Rozdział 21

 Nadeszła sobota. Powoli dochodziło już południe, a Leire dalej siedziała w pokoju. Spędziła pół nocy, sprawdzając czy na pewno spisali wszystkie zaklęcia. Od rana Potter miał się wziąć do treningów z Luną, więc powinni mieć wszystko. Rudowłosa chciała mieć taką pewność i położyła się dopiero nad ranem. Jednak niedługo potem uświadomiła sobie, że była to okropna decyzja.

Sny powróciły. Z każdym dniem były coraz bardziej wyraźne, lecz co najgorsze, nie dawały jej nowych dowodów. Ukazywały tylko jeszcze bardziej brutalniejsze sceny, które sprawiły, że dziewczyna budziła się z krzykiem. Nie potrafiła w żaden sposób nad tym panować. Próbowała nawet działać jakoś zaklęciami, ale nic nie skutkowało. Co noc musiała przeżywać to samo… śmierć Rona.

Potrząsnęła głową po raz kolejny, wybijając tą myśl z głowy. To  było niemożliwe. Po prostu nie mogło się spełnić. Jaki byłby sens tego, gdyby nie mogła jakoś temu zapobiec? Próbowała sobie tłumaczyć to na różne sposoby, jednak ciarki nadal przechodziły przez ciało, a włosy stanęły jej dęba, gdy ktoś nagle wparował do pokoju.

- Żebyś widziała, co robi Harry!

Weasley wpadł jak do swojej komnaty. Był już tak przyzwyczajony do tego miejsca, że nie krępował się w ogóle. Ostatnio i tak spędzał tutaj więcej czasu niż u siebie.

- Ale podziwiam Lunę, że ma do niego taką cierpliwość, bo cały czas myli zaklęcia, choć ja i tak nie pamiętam żadnego, ale nawet nie chce pamiętać i…

- A przyszedłeś tu, bo…? – odezwała się, przerywając jego długi monolog. Siedziała nieruchomo, a on w tej chwili zatrzymał się i uspokoił. Spoważniał nieco, gdy zawadiacki uśmieszek zginął z jego twarzy.

- Trochę przeszkadzałem i Harry nastraszył mnie ogromnym pająkiem, bym pozwolił im w spokoju poćwiczyć.

Na samą myśl Ron wzdrygnął się. Cały czas przed oczami miał obraz jego ślepi, kilku odnóży i długich włosów. Żołądek podskoczył mu do gardła, tak, że musiał głośno przełknąć ślinę. Dostrzegł dziwne zachowanie czerwonowłosej. Zbliżył się do niej i usiadł obok, jednak gdy zaczął się jej przyglądać ta uśmiechnęła się od razu i udawała rozpromienioną.

- Może zrobimy sobie przerwę? – Ron umilkł i zbladł natychmiast. Leire ściągnęła brwi i od razu zaczęła kręcić przecząco głową.

- Nie o to mi chodziło. Przerwę od tego wszystkiego. Cały czas gonimy za czymś, chciałabym odpocząć. Mamy weekend, może… Może spędzimy go u mnie w domu? Co ty na to? Tylko ty i ja… i ewentualnie Izolda.

Panna Dumbledore w końcu uśmiechnęła się szczerze, wspominając skrzata domowego. Nie ułatwiałby on im pobytu tam, ale przynajmniej nie byłoby nudno. Jej zadowolenie okazało się większe, gdy dostrzegła aprobatę na twarzy Weasleya. Chłopakowi wydawał się to niezły pomysł, zważając na ostatnie wydarzenia.

- To chodźmy – powiedziała nagle i spotkała się ze zdziwieniem ze strony chłopaka. – Tak, teraz. Co nas tu trzyma? Możemy wstąpić jedynie na piwo kremowe i znikamy, chodź.

Tym razem nie chciała wchodzić w dyskusje. Miała zamiar zabrać Rona daleko stąd. Jej wizje były coraz silniejsze, więc wnioskowało, że to powinno wydarzyć się niedługo. Przeczuwała, że to musi stać się na terenie Hogwartu, więc przebywanie poza nim było najlepszym wyjściem.

* * *

- Widziałeś jego minę?

Zaśmiała się po raz kolejny, jednocześnie przekraczając próg domu. Cały czas w głowie miała wyraz twarzy mężczyzny, jego wyłupiaste oczy i uchylone usta, gdy Leire zaczęła z nim flirtować. Była to pewnego rodzaju jej zabawa, bo już starszy pan cały czas kręcił się obok nich w Dziurawy Kotle, jakby podsłuchiwał.

- To mogło się skończyć zawałem – powiedział nagle, ale po chwili wybuchł śmiechem.

Sam nie był w stanie utrzymać powagi. Gdy wszedł do środka od razu zaczął się rozglądać. Chciał być tym razem przygotowany na atak ze strony Izoldy jednak nie było nic słychać.

- Zrobię herbaty – dodała i ruszyła w stronę kuchenki.

Powoli zbliżał się wieczór, więc zrobiło się chłodno. Szczególnie, że jej dom był obecnie opuszczony i od dawna nikt nie palił w piecu, by go ogrzać.

- Ciekawe jak daje sobie rade Harry – powiedział nagle Ron, rozglądając się dalej nieufnie. Przyjrzał się każdemu małemu elementowi, ale nie dostrzegł małego skrzata. Odetchnął z ulgą  i usiadł przy stole.

- Nie mówmy o nim. Ani o nikim innym. Nie dziś.

Po chwili przerwy z jej ust wybiegło pośpiesznie kilka słów. Weasley spojrzał się w jej kierunku nieco zaniepokojony. Rudowłosa spojrzała się na niego przez ramię.

- To miejsce ta… Albusa.

Ugryzła się w język. W domu zawsze zwracała się do niego „tato”. Tylko tutaj mogła robić to swobodnie, ale teraz zablokowało ją coś. Ron wydawał się coraz bardziej niespokojny. Nie rozumiał, dlaczego dziewczyna koniecznie chciała uciec od Hogwartu. Nie mógł odkryć, co siedzi w niej w środku. Mimo ich bliskich relacji, Leire cały czas blokowała dostęp do siebie, co wyrządzało ból chłopakowi. Winił siebie za to, że nie jest w stanie do niej dotrzeć. Nie mógł jej pomóc choć bardzo chciał.

Panna Dumbledore odwracała się w stronę blatu, by chwycić drugą filiżankę, ale ta omsknęła się jej z dłoni. Próbowała ją chwycić, lecz skończyło się na huku tłuczącego się szkła na blacie i cichego syku dziewczyny spowodowanego poparzeniem.

Wealsey wstał od razu i podszedł do niej. Chwycił jej dłoń i szybko wskazał, by wsadziła ją pod zimną wodę. Leire wykonała jego polecenie i cały czas wpatrywała się w swoją skórę, która stawała się coraz bardziej czerwona. Na moment uniosła twarz i zerknęła w stronę chłopaka.

Jego oczy nie drgnęły z obrazu jej dłoni. Widziała w nich tyle troski i opiekuńczości. Nawet jednej dziesiątej tego nigdy nie dostrzegła w tęczówkach Albusa. Właśnie to uwielbiała w Ronie. Za to go kochała. Uświadamiała sobie to za każdym razem w drobnostkach, codziennych błahostkach. Jednak nadal nie mogła się przemóc. Nie była w stanie tego powiedzieć, ale zawsze mogła to okazać.

Drgnęła w jego kierunku i musnęła delikatnie jego wargi. Ron wydawał się lekko zaskoczony. Nie licząc pamiętnej nocy, to on zawsze wychodził z inicjatywą. Dziewczynę zawsze coś blokowało wewnętrznie.

Po chwili odsunęła się, uśmiechając się delikatnie i sprawiając, że Weasley z zadowolonym wyrazem twarzy wpatrywał się w nią.

- Może odpuścimy sobie herbatę.

Zaproponowała czerwonowłosa i chwyciła go za rękę, kierując się do swojego pokoju. Tam najlepiej spędzało się jej czas. Miała ochotę teraz przytulić się do Rona i w jego ramionach zanurzyć się w głębokim śnie.

- A dłoń? Zostanie ci ślad. – Zaprotestował nagle przez moment, stając w miejscu.

- Nie pierwszy, nie ostatni.

Przypomniała mu i szła dalej. Nie przejmowała się tym, zresztą takimi małymi sprawami nigdy nie zaprzątała sobie głowy.

- Nie dbasz o to? Tak jak o tą bliznę na klatce piersiowej?

 Ron nagle spoważniał. W sumie nie miał pojęcia, dlaczego to powiedział. Ta sprawa cały czas go intrygowała. Usłyszał mnóstwo historii, ale o tej jednej Leire nic nie wspominała i teraz automatycznie nasunęły mu się te słowa na język.

Stanęła w miejscu, słysząc jego głos kilka metrów za sobą. Odruchowo położyła dłoń na żebrach i opuściła głowę. Nie stresowała się w wielu sprawach, nie licząc tych miłosnych, a teraz wyglądała na zagubioną. Nie chciała o tym mówić, wiedząc, że może to zostać w różny sposób odebrane.

- Nie mówię o tym, bo… to jest związane z Draco. A o nim chyba nie chcesz słuchać – skomentowała natychmiast.

Karciła siebie w duchu za to, ile Ron wysłuchiwał na jego temat zanim dowiedziała się o jego uczuciach. Nie potrzebne były mu kolejne historie.

- Zaczekaj – Nawet nie brzmiało to jak prośba. Podszedł do niej bliżej i stanął przed nią. Zbladł natychmiast i wszelkie resztki radości zniknęły z jego twarzy. – On to zrobił?

Ronald zachowywał się jakby był gotowy iść na wojnę z Malfoyem. Rudowłosa nie lubiła go takiego. To nie ten uśmiechnięty, zabawny i zatroskany Ron. Ten był odważny i nieprzewidywalny. Tłumaczyła sobie takie zachowanie hormonami, ale i tak wolała to wyjaśnić.

- Nie. Możesz być pewien, że to nie on. Ale po prostu nie poruszajmy tego tematu, dobrze?

Próbowała jakoś załagodzić tą sytuację. Lecz jej kąciki ust nie chciały drgnąć ani na milimetr. Jedynie jej dłoń pogładziła czule policzek chłopaka, który chyba powoli się uspokajał.

- Nie ufasz mi? – zapytał.

To nie był pierwszy raz kiedy te słowa cisnęły mu się na usta. W końcu musiał się odezwać. Szukał miejsca, w którym znajdowałby się problem, który nie pozwalał dziewczynie na całkowite otwarcie się przed nim.

- Nikomu nie ufam tak jak tobie. To nie chodzi o ciebie, tylko o mnie…

Zatrzymała się na moment. A może przyszedł czas, żeby podzielić się też tą historią? Poczuła jak wszystkie siły ją opuszczają, ale zaczęła też czuć potrzebę, by opowiedzieć mu także tą. Zaprowadziła go do swojego pokoju. To było bardziej odpowiednie miejsce niż korytarz.

Gdy usiedli na łóżku, ta jeszcze moment się wahała. Bała się, że po tym, co powie Ron przestanie na nią patrzeć tak jak teraz. Nie będzie już widzieć w niej tyle siły i odwagi. Zrujnuje w jego oczach wybudowany obraz jej osoby. Lecz musiała zaryzykować. 

~ 

Witajcie po długiej przerwie. Mam nadzieje, że jeszcze ktoś tu zajrzy. Stwierdziłam, że warto dokończyć tę historię, szczególnie, że miałam na nią pomysł. Powrócę też do waszych blogów w miarę możliwości. Rozdział jest praktycznie dwa razy krótszy, ale dzięki temu bardziej przyswajalny, przynajmniej według mnie. 

Leire