Rozdział 17

- Skoncentruj się i rozluźnij. – Ten cichy szept mógł doprowadzić do szału kogoś, kto nie był przyzwyczajony do przebywania w jednym pokoju z tą kobietą.

Wydawało się, jakby jej usta poruszały się w zwolnionym tempie. Potrafiła czarować głosem, jednak teraz nie takie miała zadanie. Nie chciała nikogo zauroczyć, miała sprawić by chłopak uwolnił się od wszelkich myśli zaprzątających jego głowę. Skupiła na nim swój wzrok i obserwowała uważnie. Była wstanie dostrzec czy coś się uda, czy nie po jednym ruchu twarzy czy oczu.

- Wyciągnij dłoń i zapal świecie – powiedziała, a on wykonywał jej polecenie. Rozkazywała mu, ale nie czuł się wykorzystywany. W końcu sam się na to zgodził. Zazwyczaj nie dałby sobą pomiatać, nie pozwoliłby, by ktoś zwracał się do niego takim tonem, ale mieli umowę, a on musiał jej przestrzegać.

Blondyn wysunął rękę nad świeczkę. Od kobiety dzieliła go niewielka odległość. Obydwoje siedzieli po turecku na ziemi w Pokoju Życzeń. Było to najlepsze miejsce na ich treningi z wielu powodów, z którymi Ofelia nie zapoznała chłopaka. Wokół nich stało więcej świec. Dalej na stoliku leżała księga, do której kobieta nie pozwoliła mu zaglądać. Reszta pokoju stała się pusta na zawołanie Malfoya.

- Zapal ją, Draco – dodała ponownie, chcąc na nim wymusić to.

Jednak on mimo iż się skupiał i dawał z siebie wszystko, to nie był w stanie wykonać tak błahej rzeczy. Na jego twarz wdarło się zdenerwowanie i chłopak w końcu zaczął ściskać dłoń ze złości.

- Nie mogę! – Poderwał się nagle z miejsca i wstał. Zaczął przenosić ciężar ciała z jednej nogi na drugą i machał rękoma, krzycząc. – To jest bezsensu! Co mi da zapalanie durnych świeczek! Miałaś mnie uczyć ciężkich zaklęć!

Patrzył się na nią jakby chciał w tej chwili ją zaatakować, ale brunetka nie drgnęła nawet z miejsca. Nie uniosła spojrzenia, jedynie powiedziała kpiąco pod nosem.

- To przez tą rudą dziewuchę ci się nie udaje. – Wiedziała, że jeszcze bardziej zdenerwuje Malfoya. Taki był jej cel, bo chciała coś sprawdzić.

- Nie mieszaj jej do tego! – odburknął jej i zacisnął mocniej swoje pięści. Po chwili kobieta zaśmiała się pod nosem i wstała powoli. Nagle zaczęła klaskać, a echo rozeszło się po sali. Draco rozejrzał się dookoła i sam był zdziwiony. Wszystkie świecie były zapalone. Nie jedna, wszystkie.

- To jest twój slaby punkt. Nie opanujesz swojej mocy. Możesz jej używać gdy władają tobą emocję. Sam z siebie nie jesteś w stanie zapalić świeczki, a zatrzymałeś dziewczynę spadającą z ogromną prędkością. Dlaczego? Bo byłeś podenerwowany. Dlaczego byłeś podenerwowany? Bo nie jest ci obojętna. Ona cię blokuje. Musisz wiedzieć, że to twoja moc i ty nauczysz się ją kontrolować. Jakaś dziewucha nie może na to wpływać, Draco.

Ofelia zazwyczaj zrzucała tylko krótkie komentarze. Gdy była skłonna do dłuższej wypowiedzi, to przekazywała mu jakąś ważną informację, którą powinien od razu przyswoić i się z nią pogodzić. Chłopak nie stawiał się już jej, bo wiedział, że mówi mądre rzeczy, jednak nie miał pojęcia, jak można to zmienić.

- Robisz postępy. Potrafisz momentami opanować swoje emocje, jednak nie możesz pozwalać sobie ta takie wyskoki. W taki sposób zaprzepaszczasz to, co już wspólnie zbudowaliśmy. Nauczymy cię być odpornym na największy ból. Wtedy będziesz w stanie zachować spokój i dalej będziemy mogli kontynuować naukę.

Szatynka była tylko rok starsza od chłopaka, a posiadała tak ogromną wiedzę w tych tematach, jakby przeżyła już kilka dekad. Nagle ruszyła w kierunku chłopaka i spojrzała głęboko w jego oczy, następnie obeszła go dookoła, jakby chciała prześwietlić go dokładnie.

♫ Wake me up ♫

- Co chcesz zrobić? – wymruczał Malfoy pod nosem.

Spodziewał się jakiegoś nagłego ataku, ale nie taki był plan brunetki. Była świadoma, że chłopak posiada ogromną moc i jest bardzo odporny. Musiała dotknąć innej sfery. Takiej, która sprawi, że chłopak kompletnie oszaleje, ale będzie trenować z nim tak długo, że w końcu przyswoi pewne fakty i w końcu będzie mógł powiększyć swoją moc.

- Legilimens – szepnęła i, stojąc za nim wkradła się w jego myśli.

Draco był uczony jak się przed tym bronić, jednak nie robił tego. Czuł, że nie powinien, zresztą nie chciał zadzierać z dziewczyną. Nie trwało to długo, więc Ofelia po chwili znalazła się naprzeciwko chłopaka z delikatnym uśmieszkiem.

- Teraz rozumiem. Wiesz, że ich coś łączy. Nie tylko uczucie, prawda? Widziałeś ją. Wyczułeś jej oddech. Specyficzny błysk w oku. Charakterystyczne uczesanie. Niecodzienne wypieki na policzkach i…

- Przestań. – wyszeptał praktycznie błagalnie. Przez moment zrobiło się jej nawet go szkoda, jednak nie była tu po to, żeby użalać się nad nim.

- Znasz ją bardzo dobrze i wiesz, o czym to świadczy. I to cię najbardziej boli. Więc na to cię uodpornimy. – Kobieta odwróciła się i podeszła do swojej księgi, chłopak chciał się sprzeciwić. Wolałby już z nią walczyć, ale ta nie dała mu dojść do słowa. – Podjęłam już decyzję. Albo usuwamy ten problem z ciebie, albo pozbędę się jej sama, by nie zawracała ci głowy. Wybieraj.

Jedno stanowcze spojrzenie sprawiło, że opuścił głowę. Wiedział, że Ofelia była zdolna do wielu rzeczy i jeśliby chciała to zrobiła by coś, by rudowłosa zniknęła z Hogwartu albo w ogóle z tego świata. Pokiwała głową i przymknęła oczy, zaczęła coś szeptać po cichu, by wzmocnić swoje zachcianki, a wtedy przed Draco pojawiła się kolorowa chmura, która zaczęła przekształcać się w postacie.

W końcu stanęła przed nim Leire. Wyglądała jak ta prawdziwa. Uśmiechnęła się do niego delikatnie, ale potem zjawił się Weasley. Panna Dumbledore przestała interesować się blondynem i poddała się całkowicie pocałunkowi ze strony Rona.

Draco zacisnął mocno piąstki i opuścił głowę. Brunetka kilkakrotnie mówiła do niego, by otworzył oczy, bo wszystko psuje, jednak ten nie ruszał się.

- Otwórz je, robi się naprawdę ciekawie. – Kobieta specjalnie majstrowała w wyobrażeniu, by zmusić Dracona do jakiejś reakcji. – Buziak w szyję. Odpięty guzik. I kolejny. Następny. No, no proszę. Całkiem, całkiem ta twoja rudziutka dziewucha.

Była bezwzględna w swoim zachowaniu, ale dążyła po prostu do celu. Lecz nie spodziewała się takiego odzewu. Gdy Draco już spojrzał w ich kierunku to sprawił, że obraz rozmył się całkowicie. Brunetka pierwszy raz wyglądała na zaskoczoną. Przyłożyła się do tego zaklęcia, więc nie łatwo byłoby je tak zmieść.

- Dobra, niech oni się na twoich oczach nie całują, bo głowa chłopaka eksploduje – mruknęła pod nosem, ale ponownie wykształciła ten sam obraz.

Nie chciała, by Draco przestał czuć. Chciała, żeby przestał być tak wrażliwy jeśli chodzi o sprawy związane z dziewczyną. Wtedy gdy będzie jej coś grozić, Draco nie będzie działać pod wpływem chwili. Będzie musiał się wysilić, by ją przed czymś uchronić. A gdy tego dokona, będzie w stanie używać swojej mocy wtedy, kiedy będzie chciał, nie tylko w wyjątkowych chwilach.

Ofelia wymyśliła niezwykle bolesny trening, ale wierzyła, że kroczą właściwą drogą. Draco był bardzo blisko osiągnięcia ogromnej siły. Jednak ta noc dłużyła się w nieskończoność. Na początku blondyn rozmywał każdy obraz, gdy tylko Weasley zbliżał się do dziewczyny, ale potem wytrzymywał coraz dłużej. Nie ważne było, co działo się w tej chwili w jego sercu. Ważne by opanował swoją moc.

Potem brunetka wpadła na inne pomysły. Leire spadająca z urwiska czy zaatakowana przez  smoki. Chłopak mógł ruszyć jej na pomoc dopiero wtedy, jak świadomie używał swojej mocy, w przeciwnym razie patrzył na jej śmierć. Widok ten łamał jego oziębłe serce. Panna Higgs nie była świadoma, że oprócz tego, że uczy Dracona jak opanowywać emocje i moc, sprawiała, że zaczął on rozumieć swoje uczucia wobec dziewczyny. Kiedyś był ich pewny, jednak ostatnio zamknął się całkowicie, a teraz one odradzały się ponownie w bardzo nieprzyjemny sposób. Lecz wracały z podwójną siłą.

* * *

- Co robisz? – Z zaskoczenia zaszedł ją chłopak i dosiadł się obok. Rudowłosa aż podskoczyła i wykręciła oczami. Mimo to, widząc wyraz twarzy Rona, uśmiechnęła się szeroko.

- Przeglądam pamiętnik. Myślałam, że może znajdę tu jeszcze coś ciekawego, ale czytanie go zajmie mi przynajmniej kilka dni. Pisałam go od małego i większości wpisów sama nie pamiętam. Niektóre wydają mi się całkiem obce, ale… pamięć szwankuje na stare lata. – Zażartowała sama z siebie, by nie niepokoić Rona. Ten zerknął tylko w zapiski raz, przeczytał chyba jedną linijkę i zrezygnował, bo nic nie zrozumiał.

- To w jakimś innym języku, czy co? – Ściągnął brwi, a ona roześmiała się, widząc tę minę. Weasley objął ją jedną ręką, chcąc by ucichła.

- Powinnam to uwiecznić. – Pokazała mu czubek swojego języka i roześmiała się radośnie. – To jakieś zaklęcia, tylko nie podpisałam ich i nie wiem do czego służą.

Wzruszyła ramionami, nie przejmując się tym i zamknęła pamiętnik. Poczuła, jak chłopak przysuwa ją do siebie i obejmuje. Pierwszy raz w miejscu publicznym, którym była Wielka Sala, okazał jej swoje uczucia. Co prawda nie była to kolacja, ale i tak znajdowało się tam mnóstwo uczniów.

Ron dojrzał zakłopotanie na jej twarzy i uniósł szybko czoło z ramienia, patrząc w jej oczy.

- Wstydzisz się? Odsunąć się? – W jego głosie nie było słychać żalu, ale momentalnie posmutniał.

- Nie, skądże. Nie – powiedziała od razu i pokiwała głową. Nie chciała wytwarzać niemiłej sytuacji. Chwyciła twarz chłopaka w swoje dłonie i uśmiechnęła się delikatnie.

- Nie chcę tego ukrywać, ale z drugiej strony mam wrażenie, że wszyscy na mnie wrogo patrzą… Nie mówiłam ci, ale Albus jakiś czas temu powiedział mi, bym najlepiej została twoją przyjaciółką. Wspominał o Hermionie i tak dalej – mruknęła cicho pod nosem, wywołując zdziwienie na twarzy chłopaka. Teraz rozumiał jej zachowanie i sam musiał się do czegoś przyznać.

- Moja mama zabroniła mi się z tobą spotykać, ale spokojnie. Nie dbam o to. To co stało się z Ginny, bardzo ją zraniło i dlatego się tak zachowuje.

Leire nie była zadowolona, że kolejna osoba jest przeciw nim. Wszystko wynikło bardzo szybko, ale to nie sprawiedliwe, że zachowywali się w taki sposób. Może nie była najlepszą kandydatką na dziewczynę, ale tylko dlatego mieli udawać, że nic ich nie łączy?

- Możemy spróbować po prostu nie rzucać się w im oczy… - zaproponował Ron, a ona pokiwała głową. To było najlepsze wyjście w tej sytuacji. – Ale tutaj nie ma żadnych nauczycieli ani moich rodziców, więc nie masz nic przeciwko, że…?

Kącik ust chłopaka powędrował ku górze. Moment później patrzył w oczy czerwonowłosej i skradł jej delikatny pocałunek. Siedzieli blisko siebie, przytulając się i ciesząc się tą błogą chwilą, póki mogli. Leire była umówiona z Luną, a Ron miał posiedzieć u siostry, więc tego dnia mieli się już więcej nie zobaczyć.  Mieli.

* * *

- Znalazłam coś. – Rudowłosą ponownie przeszły ciarki po ciele. Dziś miała zły dzień, każdy ją podchodził od tyłu, a ona była nieuważna. Mimo to uśmiechnęła się delikatnie i poprosiła, by blondynka usiadła obok.

- O tej jednej dziewczynie nic nie wiadomo, jakby rozpłynęła się w powietrzu i ślad po niej znikł na zawsze. – W ustach Luny te słowa brzmiały jeszcze gorzej. Czerwonowłosa domyśliła się, że to ona musiała zostać wygnana i Czarny Pan postarał się, by nie zostawiła po sobie żadnych śladów.

- Za to ona. – Wskazała drugą kobietę na zdjęciu. – To Ailith Devereux. Nie byłoby w niej nic zwyczajnego gdyby nie to, że zginęła w tajemniczych okolicznościach pod koniec szóstej klasy. Miała śliczne imię – skomentowała Luna, sprawiając, że rudowłosa poczuła przypływ chłodu. Nie miała pojęcia, czemu tak reaguje na dziewczynę, bo wydawała się jej sympatyczna, ale z drugiej strony przerażająca.

- To okropne… Ale mam wrażenie, że gdzieś widziałam tą twarz – odpowiedziała i zaczęła wpatrywać się w zdjęcie.

Była pewna, że miała z tą osobą do czynienia, tylko nie wiedziała gdzie i kiedy. Przymknęła oczy, szukając w pamięci odpowiedniej chwili. Lovegood, widząc jej skoncentrowanie na twarzy umilkła i nawet próbowała nie ruszać się z miejsca. Po chwili sama Leire zaczęła się zastanawiać czy Krukonka faktycznie jest obok.

- Luna? – Otworzyła powoli oczy. – Jesteś cicho jak… - Zamilkła. Mały przebłysk w jej głowie sprawił, że klasnęła w dłonie i uśmiechnęła się szeroko.

- To ten dziwny duch! Ta dziewczyna! Spotkałam ją, tylko nie zwracała na mnie uwagi. Stała do mnie tyłem i nie mogłam się jej przyjrzeć. To na pewno ona!

Gdy zorientowała się, że mówi trochę za głośno, umilkła. Luna podzielała jej entuzjazm. Jak powiedziała, teraz wystarczyło tylko z nią porozmawiać. Choć wizja ponownego spotkania z duchem nie była dla rudowłosej radosna. Mimo to w imię wyższych wartości to, co innego.

- Pójdziesz ze mną? Nie jestem pewna czy tam trafię, a nawet jeśli to nie przepadam za nimi…

Wyglądała na nieco skrępowaną. Ponownie musiała prosić o przysługę dziewczynę. Jednak ta szybko się zgodziła, potwierdzając, że ona utrzymuje przyjazne stosunki z duchami, co mocno zaniepokoiło Leire, ale nie wnikała w ten temat. Czuła, że idą do przodu. Wiedzą na czym stoją, mają jednego wybrańca, a teraz mogą się dowiedzieć coś więcej o osobach, które dawno temu zamordował Voldemort. A jeśli porozmawialiby z tym duchem, to może udałoby im się zdobyć jakieś ważne informacje. Była to jedna z niewielu poszlak, które posiadali.

* * *

Ron miał właśnie udać się do siostry. Było już dość późno, więc miał nadzieje, że nie spotka tam swojej matki. Chciał spędzić czas tylko z Ginny. Wtedy mógł swobodnie z nią rozmawiać, a raczej do niej mówić. Wierzył, że ona go słyszy. Zawsze troszczył się o nią, mimo iż czuł się pokrzywdzony i omijany, to widział w niej po prostu dziecko. A teraz nie mógł w żaden sposób jej chronić, jedynie mógł się nią opiekować. Dlatego dbał, by miała wszystko czego potrzebowała i cały czas utrzymywał z nią kontakt.

Zamyślony szedł do skrzydła szpitalnego, gdy przypadkiem na drodze stanął mu chłopak w zielonych szatach. Obydwaj spojrzeli na siebie niezbyt zadowoleni. Ich spotkania ostatnio kończyły się jakimiś bijatykami, jednak tym razem Ron nie miał ochoty rzucać się na blondyna.

Miał wobec niego dług wdzięczności, bo to Draco pomógł rudowłosej. Gdyby nie on to Ron byłby pogrążony teraz w jeszcze większym smutku.

- Zejdź mi z drogi, Weasley – mruknął pod nosem blondyn i chciał jak najszybciej stąd zniknąć.

Nie widziało mu się przebywanie z rudzielcem, którego nigdy nie lubił i na dodatek, którego musiał ostatnio wystarczająco dużo razy oglądać przez Ofelię. Mógł rozwalić mu głowę, jak wspomniała kobieta. Dla Malfoya nawet była to kusząca myśl, lecz bardzo trudno czyści się z krwi szaty.

- Poczekaj.

Zatrzymał go Ron i zmienił wyraz twarzy. Nie był zły czy niechętnie nastawiony do chłopaka. Jego podejście było łagodne, bo miał do przekazania mu wiadomość.

- Chciałem ci podziękować za uratowanie Leire – powiedział krótko i nawet nie zdążył skończyć swojej myśli, bo została ona przerwana przez blondyna.

- Nie zrobiłem tego dla ciebie. – Malfoy może uczył się opanowywać swoje emocje, ale to nie oznaczało, że musiał być teraz dla wszystkich miły, a dla Rona w szczególności.

- Wiem to doskonale. Ale pomyślałem, że chociaż raz w życiu należą ci się szczere podziękowania za dobry uczynek.

Te słowa zmieszały blondyna. Fakt był taki, że bardzo rzadko słyszał jakąś pochwalę czy wyrazy wdzięczności. Poczuł się dziwnie, szczególnie że zostały one skierowane od kogoś, kogo nie trawił z całego serca.

- Nie ważne – mruknął jedynie i zignorował to całkowicie, jakby te słowa nie miały dla niego żadnego znaczenia oraz minął chłopaka. Odszedł jakby nigdy nic, a Ron udał się do swojej siostry, tak jak zakładał wcześniej.

* * *

Biegła ile sił w nogach. Przestała się orientować, kiedy przestała uciekać, a zaczęła kogoś gonić. W sumie nadal nie była pewna, na jakiej pozycji się znajduje. Po prostu wiedziała, że musi biec. Była naprawdę blisko, czuła, że rozpierała ją energia. Jej dłoń zaciskała się na różdżce i robiła czerwona z bólu. A wtedy zobaczyła go, dostrzegła to coś.

Czarny kłąb dymu unosił się kilka metrów przed nią. Obraz był niesamowicie niewyraźny, ale dostrzegła bezczelny uśmiech i zielone cienie. Później usłyszała ten okropny śmiech. Drwił z czegoś. Leire kompletnie nie rozumiała tego i rozejrzała się dookoła.

- Ron! – Przeraźliwy krzyk wydobył się z jej gardła. Zobaczyła chłopaka leżącego na ziemi z ranami od walki. Jej oczy pokryły się łzami, a ciało zaczęło drzeć.

- Zabiorę ci wszystko – Usłyszała sztuczny głos i spojrzała w stronę swojego przeciwnika.

Poczuła się jakby ogołocono ją ze wszystkiego co miała. Zebrała się w niej ogromna nienawiść, a przez jej głowę przepłynęło mnóstwo myśli, jak zniszczyć swojego wroga. Rozgoryczona uniosła różdżkę i przepełniona miłością i złością wykrzyczała:

- Confringo!

Promień wystrzelił i podążał prosto na potwora. Miała nadzieje, że to rozerwie go na małe strzępy i, że przy okazji będzie cierpiał on niesamowicie. Chciała patrzeć na jego śmierć, by pomścić Rona.

- Leire! – Krzyk wydobył się z ust Weasleya, który rzucił się na dziewczynę.

Objął ją, przesuwając w bok, a w tym czasie Harry ledwo co zdążył zeskoczyć z łóżka. Wylądował na podłodze, uderzając się mocno w głowę, ale nie zwrócił nawet na to uwagi, tylko podniósł się szybko na nogi.

- Co to było?! – zapytał przestraszony.

Cała scena była gorsza niż z horroru. Spali sobie grzecznie wieczorem, nawet zbytnio nie przeszkadzali, a w nocy nagle usłyszeli przeraźliwy krzyk. Przebudził on ich na całe szczęście, bo moment później w ich pokoju pojawiła się rudowłosa i wycelowała w Pottera swoją różdżkę.

Razem z Ronem wpatrywał się w dziewczynę, która teraz zachowywała się jeszcze gorzej. Jakby spróbowano ją wytrącić ze snu, a ona nie mogła z niego wrócić. Mimo iż Weasley trzymał się z całych sił, to ona rzucała się, wyrywała mu się z rąk i rozpaczliwie wołała go.

- Nie mam pojęcia – odpowiedział jedynie chłopak i podniósł ją. Razem z Harrym zadecydowali, że zaprowadzą ją do jej pokoju i zostaną tam do rana. Poprosili chłopaków, by nie wspominali, nikomu co się tam wydarzyło i najciszej jak potrafili, udali się do komnaty dziewczyny.

- Może trzeba iść po Dumbledore’a? – Zaproponował Harry, jednak Ron przecząco pokiwał głową.

- Nie możemy. Obiecałem jej kiedyś coś i po prostu nie możemy.

Nie potrafił znaleźć żadnych argumentów, ale nie chciał złamać danego kiedyś słowa. Był pewny, że mówiąc kiedyś o dziwnej sytuacji, Leire miała na myśli właśnie to, co działo się z nią teraz. Chłopak zaczarował komnatę, tak jak w dzień imprezy zrobiła to Leire z Wielką Salą.

Noc nie minęła im jednak spokojnie. Potter zajął łóżko Hermiony, a Ron położył się obok dziewczyny, która przez całą noc wykrzykiwała różne hasła. Były to zaklęcia, bluźnierstwa pod czyimś adresem albo rozpaczliwe wołania do Rona. On jedynie trzymał ją mocno przy sobie, by nie zrobiła nikomu krzywdy ani sobie. Jedynie on oberwał kilka razy, ale wolał to, bo i tak już czuł, że używał wobec niej zbyt dużo siły. Nie miał pojęcia co się z nią dzieje i jak mógłby jej pomóc, a to dręczyło go okropnie.

Patrzył się ślepo przed siebie i ani na moment nie zmrużył oka, bo gdy Leire wydawała się uspokajać, nagle ponownie zaczęła się rzucać, jakby ktoś ją atakował. Zachowywała się jakby otrzymywała prawdziwe ciosy, nawet jej ciało tak reagowało. Na jej bladej cerze zaczęły pojawiać się czerwone ślady. Ron nie mógł w to uwierzyć, pierw myślał, że to przez niego, ale to było niemożliwe.

- Naprawdę ci na niej zależy – odezwał się nagle Harry, widząc wyraz twarzy przyjaciela.

Weasley skinął głową i przytulił jedynie ją do siebie. Brunet oferował, że zajmie jego miejsce, by ten mógł się przespać, ale Ron nie zgodził się. Teraz po części zrozumiał, jak czuł się Potter po tym, co spotkało Ginny. Tylko wydawało mu się, że on ma gorzej. Nie miał pojęcia, co się działo Leire, a najgorsze było to, że dotykało to ją w tej chwili, a on był bezradny. Poczuł jak jego oczy pokrywają się łzami, widząc jak dziewczyna wykrzywia się we wszystkie strony, jakby otrzymywała śmiertelne ciosy. Dostrzegł ślady na jej nadgarstkach, które zostały po jego dłoniach. Czuł się winny, wiedząc, że chciał ją chronić, a sam wyrządzał jej krzywdę.

W pewnej chwili przemówił do niej rozpaczliwym tonem, mając nadzieje, że te słowa dotrą do niej.

- Proszę, wróć do mnie.

* * *

Pewnie się teraz zastanawiacie, o co w tym wszystkim chodzi i co się dzieje z dziewczyną. A może ktoś się domyśla? ;) Bynajmniej odpowiedź wkrótce poznacie.

Odwołam się do sceny Ron – Draco i od razu wszelkie wasze domysły rozegnam. U mnie oni chyba nigdy nie będą się lubić, bo to by było nienaturalne, to były tylko podziękowania. :)

Wiadomość ode mnie. Jak się zorientowaliście w opowiadaniu nie wprowadzam wiele określeń czasu. Dlatego nie myślcie, że to co dzieje się np. w tym rozdziale to jeden dzień, a to co w następnym to kolejny. Akcja rozgrywa z przerwami kilkudniowymi tylko nie piszę o tym, bo gdybym się pogubiła w tym ile razy napisałam „kilka dni później” czy „kilka tygodni później” to w końcu wyszłoby, że mamy już koniec roku szkolnego :D

Nie odpowiedziałam jeszcze na komentarze spod tamtego rozdziału, ale zrobię to, tylko może jutro, bo obecnie mam gorączkę i nie mam już siły.

I zapraszam na Rupieciarnia Leire

Moje pytanie do was. Czy, gdy tekst jest tak rozdzielony to lepiej się go czyta? ;)