przystać na te warunki. Nie chciał zostać dziewczyny, szczególnie teraz. Przeprosił matkę za swoje zachowanie i odszedł. Nie czuł się w żaden sposób winny, bo wiedział, że stał po właściwej stronie.

* * *

To okropne, że świadomość pewnych zdarzeń dociera do człowieka dopiero po pewnym czasie. Wykonując pewne czyny nie zastanawia się nad tym co stanie się lub co może się stać. Podejmuje decyzje pochopnie i dopiero po fakcie dopuszcza do naszego umysłu wszystkie myśli.

Właśnie to teraz robiła Leire. Siedziała na swoim łóżku skulona z kolanami podciągniętymi pod brodę. W dłoniach gniotła kołdrę, co chwilę rozluźniając i zaciskając pięść. Mogła roztrzaskać się w jednej chwili na milion kawałeczków. Nie bała się wizji śmierci. Tego czy to boli czy nie i, czy coś jest potem. Przeraziło ją to, że miałoby jej tu nie być. Nie usłyszałaby już śmiechu Ginny i nie uczesałaby ani razu jej pięknych włosów. Nie mogłaby zostać po raz kolejny zaskoczona przez pomysłowość Luny. Nie natknęłaby się na Draco i już nigdy nie wymieniłaby z nim spojrzeń. Nie przytuliłaby Rona i nie odkryłaby przed nim swoich uczuć.

Jedna decyzja i ogromne skutki. Gdyby nie blondyn ktoś osiągnąłby swój cel. Jednak nie udało się mu. Leire była tu i mimo swojego okropnego stanu psychicznego nic jej nie było. I miała przy sobie list. Nie myśląc długo schowała go do nocnej szafki, tym razem zamykając ją na klucz. Przejechała dłonią przez włosy i następnie oparła brodę na kolanach. Jej serce ponownie zaczęło bić szybciej, gdy usłyszała dźwięk otwierających się drzwi. Na szczęście w progu pojawił się nie kto inny jak Weasley.

Na jego widok mocno zacisnęła powieki, czując, że pierwszy raz od dawna chce jej się płakać. To tak, jak w chwilach, w których człowieka coś bardzo mocno dotyka, ale mimo to się trzyma. Dopiero jak ktoś dostrzeże jego stan i powie mu, by nie płakał, ten zaczyna to robić.   

Ron zbliżył się do dziewczyny i już siedział obok, gdy ta rzuciła się w jego ramiona. Przytulił ją mocno do siebie, tak, że tym uściskiem mógłby wyrządzić jej krzywdę. Przeklinał się w duchu, że odszedł stamtąd. Że nie zabrał ze sobą miotły lub dziewczyny. Świadomość, że mogło coś się jej stać była dla niego w tej chwili koszmarna.

Leire schowała się w jego objęciu, a jej oddech stał się nieregularny. Zaczęła łapczywie łapać powietrze, a jej dłonie drgały na plecach chłopaka. Jej oczy były już całe zaszklone, więc zamknęła powieki, nie pozwalający by łzy wypłynęły na powierzchnię policzków. 

 ♫ Skinny Love ♫

- Przepraszam – Usłyszała cichy szept nad swoim uchem. Przepełniony żalem do samego siebie. – Przepraszam, że mnie tam nie było.

Czuł się okropnie, bo sam wcześniej zachęcał ją do latania. Był winny, ponieważ on sprawił, że przełamała swój strach i dziś zabrnęła w tak niebezpieczną sytuację, przynajmniej on tak myślał. Nie ważne było to, czy te stwierdzenia są teraz słuszne, czy nie. On miał obraz w swojej głowie. Wyobrażenie, które za każdym razem sprawiało mu jeszcze większy ból w sercu, które dzieliły sekundy od spełnienia się.

- Nie mogę cię stracić – kontynuował chłopak.

Nie miał wiele. Od zawsze czuł się jakby był najmniej ważny. Najmłodszy syn miał zawsze najgorzej wśród braci, a mama była zainteresowana jedynie córeczką. Nie okazywał żadnych zdolności i był pomiatany przez wszystkich. Hogwart odmienił jego życie. Pokazał mu, że jest stworzony do wielkich rzeczy. Dał mu przyjaciół i niezapomniane wspomnienia. Postawił na drodze jego życia Leire. Osobę, którą w tej chwili wszyscy chcieli mu odebrać. Nawet jego własna matka chciała zabrać najjaśniejszy promyk szczęścia w jego życiu. Nie mógł na to pozwolić, bo tym razem nie przetrwałby porażki.

- Kocham cię, Leire – Te słowa przyszły zwyczajnie. Nie planował tego, po prostu poczuł, że musi to powiedzieć i zrobił to. Sam był tym zdziwiony. Wiedział o tym od dawna, lecz teraz dopiero otwarcie się do tego przyznał. Wtedy poczuł jak ogarnia go niezrozumiany spokój. Nie tylko uwolnił z siebie to uczucie, ale także nie miał już żalu do samego siebie, że ukrywał je w sobie.

Rudowłosa nie była na to przygotowana. Nie układała w głowie planu, co powinna zrobić, gdy do tego dojdzie. Nie wiedziała jak zachowywać się w takich sytuacjach. Przez moment zacisnęła mocniej dłonie na bluzce chłopak i odsunęła się delikatnie, by unieść twarz.

Przestała odczuwać zakłopotanie tą sytuacją. Nie czuła wstydu przed uczuciami i nie próbowała wmawiać sobie, że chwilowa emocja sprawiła, że Ron zebrał się na wyzwanie. Była pewna jego słów, po prostu wiedziała, że są prawdziwe, a ta myśl sprawiła, że poczuła się od razu o wiele lepiej na duchu.

Teraz już wiedziała, że to jest to. To jest miłość. Tak ona wygląda. Tak to się czuje. Tak zachowują się osoby zakochane. Wiedziała, że mimo tej całej świadomości nie będzie w stanie odwzajemnić tych słów. Jednak Ron rozumiał to i nie naciskał. On po prostu to czuł i wiedział. Nie potrzebował jej zapewnień.

Uniósł delikatnie jej podbródek i kciukiem przejechał po jej policzku, ściągając na moment brwi.

- Płaczesz? – szepnął, a ona zamrugała kilkakrotnie oczami. Dopiero teraz zorientowała się, że jej lice są mokre mimo iż jeszcze niedawno wstrzymała łzy.

Na twarz chłopaka wkradło się zakłopotanie, obawiał się, że to przez niego. Myślał, że pewnie pośpieszył się, a rudowłosa mogła nie być jeszcze gotowa na te słowa, na zwierzanie się tak otwarcie. Jednak jego wątpliwości zostały rozegnane, gdy chwyciła jego dłonie delikatnie.

- To ze szczęścia. – Uniosła kąciki ust do góry i teraz zrozumiała sens tych łez.

Zawsze wstydziła się tego. Wydawało się jej, że tylko słabeusze to robią. Dlatego przestała płakać, jednak tego dnia było inaczej. Nie chowała twarzy, nie wycierała policzków i cały czas patrzyła się w oczy Rona. Ten subtelnie zaczesał jej kosmyk włosów za ucho i złączył ich czoła, by chwilę później musnąć jej wargi delikatnie z największą czułością, na którą było go stać.

W życiu nie czuła się tak jak teraz. Jakby była spełniona. Osiągnęła wszystko, co miała osiągnąć. Doznała wszelkich uczuć i zrozumiała je. Poczuła, że znalazła swoje miejsce i była gotowa trwać w nim. Nie płakała z powodu incydentu na dworze. Płakała, bo otworzyła swoje serce, które zaczęło okazywać symptomy człowieczeństwa. Skierowało się na innych ludzi, było teraz czyste,  niewinne i zaczęło się wypełniać miłością otrzymywaną od chłopaka.

_________________________________________________

Witam po dwu tygodniowej przerwie. Niestety nie wszystkie zaległości udało mi się nadrobić, bo świąt praktycznie to ja nie miałam, ale jest trochę lepiej niż było ostatnio. Przede mną jeszcze ciężkie trzy tygodnie, a potem powinno być z górki, więc bądźcie cierpliwi wszystkie zaległości nadrobię.

Mam nadzieję, że rozdział się podobał. Jest on pewnego rodzaju wstępem do kolejnego, bo w nim ponowie spotkamy Lunę, Harry’ego i Draco x 2 :) Ten jest jednym z tych bardziej „przejściowych” i przygotowujących was na więcej wiadomości i emocji, które za tydzień ;P Przy okazji zapraszam do zakładki "Zapowiedź".

Trzymajcie się,

Leire

Ps. Na koniec taki mały prezent ode mnie ;)